залула (св.)
Околу него ќе се зберат луѓето да видат како телото ќе се залула на јажето.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Имам незадржлива желба да ја фатам и да ја залулам во мрежата на тромавиот пајак.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
А баба ми ме викаше и Прле на баба, затоа што газето не ми држеше и затоа што истиот ден кога јас сум се родил, во ливадата, тетеравејќи се на слабникавите нозе, се залула и по неколку минути потрча младото прле - магаренцето.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Хистерично пеење и редење го залула каушот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Андон се залула, удри со трескот во ќепенците од еден дуќан и одвај се задржа на нозе...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Однекаде засвире и хармоника. За миг се залула ситно, китно оро.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Палаво и китно орото се залула... Трајче, понесен од партизаните и орото, чекореше напред и играше.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Ако ли глава наведеш, чедо, пред турци јадачи, камен да синко залулам сега в твојава колевка.
„Робии“
од Венко Марковски
(1942)
На рацете нема да залулам внуче, а ете, каде ме остави, каде?!
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Најсетне - силен писок на сирената го залула бродот крај нив и им ги раскина срцата...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
