милина (ж.)
      
      
        
          
          
        
        
              
          Малечката веќе се задеваше: ги прекрсти рацете на навлаката зад неговите плеќи и толку ми се ближи со лицето што авторот зад уво чувствува врачечка топлина од којашто целото тело му го обзема милина и желност, си воомјазува како ја држи во прегратка, ја навира...
        
      
    
    
    
      „Продавница за љубопитните“
         од Мето Јовановски 
        (2003)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          Милината на воздухот и зеленилото на лисјето го заплашуваа.
        
      
    
    
    
      „1984“
         од Џорџ Орвел 
        (1998)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          Не помина многу време и ситното лице на Пена се рашири во радосна  насмевка во исто време претворајќи се и во глас полн со милина и топлина Пелагија!
        
      
    
    
    
      „Црна билка“
         од Ташко Георгиевски 
        (2006)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          Во истиот миг, тие почувствуваа рајска милина и блажина, небаре хор ангели да им пееја некаде од високо и ги целиваа нивните уши и души.
        
      
    
    
    
      „Захариј и други раскази“
         од Михаил Ренџов 
        (2004)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          Како сум можела, си мислам, како сум смеела да не ја сакам оваа милина.
        
      
    
    
    
      „Небеска Тимјановна“
         од Петре М. Андреевски 
        (1988)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          И уште не ти исчезнале од душата печатите на непријатните студени дни, а веќе по улиците и булеварите божилак од женски облеки разградени, тенки, проѕирни, шушливи - милина!
        
      
    
    
    
      „Бојана и прстенот“
         од Иван Точко 
        (1959)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          Сиот се стопи и како восок се слеа. Од радост и топла милина не можеше збор од уста да испушти.
        
      
    
    
    
      „Крпен живот“
         од Стале Попов 
        (1953)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          Ама на брезничани и толку им е доволно кога ќе го чујат неговиот глас како на славеј и сите истовремено и тага и милина да ги обзема.
        
      
    
    
    
      „Човекот во сина облека“
         од Мето Јовановски 
        (2011)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          Доаѓа Богдан до нивата каде што мајка му го роди и легнува на меѓата под грмушката каде што го пуштил првиот глас и го облева чувство како повторно да се раѓа; ги дише тревките и билките околу себе чувствувајќи ги како мирис на мајчино млеко; гледа во сонцето што се провира низ гранките над него и му блеска в очи како тогаш кога се роди, го слуша пеењето на птиците како да го прославуваат неговото повторно раѓање; слуша крај него кркори браздичка со вода како превртена стомна; слуша во далечина ѕвон на стада овци и добиток, милозвучен што ја разнежува душата; зеленилото му ги исполнува очите со спокојство и милина.
        
      
    
    
    
      „Животраг“
         од Јован  Стрезовски 
        (1995)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          Татко ја слушаше со милина во душата, како што не ја слушал пред триесетина и повеќе години.
        
      
    
    
    
      „Ервехе“
         од Луан Старова 
        (2006)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          - Господи мил и Богородице Мајчице, каква ми е таа милина во душава - со години чемерна?
        
      
    
    
    
      „Молика пелистерска“
         од Бистрица Миркуловска 
        (2014)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          Си припомнив за баба ми, дамна упокоена, за нејзините кажувања: - Тоа, Ѕвездо моја, Дедо Боже си ги тресе перниците - сѐ од бели пердувчиња од бели гулабици... и одеднаш сетив некаква милина, па сум се втурнала во домаќинот мој, небаре во него сакам да се засолнам...
        
      
    
    
    
      „Молика пелистерска“
         од Бистрица Миркуловска 
        (2014)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          - Зоби, зоби, чедо, - се топеше од милина старецот гледајќи го внукот како блажено ја полни устата.
        
      
    
    
    
      „Бојан“
         од Глигор Поповски 
        (1973)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          Во душата му се разлеваше чудна топлина и милина.
        
      
    
    
    
      „Волшебното самарче“
         од Ванчо Николески 
        (1967)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          Искрено, чувствував пркосна милина од кршењето на правилата на игра кои ветуваа брза слобода, спасена од преголеми возвишувања, страдања и жртви.
        
      
    
    
    
      „Ниска латентна револуција“
         од Фросина Наумовска 
        (2010)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          Бисера се топеше од милина, подигруваше од радост, а Крсте седеше некако малаксан и задуман.
        
      
    
    
    
      „Крпен живот“
         од Стале Попов 
        (1953)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          Го погледна татка ми в очи со сета милина на чувствата, на мислите, но и со сенка на загриженост, еден ден да не затреба последниот потрошен златник.
        
      
    
    
    
      „Времето на козите“
         од Луан Старова 
        (1993)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          Креваше на шишето, ја пикаше главата меѓу решетките да го баци Анка, и неможејќи - само го жулкаше по раката, го милуваше; Анко му го чувствуваше треперењето на раката која сѐ повеќе стануваше потопла; татко му отпивнуваше и сѐ така со жулкање по раката, а во очите му најадруваа солзи од милина, од радост.
        
      
    
    
    
      „Злодобро“
         од Јован  Стрезовски 
        (1990)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          - Хе-хе-хе-хе . . . – ситно, ситно се засмеа дедо Геро да ти е милина да го слушаш. А децата беа сериозни.
        
      
    
    
    
      „Луман арамијата“
         од Мето Јовановски 
        (1954)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          МИРА: Како Буда. Кога чекорел по улица луѓето што го гледале паѓале во транс од милина. Толку просто и величествено.
        
      
    
    
    
      „Одбрани драми“
         од Горан Стефановски 
        (2008)
        
        
    
    
   
   
         
	        