пречист (прид.)

Блажена да е твојата пречиста црква во која лежи твојот многуразумен богогласен органон.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)
Бог ми е сведок и Света Троица, И Пречиста Света Богородица.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И така еднаш се сетиле да го замолат Петрета на деновите како што се света Петка, свети Никола, Пречиста, Аранѓел, Божиќ и Велигден тој да го прочитува апостолот „колку да не ни е манџата ептен посна“, како што му рекле.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Младенец как Ангел прехарен младенец, Ти прва си рожба, ти мајци првенец, И чиста пречиста душа ти невина, Как Анегл небесен во рајска градина.
„Пeсни“ од Рајко Жинзифов (1863)
Водици, Пречиста, Божиќ... И одново таа исповед: ми летнаа годините; остаревме... Господи!
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Сиротата таа се правеше добра и пречиста, додека од лицето ѝ зрачеше измачување на совеста која ја чепкаше додека седев тука покрај неа со невиниот поглед кој ми беше насочен кон неа и нејзината нечиста природа.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Така создадов необична и невообичаена сопоставеност од портокалова, тиркизна, скерлетно пламена и златно ореолска боја и ги насликав женствено оние чија аура е видима трите ангелски лица трите посланика на искушението и гласот дури го насликав: 'Не кревај рака врз чедото свое!' Така сите бои со сите облици во вид на жиг на Светиот Дух (ни мој, ни не-мој) ги втиснав на дрвена плоча, пресувана стрпливо и грамотно небаре испосник за да опстане со силата на пречистата мисла, оти и мислата е светлост, и топлина, и магнетизам, енергија - сѐ на сѐ! и заедно, во возвишен, а за Окото дофатлив облик, ги склопив!“
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
1. Сеприсутно око (гноса) Додека ја трошев надежта - ја ронев како суво лепче по земји на пилците ја фрлав – лишена од коњи, пци и свињи9 без можност да заминам, Госпо Нуит10 под сводот твој распнат ко Животинско Царство око на Хадит надежта додека ја губев а сенката ми се ретчеше ко магла сè додека не стана Ништо чудно и иноземно блесна Волја без сврха, чиста пречиста страотно бела и остра ко молња во мрак со боја на зрел бозел со прелив морен и густ на Хеката, кралицата на Стигите и ноќите без месечина, створени за медитација во први мугри за Служба на Речта11 - тој сонлив отсјај на светот фрлен врз скерлетен скиптар ко еликсир - сега читам во темно во далечина гледам отаде предметите небаре нема ни време ни простор меѓу мене и Другото небаре сѐ е веќе запишано или навестено небаре она кое било или ќе биде секогаш Е секаде волја-заради-волја склад и волја моќ!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)