ќе (чест.) - почне (гл.)

И тие ќе почнат да се извираат пред нас со сведени погледи и со паднати шајачни бечви на колковите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Па ќе почнам да викам, како поулавена.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Беа секогаш оние северни ведрини, од кои мразот преку ноќта се стегнува како кремен, за некаде веднаш попладне само штом ќе почнат да капат капавиците, а веќе светлооката острина на цибрината ги маѓепсува со погледот на своите бели ѕвезди, и само мранзулите по стреата и по ветките ќе стасаат да пораснат надолу уште за една педа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На почетокот на тие неугледни скали кои портокаловото осветлување нежно ги простираше угоре, кон ликот на Мари-Клод во својот стан, опкружена со својот мебел, гола и заспана, ја бакнав во косата, ѝ ги погалив рацете; таа не ја побара мојата уста, постепено се одвојуваше и од грб видов како се качува низ уште едни од безбројните скалила што најпосле сите ги одведуваат а јас не можам да ги следам; дома се вратив пеш, без пајаците, празен и испран за ново исчекување; сега тие не ми можат ништо, играта уште еднаш ќе почне како толку пати порано но само за Мари-Клод, во понеделник - симнување кај станицата Курон наутро, излегување на Макс-Дормоа среде ноќта, во вторник влегување на Криме, во среда на Филип Огист, прецизно правило на играта: петнаесет станици од кои четири се спојуваат со други врски, а тогаш, на првата од тие четири, знаејќи дека ми претстои линијата Севр-Монтреј како што на другата ќе морам да ја земам врската Клиши-Порт Дофин, секој итинерер е одбран без посебна причина бидејќи никакви причини и немаше, Мари-Клод можеби ќе се качи блиску до својата куќа, кај Данфер-Рошро или на Корвизар, можеби токму ќе преседи на Пастер за да продолжи кон Фалгиер - мондријановско дрво со исушени гранки, случајноста на црвеното, плавото, белото, точкастото искушение; четврток, петок, сабота.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
- Ги пребројувал своите луѓе. - Земете ги чеканите и лостовите. Ќе почнеме.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ДАСКАЛОВ Му реков на Иван дека Боге од Бањи со сандакот негде кон пладне ќе пристигне, а веднаш потоа ќе почнат да доаѓаат и луѓето?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сѐ ВО СВОЕ ВРЕМЕ
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Наскоро ќе почнеме со пробивање на фронтот... Чекај ме... Не мажи се... Твој Наќо“.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Па, ќе даде господ, калта ќе се олабави, ќе попушти и јас ќе почнам да се враќам пак назад, на земјата. На здраво да згазам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- и ќе почнам да ви го враќам шприцкањето, вода и небо, така!?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Татко ѝ на баба Севда, како и другите домаќини луѓе, кога ќе почнеа да одат со патерици, тоа го оправдуваа велејќи дека му треба за да се одбрани од кучињата, што беше вистина.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И баш тогаш во соседството Езра Паунд ќе проломоти нешто против Евреите и ќе им ја расипе таинствената размена на стихови и ноти КАФЕ ФЛОРИАН: БАЈРОН И КЕЛНЕРОТ СО КРАСАТИ УШИ знам, сум читал некаде, дека бајрон на времето измислувал разни легенди за мостот на воздишките и за други чуда во венеција диванејќи баш во кафето глориан, по него, еве, со години се влечкаат талкачи од цел свет мислејќи дека легендите, ако се од бајрон, не умираат, мислејќи, исто така, дека е крајно време на терасата на кафето флориан да се одржи оснивачки конгрес на талкачката интернационала - талкачи од сите земји распрснете се низ светот да ечи на конгресот на талкачите да ечи да ечи додека гулабите масовно не запавтаат со крилјата во знак на протест што талкачите не оставаат ништо за колвање а и додека на самите талкачи не им се спуштат венецијанерите пред очи кога келнерите ќе ги донесат сметките. знам, сум читал и други нешта за кафето флориан, разни бајки и разни истории има за него и за ланскиот снег во венеција, во разни извори на завидливост, тегобност и несигурност се брчкаат талкачите пред кафето флориан, мене ми е редот за редовната доза сладолед, а време е да се испопраќаат и смс пораките, па прецизно да се види на мапата во мобилниот телефон уште колку останало да се талка - наеднаш, не баш неочекувано си се насмеав во себе, онака за свој грош, фаќајќи се во мисла дека ќе му ги истегнам красатите уши на келнерот во флориан кога ќе ја донесе сметката и кога ќе почне да ми бандори за лековитите својства на киселините од изметот на гулабите, отшто во измет од гулаби се сплеснувале сите теории и благородни идеи на талкачите од бајрон наваму
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Доверливо му пришепнале на попот дека бригадата ќе почне да го чисти со огнена метла градот, од сивите германски касарни на Кале кон плоштадот под камениот вардарски мост, којзнае од кој ден запоседнуван од лажно сакати просјаци и секакви измамници и безработници со очи на кондори.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Знаев дека сега ќе почне да ги разместува моите пластични војници и дека ќе направи страшно безредие во собата, ама немав намера да ја спречувам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ако ти се скрши ластегарката земи го стапов. Дренов е.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сега ќе почне да ја брани сестра си, си реков, а со неа е потешко да се излезе на крај отколку со мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Тој закон ќе стане политичка реалност кога сите биолошки видови ќе почнат да уживаат еднакви политички права.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Имам јас огледало, а имам и очи, па гледам, нема потреба друг да ми кажува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тоа е со сигурност знакот, апсолутно непогрешлив... Слушаш, Август, врне!...“
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Се сети: кога еднаш на еден свој пријател му рече дека науката не го занима, не знаеше - еднаш (во овој ден) тој ќе ја презира таа наука, еднаш (денес) стегнат во избледена кошула за опасни лудаци ќе почне да се плаши од затемнување на сонцето во својот мозок.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Додека разгледуваше наоколу како слепа жена којашто го бара котелецот од кој ќе почне да го распарува чорапот, се чувствуваше изгубено.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Но, за разлика од текот на настаните во ЏИЏ век, кога Велика Британија како свој сојузник ја имал Австро-Унгарија, „која им се спротивставувала на овие руски мерки“, во средината на 1944 година, според британските експерти „нема никој на кого би можеле да сметаме за поддршка“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Но, ако тоа се среди законски, ако е потребно и со казни, преку некој вид јавна служба што ќе се грижи за точното регулирање и за синхронизацијата на сите градски, односно државни јавни часовници, тогаш нештата сигурно би се подобриле.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но, штом ќе се тргнам од вратата, таа ќе почне да се тресе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
6. НАДВОР ОД ОРОТО МНОГУ ПЕСНИ ЗНАЕ - мелодија тананика, но зборовите му се туѓи, а на оро штом се фати ќе почне и да се кае дека нозете му се плеткаат по тактови други...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Диме се покажа човек кој кога еднаш ќе почне да зборува просто не може да престане.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Како и на секој Јов, најден на мака, ќе му се прикраде како змија мудриот пријател кој ќе почне да го советува да се мавне од „глувчешкото пријателство“ зашто, како што се случувало, и тој можел да се глувчоса.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
На пример, според „ Тајмс“ од седумнаесетти март произлегуваше дека Големиот Брат, во својот говор од претходниот ден, претскажал дека фронтот во Јужна Индија ќе остане мирен, но дека наскоро ќе почне евразиска офанзива во Северна Африка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога ќе почнеа да го дерат и да му ја чистат утробата, по миризбата дотрчуваа сите селски кучиња, се собираа наоколу, 'ржеа, квичеа, завиваа, се впуштаа да вчапат од трбушката.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Не можејќи да се координираат, луѓето ќе почнат да грешат. Сè повеќе и повеќе.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тогаш другарот Колојаноски ќе дувнеше во грнетата и тие несреќниците ќе почнеа кој како, како пијани, излудени, сосема избезумени, црни сенки, страшни, да се веат ваму-таму, чиниш некој лош ветар ги носи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Исплука црна семка пред себе, во чинијата с сини рабови, ненадејно да се реши на судбиснки потег, мисла од која и самиот се стресе: вака веќе не се може, селото е омацурено, му недостига власт; тогаш нека се прочуе, со крајот на попот ќе почне, еден нов, поинаков живот во кој светот ќе е почит и кон живите и кон мртвите, на татковската земја и далеку од неа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И кога ќе почне да тера, да ти е мило да го слушаш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога брат ми ќе рече дека не доаѓа со нив, не прават проблем, ама речам ли јас, веднаш ќе почнат со убедувања, па со прашања зошто не сакам да одам, па што е тоа толку важно што би ме задржало во Скопје...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Aми доаѓаа од куќа в куќа, не викаа на собири тие од НОФТ-а и од АФЖ-ето и ни велеа дека ќе почнат големи борби, дека местото ќе гори, велеа, водите од реките и бунарите, велеа, ќе испарат од многу оган, а небото ќе го покријат ароплани кои ќе фрлаат бумби и жив оган, такашто се ќе изгори... велеа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Навистина Симон“, рече едно време Коте Буџе, божем ништо не знае и ништо не чул, „навистина“, рече, „кога ќе почнеме со бунарот, да е за бериќет?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А. ПАВЛОВНА: Ако дозволите, јас ќе почнам...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
- Ќе се успокоиш па ќе почнеш да јадеш - рече Бојан, па си помисли дека срната можеби ќе сака да јаде од сеното, или од јаболката.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Многу се вознемирува кога ќе почнеме разговор за нејзиниот сопруг. Детето избегнуваме дури и да го спомнеме. Ја фаќа паничен страв.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тогаш ни рекоа бргу да слеземе долу во амбарите и збор да не пуштиме зашто англиски воени бродови се доближуваат, та ако слушнат врева, тогаш ќе почнат да нѐ бијат со топовите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Лелеее, - си помислив, - сега ќе почне да ми ги раскажува своите „истории“ како што самиот тој си ги нарекуваше.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ќе се потпикнат некаде и ќе почнат да клоцаат со нозете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Чувствував дека ќе почнам да викам ако сето тоа и понатаму продолжи, не мислам на обичен крик, туку на тоа дека ќе завивам, викам, викам и викам и никогаш не ќе престанам. ...
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Сега ќе почне да го распрашува како се вика, кои му се родителите, каде живее и учи - треперев и не се осмелував да погледнам во него.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
А штом и Милдред Пирс ќе почне да се гледа како претеран филм – како „изнасилен“ – односно, штом ќе престане да се сфаќа направо и штом ќе почне да се гледа со извесна доза на оддалеченост, надменост и иронија (како што не го гледала неговата првобитна женска публика од работничката класа), филмот се лишува од правото на трагична достоинственост, исто како Најмила мамичке, и беспомошно тоне во унижениот статус на мелодрама, на оној презрен и абјектен поджанр. ‌Геј-мажите, и покрај сета своја културна различност од стрејт-мажите, се сепак мажи, па нивниот однос кон мелодраматичната сцена на мајчинскиот судир затоа мора да се разликува барем во еден пресуден аспект од емоционалната вклученост на гледачките кои биле главната цел на класичните филмови со Џоан Крафорд и кои, во секој случај, ѝ биле најголемите обожавателки.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Превивката преку окото на Арсо Арнаутче како да била грутка снег што ќе почне да се топи од топлината на огнот за да открие едно око што со неуништлива светлост ќе ги извлече озарени од мрак правдините и гревовите на светот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе почнам нов живот. Америка е земја за мене.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
На испитаникот му се сугерира дека во часописот се наоѓаат рубрики и статии коишто тој ќе треба да ги оцени.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Откако се одморија и појадоа, Стивенс направи план кој каде да чека и од каде ќе почне да се тера.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Оти речено е: оној кој рамнодушно гледа на злото, набргу ќе почне да му се радува!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Па, кога сме на искреност, ќе почнам од почеток, една, две, десет, педесет, сто, сто и...
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Е, добро, ама штом едно ќе тргне направо, друго ќе почне да накривува, да настранува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го превртувавме месото на жарот со долги, зашилени ветки, бавно, секој со исчекување дека некој прв ќе почне да јаде.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе отпиеше од пагурчето, ќе ја подзабришеше устата Ване и ќе почнеше: - Џанам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Камилски го обземаше милина која идеше од длабината на душата кога ќе почнеше да зборува за книгите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Свеќи ќе купам во разни бои, за по дома да ги понесат, пред спиење да ги палат и да си ги чуваат, па да ми ги вратат изгорени и да ми се пофалат што сѐ убаво им се случило, а, ако колата низ брдо тргнала, секогаш можам да им речам дека, ете, сега месецот и ѕвездите ќе делуваат врз нив и дека моите предвидувања ќе почнат како лавина да се случуваат. Ама, од утре!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Знаејќи дека жителите од улицата ќе почнат да се собираат и дека неговото семожно семејство барем за прво време не ќе ми остане должно, се изгубив.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Не еднаш се случило фенот да се прегрее и да почне да мириса на изгорено, а косата пак и пак да не е досушена.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога тој ќе почне да ја опишува надворешноста на човека, тогаш почнува квазифантазијата или тенденцијата. (На Марфа) Од слаткарницата пратија сѐ?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Пак ќе почнам да се разбудувам како шум на вода, со остар нож во мозокот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
(Ќе замавне оддолу кон небото, човекот не се распорува поинаку.)
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Та не ќе почне ќерка ѝ уште од десетте години да води љубов? ...
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Од средината на наредната година ќе почне да го пишува двојното р).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
- Чинела дојди мечката на потокот, велеше татко, да се напие вода или да се искапи, велеше, а крмакот ќе се затрча и ќе ја шибне одзади со секачите, со 'рпалата и мечката ќе рипне, велеше, ќе почне да бега, ама дека нема многу време за бегање, велеше, ќе се качи на една бука.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Можеби уште денес, а утре сигурно, таа ќе почне да плети нови чорапи ако не и го собрале преденото во име на народната револуција и во име на народот...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Според еконимистите тука, то ќе почни да ја подига економијата на Америка, а со то можеби и на Европските земји.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Јас веднаш си помислив дека дедо пак ќе почне да раскажува за Америка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
16. А ќе ми дојде на сон пропаѓањето на империите А тамбара-тумбара ќе почне да ми се прави во главата И да ми се парчосува сонот уште недосонуван Си мислев отпрвин дека тоа е заради историјата И дека толку многу историја не собира ниту во еден сон Особено не собира толку многу пропаѓања и распаѓања Вклучувајќи го и распаѓањето на Советскиот сојуз и Југославија Ама не било тоа бидејќи се покажа дека распаднатите состојки Полесно се ределе во еден сон и не предизвикуваат многу џимкања Работата била во тоа што на крајот на сонот за пропаѓањето на империите Неминовно се доаѓа до најновата американска империја А штом има империја нели има и пропаѓање на империјата И на малкумина им стиска да го видат и на сон пропаѓањето на Америка Поарно варди си го сонот од каква и да е помисла за пропаѓањето на Америка Додека да пропадне Америка сите ќе се претвориме во ништо И ќе им палиме свеќи на гробовите на Волт Витмен и Ален Гинзберг На времето пееја Америка и Енглеска биќе земља пролетерска Па ни пролетерска ни ѓаволи ни врагови стана Америка Зошто тогаш морало да пропадне Америка Божем во тековите не историјата нема исклучоци Што ги потврдуваат правилата И божем во секој сон за пропаѓањето на империите Мора да има и претсказание за пропаѓањето на Америка Од каде до каде такви сонови и претсказанија Се прашал ли некој кој ќе биде тогаш светски полицаец И се допрашал ли кој ќе испраќа војски во Ирак и Авганистан За да извезуваат слобода и демократија За да извесуваат и рестлови од новиот светски поредок А задолжително и локални парчиња од кои се прави приказната
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Сега ќе почнат да се собираат.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Но, на мојата супериорност ѝ дојде крајот; не бев предвидел дека тие, во моментот кога ќе видат дека ја изгубиле идеолошката власт над мене, ќе почнат да практикуваат физичка власт, односно дека, откако видоа дека не можат да ја поробат мојата душа, можат да го поробат моето тело, да ми го одземат; тоа е последниот механизам на власта, пред таа да се урниса.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Секогаш се обидуваше во нив да најде одговор на своето суштинско прашање – кога веќе еднаш ќе почне да живее?
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во тој случај, не е чудно тоа што веднаш откако ќе почнам да го читам последниот роман од Маргарет Етвуд, почнувам да размислувам дека okno.mk | Margina #1 [1994] 79 всушност треба да ја читам: Џорџ Буш, интимен портрет од Fichug Grin.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
И кога ќе го остават лунките, ќе почне да ме бара.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Стражарот ќе стигне до работ на зградата, потоа ќе направи полукруг околу себе, потоа неговиот грб ќе почне да се оддалечува во спротивната страна. И токму така.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Аргир замолче. Наежен, гледаше откосо, како сардисан волк, чекајќи да види од каде ќе почне нападот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Јас заради вистината, проклет да бидам, заради вистината, - ќе почнам од почетокот како што е по ред, како што господ го создал нашиот убав свет.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Најпрвин ќе нѐ предупредат, си мислев, а потоа ќе почнат да маваат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не паметам точно кој, веројатно некоја од тетките имаше речено дека сум се родил во воденицата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се морничавеле исплашени од многуте прикаски дека мечкиниот свршеник ќе почне да се дебели од женско месо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Стануваше и полека ќе се довлечкаше до кујната за да му помогне на готвачот, или ќе земеше хартија и ќе почне да пишува: „Драга мамо, не грижи се за мене, сега сум добро.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Оливера ми кажа дека некои деца биле уште уплашени од војната и дека не можат да спијат, а кога ќе заспијат викаат во сонот и бегаат од постела, се кријат под креветите, некои само да чујат брчење на камион или трактор, и ќе почнат да скокаат низ прозорците, си мислат авиони и тенкови идат и ќе се пикаат по грмушките, ќе се тресат ко пилиња, негователките ќе ги бараат, а тие ги затвориле ушите и очите, само устите им стојат отворени, ама пак не се оѕвиваат, не се кажуваат; оти не се оѕвиваш ми вели Горачинов, кај беше досега отидена, ме прашува, по ортомата своја, му велам, и јас не знам кај бев, а надвор се смеат, на вратите од кабините ни напишале ,То долапи ефтихијас"18 и се смеат,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
До небото се дига квичеж, кога ќе почнат да се дават.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога сакаш да си буден, сонот некако полесно ти капе леплива смола меѓу клепките, кога зеваицата ќе почне да се реди од човек на човек, по снагата се разлева топлина, недовршена мисла се смрзнува и остава зад себе празнота.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кутрото мое срце! Колку многу се измачуваше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Главна точка на дневниот ред бев, како и што претпоставував, јас.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Штом ќе му го изнесат кафезот на тераса и птицата ќе почне да пее по својата изгубена слобода, не можам а да не се разнежам.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И рече: Оче Симеоне, од кај ќе почнеме сега, вака без место на жолтиот Нојов кораб со пијано кормило? * Почна како што заврши еднаш, одамна, пред аџилакот во смоларата - згрчен и в крчма, помеѓу дождалците неподвижни и невесели зарад неговата бескрвност и крв во очите.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
- Не заслужувам, рекол со незабележлива возбуда во гласот. - Ги носам на душа сирачињата на Јаков Иконописец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Трајанка сега си спомни за сето тоа и затоа и таа почна да плаче како и секогаш кога мајка ѝ ќе седнеше крај ковчегот и со зетовските чорапи во кои беше парата ќе почнеше да ѝ раскажува за нејзиниот добар татко.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Штом ќе почнеа убавите пролетни денови, ширинката околу крушата се полнеше со деца.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Наеднаш ќе открие дека, според Иван Степанович, човекот е предодреден да страда; дека безброј непредвидливи нешта му се испречуваат на патот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Секое отуѓено парче на брегов, секое продадено делче е рак-рана: ќе ми се упика некој и ќе почне да се шири...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Со еден збор, молам да не се плашите од зборовите, значи денес, со еден збор, денес почнуваме да стреламе или да убиваме, значи вие ќе почнете да учите да убивате... ха-ха-ха, хе-хе-хе – се смее тој весело и гавресто му се тресат дебелите фаши месо под брадата, му потскокнува мевот врзан со стар, дебел офицерски појас.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Мошне е важно испитаникот слободно да си го чита часописот и да се задржува каде што сака и колку што сака.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А и да престанам не смеам зашто оној момент кога ќе се смирам на едно место, тоа некако сигурно го знам, во тој момент ќе почнам да тонам како во живо блато.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И тоа време, кога првата мрачка ќе почнеше да се валка низ долината, на Бојан му стана најмило.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Водениците ги прегази времето и „Бабамов, Грличката, Аврамико и комп.“ кога ја изградија Мелницата и луштилницана за ориз, и тоа среде полето, кај Пребачево.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Третиот ум настанува кога двајца ќе седнат заедно и ќе почнат да пишуваат.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
„Па, почна, тој не сака никој со тебе да биде толку близок како што е тој.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Пред да сфати како паднало последното младо стебло (биле исечени за цела зимска седмица), Лозан Перуника го видел предавството на крвта, на годините, на прегладнетоста.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Помогни ми. - Тоа е привидение на лошата крв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Настојував всушност да сфати дека не располагаме со денови и со години, туку само со часови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На времето кога некој ќе направеше некоја улавештија и кога сите ќе почнеа да го напаѓаат од сите страни, мајка ми, некако природно, ќе го земеше во заштита наведувајќи ја како олеснителна околност реченицата – сè во свое време: и улавештии, и умнештии.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Се качуваа на оградата, се провираа низ дупките во дворот и ги гледаа мачките што се бркаа и војуваа меѓу себе кога ќе им потфрлеа некое рипче или кога ќе почнеа да ги задираат и дразнат со стапови; врескаа мачките, а Полин со стап в рака или со вила трчаше по нив и ги бркаше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Штом ќе почне онаа ствар од Џејн Каунти, The lady dye twist ќе почнеш да се подготвуваш. Ја знаеш ли песната?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Братучедите ги префаќаа за раце, за мишки, за рамена, ги влечеа, ќе почнеа и да ги туркаат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Дедо Спасе нема каде. Ќе се почеше по тилот, ќе се замисли малку, ќе го збрчка челото па ќе почне: - Било еднаш некое дете...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Но штом Васко ќе се заборави, пак ќе почне да додева: „Раскажи ми па раскажи ми“ - дедо Спасе се подзамислува малку како да смислува којзнае каква приказна и почнува: - Било едно дете, и се викало Васко...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Сега ќе почнам некој бизнис овде.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сега ќе почне да прди како магаре.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Тогаш ќе почне авантурата на една дваесетгодишна девојка. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Намерно ја активирам токму оваа индикативна синтагма, правејќи го тоа не само од некои хипотетички постмодерни причини, туку затоа што знам дека Ти на неа ќе реагираш рефлексно (имено, како професор по француска книжевност!), бидејќи се разбира! во неа веднаш ќе го препознаеш насловот на славната книга на Ролан Барт (Roland Barthes, Fragments dun discours amoureux, 1977).
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Низ нејзините дебели стакла, точките од очи гледаа нагоре, а јазикот ѝ ја оближуваше месестата уста.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Секогаш истата болка... Ме боде под газот...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„The Casual Passer-By I Met at 3.01 pm, Philadelphia, April 9, 2007.“ Slought Foundation Online Content. [11 October 2007; Accessed 15 May 2008]. < http:// slought.org/content/11365/ >.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Ќе ти скокнат право в лице и ќе почнат да копаат низ него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ќе се зададат од некаде, ко јато чавки ќе се зададат, и ќе почнат да прават свијоци по небото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе почнат да зреат сливите, јаболката. Веќе има капинки, малинки.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тетка Ана се препали. - Саше, Саше, што се случило, каде беше, што ти е, смири се, Саше, престани! – викаше, го молеше, го потресуваше за рамена, го прегрнуваше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ех, сега ќе почне да го распрашува како што таа има обичај и ќе биде мошне непријатно - си помислив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ќе почнат да ги пуштаат и тие што не се затворени, а ние уште сме овде, нам уште Сталин ни ги потфатил нозете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги викавме „Зорле моми“ Исарките, кога приквечер ќе почнеа да се спуштаат по калдрамисаните улици што водеа од куќите, исцуцулени на источната падина на ритката наречена „Исар“, до центарот на градот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Не, викала жена му. - Ќе почне од мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Немој, викал другиот и сѐ повеќе ја пикал главата во кожите. - Јаков ќе е татко и на деветто дете.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако е пак во добро расположение, ќе почне да бара низ фиоките и јас тогаш ќе го искористам моментот и убаво ќе разгледам што учи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
музиката ти се топи в уво од малку стравче и потем жежее, жеже како тазе чајче додека не ги прежеже здодевните несреќници кои ѓоа пресметуваат колку вистински солзи има во езерцата на градината мохри колку се оддалечува од себе човек кога ќе почне да се враќа во изгубеното детство. општо е познато дека во секое детство има многу неиспилени јајца и има стари зданија престорени во вкочанета историја во детството има и товари јаболка нагризени од боговите под што се подразбираат и некои волнести батки од најблиското соседство а последно што се гледа на хоризонтот на детството е накривената капа на сѐ што било и сѐ што ќе биде.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Тоа што исклучоците се случуват почесто ги прави попредвидливи.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Се разбира, не му одговори на прашањето, но намисли да го однесе в постела, евентуално да му одговори некако на прашањето кога Едо ќе почне да се помамува по нејзиното тело.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Да знаат селаните кога службата ќе почне, Петре го удри клепалото, и од сите најнапред се довлечка бабата Манџичица, Милошка, дедот Пило и некои други стари жени, и службата можеше да почне.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ако останатите Македонци по нас видат дека акцијата е добра и дава резултати, тие по своја иницијатива ќе не следат и ќе почнат други слични акции.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тоа значеше дека атмосферата е пријатна и дека „састанакот“ ќе почне во добро расположение, иако никогаш не се знае дали во меѓувреме нема нешто да се случи што ќе предизвика нервоза, па дури и ситни кавги.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кој војводи беа, бабо У тебе на гости?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Како ќе биде кога ќе почнат дождовите, снеговите?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И пак ќе почне едно борење, давење, крај потокот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На сестрите им било потешко, но и за нив се појавил некаков спас – Хермине и Јохана отишле да живеат кај родителите на својата мајка сѐ до нивната смрт, а Клара - кај сестрата на татко си.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дедо Спасе не може да го одбие и пак ќе почне да раскажува.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
По таа вест што ја донеле изѕемнати дрвари со големи шубари и со трпки под кожата, селаните попусто поставале заседи и острозаби стапици, најмногу по врвиците што се спровирале низ северната црногорица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе стивне малку болката во забот и пак ќе почне да дупи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогш неизоставно во душите ќе им заклокотат далгите на Нева.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ќе почне откај крстот и, оздола нагоре, ќе ми излезе кај слепоочниците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе му тропнеш, тој ќе почне да игра и ќе го ставиш на тепсијата.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Следното утро Френк Бумер и неговата екипа столари ќе почнат да ја поставуваат дрвенаријата на постојната кула, со екран за проектирање на филмови, одличната структура на дрвенаријата ќе биде обложена со цементни потпори.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А тоа, пак, што ќе остане тука, ќе мора да потпише дека ќе биде послушно и верно и тогаш ќе почне едно - крц, крц, крц...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се плашевме од учителите, тие тепаа многу. Кога ќе почнеше наставата сите се тресевме и тоа што го знаевме поради страв и збрканост не можевме да го кажеме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Кога нешто ќе почнеш, доврши го, засипнато рекол Онисифор Мечкојад; веќе бил без омраза кон својот вујко, кон неговиот облик на замелушен гуштер, кон неговото олцкање и тресење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како кога во игротеката ќе застанеше крај импровизираната кујна: таман ќе почнеше божемски да ги мие садовите, девојчињата кои притоа мораше да ги избутка за да дојде до лавабото застануваа до него наредени како пивски шишиња и со чудење го гледаа.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Ќе ме погледнат и ќе почне да им линее, да им се завирува влагата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога ќе фатам да се чешлам, раката ми отпаѓа од напор, а пак кога ќе почнам да ја сушам по миењето, цел час ми треба да ја досушам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Потоа заодувал толку брзо што да ти се чини дека секој момент ќе почне да трча.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Единствено во самотија можат да се смират ветриштата и бурите, т.е. внатрешните борби на духот. 91 Belle Haleine Третиот псевдоним на Duchamp, Belle Haleine, се појави 1921, една година по Rrose Selavy (1920, Duchamp Rose го пишуваше со едно р.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
„Не сакам да умрам“, му јачеше неговиот сопствен глас во ушите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во овој случај имаме една необична трансформација на мелодијата, но откако човек ќе преслуша повеќе вакви инвертирани теми, ќе почнат да му изгледаат сосема природно.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Седна на скаличките пред вратата што директно води од дворот во дневната соба и си ја фати главата со раце, мислев и косата од очај ќе почне да си ја кубе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тинејџерката: А Џони Тандерс?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
У тие моменти мечтае и сонува како еден ден ќе се врати во прочуеното преспанско село каде што е роден и "најсетне" ќе почне да живее како човек.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
И пак ќе почне едно давење, грвалење за водата, за потокот и мечката одново ќе отрча да се качи на буката, велеше, ама буката ќе падне, заедно сосе мечката, велеше, и крмакот, засилен, ќе ја дупне во мевот со секачите, со ’рпалите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Знам дека по некое време ќе почне да ми ги гори и ќе морам да ги тргнам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
†6 прашање: Започна ли нашата работа? ако започна, во што се состои? одговор: Нашата работа сега ќе почне, а таа се состои во регистрацијата на светот, затоа што ние веќе не сме светот. прашање: Но, ако ние веќе не сме светот, што сме ние? одговор: Не, ние сме светот. То-ест, јас не се искажав сосем правилно.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Всушност, нагласувајќи ги театралностите на Милдред Пирс до гротескност, Најмила мамичке ја истакнува имплицитната несериозност на претходниот филм и покрај неговата релативна ревност, вкус и вистинообразност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но само се исправил полека, недозгрбавен и не со крената глава, туку повеќе сличен на човек што долго време стоел замислен на исто место, меѓу сенки од кои расне непробоен покрив и под кој ќе почне нова битка без сеќавање за вчерашните рани и лузни на неизлекуваната душа; и ќе гризе и ќе боде и ќе дави ревејќи само со крвта и сличен по нешто на оној негов дедо или дедо на неговиот дедо од дните кога бил со каменен чекан удрен над истото вака распарано животно.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се куртулиса од него две три години, појадоме со Толета сами, сега пак ќе почне да ти се натрапуа на синиата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога ќе поземеше здив, ќе почнеше да испушта некои чудни гласови: Ииии!
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И кога Миќо, со кого седев заедно во првата клупа, ќе почнеше да прави непристојни движења зад неа штом таа ќе помине меѓу клупите јас не ги обелував забите како другите ученици, ами страшно одвратна ми се чинеше таа постапка.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
За било кој друг уметник, ваквиот гест лесно би можеле да го пренебрегнеме, но како што знаеме, три години подоцна Дишан ќе почне со трансформација на обичните секојдневни предмети само со обично ставање на својот потпис на нив.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сеансата повторно ќе почне!... ѝ дава знаци!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- Грахм... како да ви кажам... тоа е како бркотниците на мачките во февруари, односно... кога една чавка ќе се оддели од јатото и ќе почне да изведува бесни глисти... Заборавете!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Оние од позади ќе почнат да свират, не сфаќајќи кој го кочи редот.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
А кога е осамен, а не сака сам да биде, ќе почне да си зборува со себеси: се борев, прашува, се бореше, сам си одвраќа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во секоја негова прикаска 'ртеше семе на нов настан.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кожата му се наежи, како кога некое другарче како дел од детската игра ќе почнеше да стружи стрипор од ќошот на бетонскиот ѕид на зградата каде што живееше.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Кога Ѓорѓија ќе влезеше во кујната, таа ќе се свртеше, не поздравувајќи се за добро утро и ќе почнеше да зборува како тој претходниот ден заборавил да купи јаболка, па како таа утрово немала со што да се заблажи или како Ѓорѓија не го исклучил светлото од ходникот и тоа горело цела ноќ - па, знаеш ли ти колкава сметка плаќаме за струја? - ќе се побунеше, заборавајќи кој ги плаќа сметките.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Во секој случај сѐ паѓаше поснопица. Знаеш што се случува кога луѓето ќе почнат да се фаќаат еден за друг, а оздола лизгаво.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кога еден писател ќе почне да зборува толку многу за животните, тоа е затоа што во нијансата на секој посебен збор нешто крие.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А секогаш, кога ќе се изнајдеа некаде повеќе луѓе, и кога сите тие ќе почнеа да прикажуваат за своите доживувања некогаш, некаде, тој место да раскажува за себе и за своите денови, им ги прераскажуваше ним оние романи, на тој начин одбегнувајќи ни тука да не остави нешто свое, откажувајќи се на тој начин уште еднаш и од својот живот и од својата судба.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ќе почнеше Караѓозо, а јас си ги отворав очите, ушите и душата, слушав и ја запишував приказната. ...
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во својата итроштина жените биле обземени од чувство на победа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лесно се влегуваше кај него, а тешко се излегуваше; кога ќе почнеа луѓето да си стануваат, ќе речеше „Чекајте уште една чаша за последната молитва...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Што да ти речам Цануле... Кога ќе ги зајаде мевот, кога ќе почне ѓаволот да копка во нив, нема...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Мераклиите, ги мазнеа ѕидовите на окопот или ги поткопуваа така што кога ќе почне да се пука телото на борецот што поудобно да легне во замислената положба за одбрана.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Значи јас ќе морам да ставам во неа апарат што ќе го претставува мојот вкус за избор на деловите. ñДали идејата ќе ти се допаѓа и тогаш, кога Брајан Ино сурогатите, ќе почнат да ги прават твоите најдобри дела?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Како по наврапито стишување на невремето, кога птиците во исто време ќе се разгракаат, па во радоста што го преживеале, ќе почнат со клуновите да се грабаат за една иста мушичка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И луѓето ќе почнат да ми стануваат и познати и непознати.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не, не ми го рече тоа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Одеше низ сенките на големите грди борови на уличните светилки, слушајќи ги гласовите на девојките, предењето на колите, прашувајќи се што по ѓаволите прави овде кога би требало да е во Роуч, знаејќи добро дека кога ќе се врати назад ќе почне да се прашува што по ѓаволите прави таму, и дека можеби отсега натаму, каде и да оди, ќе се прашува истото.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
А кога ќе почнат да се будат, ќе гледаш да и тераш, но не со сила или фалби, со убаво, со благо, да се наоружуваат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дури ни неговото блиско пријателство не го објаснува мотивот на изборот и испишаната посвета на оваа необична играчка како подарок на својот пријател.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Па така, кога учителот по ликовно образование ќе почнеше да ги прегледува, секогаш наидуваше на идентични цртежи кај различни ученици.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Ајде седнувај душо! Прво ќе почнеме со кафето, цигарите и сѐ друго по ред.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Бездруго веќе знаел како морало да се случи: Арсо Арнаутче ја фрлил секирата и, чиниш во пад е, ја повлекол со себе покорената жена кон невидени длабочини, поточно кон земјата од која ќе почне нивното барање на длабочините додека ќе ги сменуваат писоците од уста в уста рамно, од месо в месо; ја видел, трет во тоа збивање, испреплетеноста на змиската игра и со обете раце се фатил за првото стебло како да ќе го искорне; само се лизгал со дланките по мазната кора паѓајќи на коленици и удирајќи со главата во празно како да стресувал од вратот копривно лути гасеници.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
3. КОЈ САМ ЌЕ ПАДНЕ, ТОЈ ПЛАЧЕ БЕЗ СОЛЗИ - друг да го турне ќе почне да се лути, а ако некој трет го принуди да ползи ќе почне да sе враќа во мајчини скути...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
- Знаеш, знаеш! - ќе свика Васко и ќе почне да се умилува околу деда си, да му ја симнува шапката и да му брка по џеповите.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Таму сега веќе Петре беше го разгорел оганот, се направил жар достур, а и пцалтот Кушо беше го преварил дедот поп и го изнесол „воскресението“ надвор да му тропа на дедо поп кога ќе почне службата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не сакам поради науката да се чувствувам збунета. Или поточно - изненадена.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Така значи, ќе почнам да трагам по нови возбудливи искуства.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Гледам едно време, штотуку помислив дека ќе почнам да плачам од студ, дојде мајка ми, ми ја врза шамијата преку глава и со две други шамии мии ги завитка рацете соо кои го држев знамето.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ќе прилае, па ќе почне да квичи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вели, таа ми била прекрасен дар што особено ме краси и ме прави различна од другите, а кога ќе почнам да се поплакувам и да кажувам колку сум очајна, а никако не горда и задоволна, таа сè ќе стори да ме разубеди, но попусто.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ќе почнеме ли од љубовта? Ќе се осмелиме ли да почнеме токму од неа? ***
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Авторот ќе го послуша пријателот и ќе почне да ги раселува Ишињата по периферијата на градот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
- Бабо, - реков за да ја прекинам. - Сега ќе почне интересен сериски филм. Ќе го гледаме заедно, нели?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
На момент, така во афект, ќе ми се приближеше и ќе почнеше силно да ме штипеш каде што ќе стигнеш.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Останав тука, со нив, и не се спротивставив, иако знаев дека кој рамнодушно гледа на злото, наскоро ќе почне на него да гледа со задоволство.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ќе почнам. - Со нож, ќе почнеш со нож? - Бездруго, не се возбудил Онисифор Мечкојад.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога се правеше гробот, кога ќе почнеа темелите да му се копаат, да се поставуваат темелници на споменикот, се канеа сите блиски и роднини на покојникот, како куќа да се прави: се колеше јагне или овен, се редеше главата во темелникот, се правеше ручек, се викаше попот, и тука заедно со мајсторите се јадеше, се пиеше; пред тоа, попот Матлија со крстена водица ќе го осветеше гробот, ќе му пееше молитва, ќе фрлаше поглед на плочите и камењата стокмени за споменикот, ќе ги пофалеше мајсторите што ги делкале, домаќинот што стокмил пари за споменикот, а потоа, сиот измастен од месото што го дрпаше, го поземаше бинлакот со вино и долго го држеше на устата како да го подува.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Уф, си мислев, сега пак ќе почне.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кој да пере? Јас ќе перам. Не перам.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Апостол Макаровски ќе се поднагали сосила и некои црвени облачиња ќе почнат да му врват преку лицето, насадено со болка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во некој празничен ден луѓето, и постари и помлади, ќе се соберат некаде во некоја куќа или на сретсело и, како обично, ќе заприкажуваат, ќе им тргне разговорот и во еден момент кога заборавиле на сѐ што ги делело и на сите караници поради браздата, волот или нивата, ќе станат мили еден на друг и ќе почнат да се сеќаваат.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„Сега ќе се одморам!“ - здивнав олеснето, но не претполагав дека моите маки допрва ќе почнат.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Потоа имаше слушано дека, ако им се даваат на кучињата умрени овци и јагниња, самите ќе почнат да ги дават овците, па Бојан, иако не веруваше дека тоа може да се случи и со неговите кучиња, не сакаше да им даде и најмала можност да направат такво нешто.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Значи, ќе го притиснеш копчето и тогаш ќе почне да тече вода како... како дожд...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Воопшто, изгледа дека работите ќе почнат да се хармонизираат.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Насетуваше дека е само прашање на време кога нозете ќе го издадат и ќе почне да се тетерави.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Вкусот на колачињата кога ќе ги ставев в уста и ќе почнеа да се топат во неа, нивниот мирис на ванила, сето тоа ме потсетуваше на мојот дом, на далечината, на моето драго семејство.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
113 преку тоа да постигнат ни помалку ни повеќе туку еден поинаков начин на размислување и делување: „Доколку човек се соочи со нови содржини во рамките на старите форми на презентација, и доколку постои можност тој да ги разбере, може да се претпостави дека во иднина тој ќе почне да се сомнева во исклучивоста на еднонасочните информации.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Браќата уште како деца некако се спасувале од тој терор одејќи во работилницата на татко си, и му помагале околу сликањето на плочките, а потоа, кога тој ќе се поднапиел, за да не му бидат при рака кога ќе почнел да удира, бегале по улиците.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
-, дури и кога ќе почне физичкото злоставување, дури и тогаш ќе постои она што се нарекува сингуларитет и отпор, сеедно каде е манипулациското тежиште и сеедно колку дуелот во суштина е нерамноправен, и во двата смисла; повторувам, сметајте го ова како еден залажувачки нацрт- итинерер, како мешаница од траги, како еден пародичен хумор, како, најпосле, симулација на борба, бидејќи тие веќе почнуваат да млатат (синхроно, бидејќи индивидуализмот, пак, за нив, е најстрашното нешто и затоа повеќе ја преферираат снајперската безобличност и тој тип на потпис, егзекутирање од дистанца, речиси без џелат, сѐ во какофонија, метеж и хаос од удари), најдобар пример е проширувањето на кампањата против Сорос кој, сакал- не сакал, можеби неправедно и пренадуено но ете, тоа му го сторија наци-социјалистите од сите бои, од Будимпешта преку Загреб и Београд па сега и во Скопје - стана симбол на просветеност и цивилизираност, едно светленце надеж среде овие страшни ветрометини каде цели класи и нации исчезнуваат преку ноќ, среде целава оваа безнадежност. 6 Margina #15-16 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Исто така фирмата добива и помалку работа во РЕК „Битола“, кадешто претходно е редовно ангажирана во извршување на разни градежно-занает­ чиски услуги.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Таа се налути поради таквата уцена и не сакаше ни збор околу тоа да чуе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А јас му велев: „Чекај, мислите, сликите ми се во главата, само сето тоа треба да се спои некако, кога ќе почнам да пишувам, сами ќе почнат да течат мислите, зборовите.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Мајка ми често се присетува дека секогаш се радувале тие трите, таа и моите две тетки, кога биле мали, штом дедо им Марко ќе почнел да им ја кажува.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Кога ќе почнете со чичко Кара да изработувате ситна пластика, ќе бидеме ли многу богати? - Да, - се насмеа татко ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Па вака, - почна Грдан нерешително, прашувајќи се дали ќе почне како што треба.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Само да го фрлиме оружјето, ми велеше, и ќе почнеме да правиме деца.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Логотетот се насмеа гласно, а тоа смеење му се зариваше на отец Стефан во срцето; жилата му скокаше на вратот и во еден миг помислив дека можеби ќе пукне и ќе почне да прска крв на сите страни.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ако видам нешто, ќе почнам да свирам со кавалчето, тоа е знак да се скриете.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- А и двоколките не ви чинат. Ѕидовите на нив ќе пречат да се товарат и да се истовараат камењата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Па еве сега, се насмевна Марк, овде јас трачарам за него, а исто така, во одреден момент ќе го натераш и него да ти каже што мисли за мене“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ќе ја закаса печурката, ќе ги заврти очите, и ќе почне да подзема со јазикот, да ги преклопува вилиците.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога ќе почнат да крескаат на секое споменување на зборовите „политички договор“, мора да ги праша: Но која е алтернативата?
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога еднаш клиентот ќе почне да се сомнева во предвидливоста на поривот и кога ќе стане посигурен во надминувањето на поривот, тогаш поривот исчезнува.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Бидејќи со љубовта и тоа со нејзините најразлични видови и појави! сите имаме одредени искуства, како и одредени знаења за неа, лесно ќе се согласиме со Барт.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Спомни му ја жената и ќе почне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Што сѐ ќе најде хирургот кога ќе почне со операцијата?“
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Што се однесува до девојчето, тоа ако е тактично постепено ќе почне да ја заменува мајка му, а може со време да го земе и местото на сестрата што ја немаше.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Како што ќе раснат, ќе почнат да го препознаваат Милан и ќе почнат да трчаат кон него во голем златест бран, бесно потскокнувајќи на своите жолти ножиња, нишајќи ги телата и мрдајќи ги главчињата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во Македонија, ни рече, од многу војска и од многу тепање, ќе почне да пропаѓа земјата и ќе излезат големи води и се ќе потопат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Навистина си помислив дека ќе почне да се превиткува од смеа.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Валијата и пашата испратија големи потери по бегалците и не знаејќи кој е нивниот војвода, ќе почнат да се распрашуваат кај бабите по селата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Наскоро тие ќе пристигнат во Скопје о „Треска“ ќе почне да произведува мебел од полиуретан, сигурно прва во нашата земја.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Потбутни ја големата вртелешка и сè ќе почне да се врти околу стравот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И долго и широко ќе почнеше да ни расправа за јуначкото семејство Караѓорѓевиќ заповедајќи ни да носиме црно платно на јаките. - Треба, придавки, да разберете.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Циркусот замина по три дена; три дена Луција и Земанек доаѓаа, со брат ми, на портата; јас одбивав да ги видам, оти бев понижен до срж; им порачував да си одат, оти не сакам да ги видам; велеа дека сето тоа било обична игра, дека ќе почнеме одново, дека сѐ било една невкусна шега, заблуда, еден вид лудило; велеа дека ќе сторат сѐ да се вратам; велеа дека Фисот е под истрага, дека самата Партија го суспендирала и го осудила за сослушувањето, дека и весниците направиле афера од тоа, дека моето свидетелство ме чека на масата (никогаш не го подигнав, оти веќе не ми требаше); јас им порачував да ме остават на мир.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Уште од порано ги знаеме визбите: штом ќе почнат дождовите да туриваат, ѕидовите се влажнат и пропуштаат бликчиња вода што лакомо течат и ја полнат визбата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Мојот братучед во квечерините ја симнуваше планината на своите плеќи и лежејќи на сламарникот со лицето нагоре врз кој само што не паднале налепените весници од таванот и оти во мислите бегаше до долното предградие каде што фодулка ја доеше малечката со козјо млеко и оти со очите сакаше да го продупчи таванот и бетонот и да стигне дури до лешочките шуми кај својата марија и оти и којзнае дали знаеше дека седам на штицата спроти него со нозе во меката коса што ја отсекле ножиците на нанчо од главите на бегалците тој напати мласнуваше скрцкуваше со забите како да дроби нешто и не слушајќи дека го прашувам дали нешто знае за оние од брегот на реката ама затоа пак ме слуша нанчо кој се врти околу една жолта тиква од која одлупува портокалови шлупки и вели ах оние мајмуни оној стар прч везден што молчи оној со долгиот врат кој како да му е врзан за половината и она детуле со 60 okno.mk бела коса што везден му седи на рамењата да вели нанчо ги знам како не ќе сум ги знаел сите ги знаат оти везден се прпелкаат во песокот и долу во косата паѓа уште една портокалова шлупка и продолжува нанчо живеат откаршија на она коматче бетонска плоча што стигнува до ќошот и се имаат заградено со црна книга скинати вреќи и ламарина и молкна а продолжи само неговото штрак штрак штрак и жолтата глава веќе не беше жолта туку којзнае каква со голем трап по средината на вратот и трапот се качуваше до врвот на главата и додека помислив дека таа глава ќе почне да вреска оти е така страшно нагрдена нанчо помина со малечка метла преку неа по вратот и рамењата и од столот стана една голема снага ги исклешти забите во мене и во братучедот кој веќе пушташе писки низ носот сполајти му рече на нанчо спуштајќи му книжна пара во раката па одвај успеа да се протурка низ малечката врата и додека вратата беше отворена во слабата светлина на денот што си заминуваше привидов нешто како голем сандак обесен под најгорната плоча и една дебела ортома што се спушташе дури до земја ете таму живеат вели нанчо и дебелана ортома што ја гледаш ама не дорече оти братучедот се беше степал со некого во сонот па мавтајќи со рацете скокна од сламарникот рече бре да така вие со мене и после не сакаше да каже кој му се пикнал во дремката истрча од одајчето на нанчо истрча во крајот на денот а по него и јас и се вративме зад насипот да ја преспиеме ноќта врз најгорната плоча под самиот опул на ѕвездите
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Толку многу ги радува кога мајка им ќе им ги стави на живинките чиниите од ручекот и кога тие ќе почнат да ги лижат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Кога ќе го видеа неговите домашни каде што ги прави тие работи, ќе почнеа да плачат гледајќи дека тоа го прави од некое претчувство што му иде смртта и што никогаш веќе не ќе има можност тоа да го чини.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А да ти кажам, кога тој ќе почне да вежба со труба од тие негови школски нотни книги, музиката воопшто не е за слушање.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Секогаш кога тој ќе почнеше да ѝ раскажува за принципите на Ангсоц, за двомислата, за променливоста на минатото и за одречувањето на објективната стварност, и притоа да употребува уште и зборови од Новоговорот, нејзе ѝ стануваше здодевно, се збунуваше и велеше дека никогаш не обрнувала внимание на такви работи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Гласот ќе почне да ти станува подлабок, тоа се нарекува мутирање на гласот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ја оплескав работата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ни се чинеше дека сѐ ќе почне да се разврзува кога би го нашле само почетниот јазол, но тој се криеше; загатката се топеше во воздухот, исчезнуваше како трубењето на бродот. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 147
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Мислиш за малку ќе почнеа прслуци и гаќи да летаат низ собата.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Јас прва ќе почнев, потоа сите во хорот пееја: На Врбница за Воскресение.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Еднаш ми рече: кога си човек-на-човек со Енди, сѐ е во ред, но кога си во група, Енди веднаш прави натпревар помеѓу луѓето, а тогаш тој ќе се извлече од тоа и ќе почне да набљудува што се случува.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во текот на наредните седум месеци (од март до септември 2005) тие постојано истакнуваат дека плата ќе почне кога-тогаш да се исплаќа и дека моменталната ситуација набрзо ќе се надмине.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Најнапред го здогледа својот сосед Н.С. долу во лозјето токму кај онаа лозница за која одамна му има речено дека за година- две ќе почне да раѓа грозје без семки.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сѐ се тресе, сликите се удвојуваат, сѐ ми изгледа кревко, како да ќе почне да се руши секој миг....
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
На прагот е, велам уште малку ќе истрча и ќе почне да плаче и да гуга.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сакавме да видат како ќе изгледа кога непријателот ќе почне да фрла бомби...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
А кога, кутрата ќе почне да ги дообјаснува?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Секоја пролет, кога ќе почнев да излегувам во дворот, во прво време домашните ми помагаа зашто тоа ми беше неопходно, а подоцна на мое барање ме пуштаа сам, со тоа што скришно внимаваа на мене.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Додека тој пистаел-наратор дреме „обвиткан со својата горделивост дека изградив куќа, речиси, со свои раце и по своја кројка“, ќе почне да го боли „тишината, празнината и самотијата“,а тогаш ќе го напуштат и зборовите и ќе го „насели пустински песок, немост и глува тишина“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Пред тоа пиеле од негова матарка вино со боја на месо и се мезеле со бајати пршки што ги зеле од некој орач за стар железничарски часовник со избришани бројки и без една стрелка но со живо срце под металниот оклоп.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зафркнато е само ако заврши нерешено – тогаш ќе мора на продолженија. 2. август 2011 Пчели и живот Луѓето многу различно реагираат кога околу нив ќе почне да брмчи пчела.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Се крена долга и дива викотница, врева и бука и само се слушаа нетрпеливите до хистерија извици на Авдотја Инатјевна, која велеше, „Ама побргу, побргу! Ах, кога ли ќе почнеме од ништо да не се срамиме!“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Има луѓе што умираат праведни, има луѓе што умираат грешни”, им велеше попот: ”на праведните смртта им се јавува весела, а на грешните намуртена, страшна, лоша; луѓето се страшат од неа и затоа пред умирачката си го покриваат лицето со покривка за да не ја гледаат; смртта е како некој мајстор; турли-турли алати има: тесла, пила, секира, глето, клешти, сврдел, копан, затегач, турпија, скоби и многу други алати; најпрвин ќе зафати болниот од прстите да го разглобува со сите тие чешити алати: оди од зглоб до зглоб, и откако ќе го разглоби, почнува жилите да му ги сече, и најпосле ќе почне со секира да го мава по тилот додека не му ја земе душата; кога ќе му ја земе душата - ја носи право кај бога на поклонение, а потоа, еден ангел ќе ја шета душата открај-накрај на небото и открај-накрај на земјата за да ги види сите убавини; ќе ја носи по сите места каде што шетал човекот додека бил жив и ќе му покажува ангелот сѐ што чинел: добро или лошо; на четириесеттите дни ќе го врати човекот кај гробот и ќе му ја покаже мршата негова кај што лежела внатре; по четириесеттите дни, пак ангелот душата ја носи кај бога, и тогаш господ ќе му заповеда на ангелот да ја носи душата во рајот или пеколот; ете, затоа треба на умрените до четириесетте дни да им се пее на гробот и да им се носи задушница; со тие добрини може господ да се смилостиви и да им ги прости гревовите: зашто до четириесетте дни душата не му е пресудена на човека”.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Овие одредби ќе почнат да се применуваат од 01.01.2015 година (чл. 14 од ЗИДЗРО/јул.14).
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Целокупната таква политика водела кон единствен „природен“ заклучок, имено, дека тие „повторно ќе почнат да тежнеат кон предоминантно влијание на Балканот“ и дека тоа ќе се обидат да го постигнат со истите средства како и претходно, „работејќи на формирање влади кои ќе ѝ бидат потчинети на Русија“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Понекогаш така идело: ќе почнеш со едно да се смееш, а после сѐ ти станува смешно. Целата околина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Просто се допиваа наместо веќе да го прават тоа што веќе беше очигледно дека таа ноќ ќе го направат. Ќе почнат да го прават.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И сега, ете го, пак со таа песна ќе почне.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Туркајќи ги до крајност елементите на прежестокото чувствување, на емоционалната претераност и на страсниот набој што веќе ги има во Милдред Пирс, Најмила мамичке нѐ учи да го гледаме реалистичното и (релативно) трезвено претставување во претходниот филм за судирот меѓу мајката и ќерката како веќе накиснато во буновна претераност, која веќе се граничи со хистеричност, како веќе наклонето кон една редуктивна, надмено патронизирачка визија – истовремено и гламурозна и абјектна – за жените и за женственоста: да скратам, веќе дисквалификувано од кандидатурата за сериозно разгледување, од кандидатурата за почесниот статус на трагедија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кафето ќе почнам да го пијам без нив.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тогаш и вие ќе почнете да си верувате во вашите доживувања, а кои сте ги зафрлиле во темнината на заборавот, сметајќи дека се невозможни, чудни, измислени.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А, во моментот кога и тој што те работел цела ноќ ќе почне да верува дека навистина те мачела некоја болештина, заедно со неговата жена, да не речам глупача... сите испити ти се положени!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Светла како бел бигор, а мека и нежна како мирис од мошус и амбра, Калија, со збор што беше певлив и пријатен, чиниш по неговите синии бесшумно се тркалаше и ги мазнеше, ги мазнеше - така му се присторуваше на нејзиниот Марко, кога ќе почнеше да ги светнува дали синиите, дали ибриците, свеќниците, дали каделниците, ѓумовите, котлите, араниите, тавите, фенерите или леѓените.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ако ѝ рече да остане, божем за да имаат децата права мајка, таа ќе се напрчи уште толку, небаре женски чауш, и ќе почне да му го фрла фесот низ чардакот, или да му ја топи чалмата во шадрванот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Во 273 почетокот на 2005-та обемот на работа беше значително намален, а следствено на тоа и остварениот профит.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Втората свеска од Дневникот, голем формат, од околу 200 страници, нападно озаглавена со црн туш како Без преживување нема уметност со распон на дати од почетокот на јануари 1951 па до средината на осмиот месец во 1953, ја одразува големата борба љубопитното дете да се осознае себе, да го совлада она што му го одзела војната, а во исто време да импрегнира толку многу настани, приказни, судбини што постепено ќе почнат да се преточуваат и во поинакви форми.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Фронтот како да беше поставен спроти свлетлината на хоризонтот; сега ќе треба да мине доста време додека војниците навикнат на темнината; тогаш ќе почнат да го распознаваат бришаниот простор пред себе и ќе го заборават хоризонтот од загледаност во заплашувачките поединости пред нив.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
На пример, кога нему ќе му дозволат нешто, а мене не, оти сум била уште мала, и кога јас ќе почнам да негодувам, да се лутам или да плачам, тој задолжително ќе ме доразбесни со зборовите: „Не ти чини тоа, љубомората ќе те уништи!“
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Личеше на девојка, на блудница вавилонска, жешка, оти и бојата ѝ беше таква, жешка, црвена; Филозофот ја допре со врвот на прстот и се насмеа, а Лествичникот ништо не сфаќаше, но јас знаев дека во тој миг Филозофот ја чувствува сета топлина на светлината, жарот на сонцето сето, врелината на плодницата, осилото на пајакот, жарот на најотровниот отров, оти отровот е лут, и гори, и во болка со него се насладуваш; сето тоа го знаев, и знаев дека Филозофот веќе следниот миг ќе помине со прстот по сите букви, од буквата Ж ќе почне, од средето на клопчето, и дека ќе им ја прочита топлината на буквите, бојата нивна, и дека тргнувајќи од средето, најрпвин ќе помине со прстот кон едниот, а потем кон другиот крај на клопчето, и дека потем сосема спокојно, како да не прочитал ништо, ќе се сврти со светлината кон ѕидовите на одајата, како да разгледува храм непознат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа си думам, вели, ко ќе почне за празнициве да талка по селава, да му залегнам во некој ендек и да му ја скинам сенката. Друго не ми останува.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога ќе почне да ме штрека, се молам нешто да дојде и да ми ја изеде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Салата полна со родители, хорот почна, а јас како и секогаш прва ќе почнев, ќе го дадев тонот, една песна ќе се испееше, па неколку деца ќе изрецитираа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се ближел нивниот ден со кој ќе почне големото спокојство што во старите времиња се раѓало од медовина и расцутени макови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Еспадата, господине, тоа е чест!“, извика генералот, но само јас го чув.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сама во себе тајно си страдав додека да почувствувам дека срцето ќе почне да ми се распаѓа од жал.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога ќе почнеше да врне ќе излезев и ќе седнев под некоја капавица, така капките по малку да ме прскаат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И после пак ќе почне да се искачува и од златна лажица ќе срка, беше ми ти рекол.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе прелетаат тие некаде над селото, по небото кое зачадените оџаци го потпираат со високи столбови синкав чад, ќе го чуе и старо и младо, па ќе почнат оние познати разговори за некогашните зими, за случките во тие зими, а децата разгртаа двојни уши и слушаа, слушаа, сонувајќи го снегот што беше во разговорите на возрасните, во крикот на жеравите и во мирисот на студениот воздух.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Поручниците се смирија, како дечиња во училница кога наставникот ќе збесни поради нивната недисциплина и ќе почне да се дере како нездрав.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
„Треска“ наскоро ќе почне да произведува мебел од полиуретан, еден вид специјална материја која се добива по хемиски пат, а која, со специјални машини, се лее во тврда и мека маса.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Чудно беше колку брзо наеднаш станавме безгласни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И ќе почне да ја делка од другата страна.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дури и да се обидев да му се спротивставам, тој не ќе попуштеше, туку ќе почнеше да ми објаснува за некои опасни заразни болести што се добиваат од нечистотија, мајка ми ќе продолжеше во негов стил, а мене таквите нешта ми се страшно здодевни, зашто ги знам веќе напамет.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Имав напорен ден, ми се спие.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ретко раскажуваше но кога ќе почнеше, а почнуваше кога луѓето не очекуваа, не се запираше ни под удар на порој ни под уривање на лавина што се разбудува од извик на дрвар или од крик на ѕвер.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ни најмалку не е пријатна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не. Ќе учиш српски и ќе ги загубиш трите години гимназија. Ќе почнеш од почеток!“
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Со тоа често стоење пред огледалата како да открива нешто ново на себе, со таа заносна игра - колку што сакаше самата да се возбуди и ужива, свесна дека ѝ иде времето кога убавинта ќе почне да се нагризува - толку сакаше да ги возбудува и мажите што ја гледаа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Од каде ќе се најдат средства за нови учебници, кој ќе ги подготвува, од чии средства ќе се издржуваат училиштата со македонски јазик? – Очигледно, штом комитетите и македонската интелигенција во Бугарија ќе почнат да му се противат на новото течење, или, ако не му се противат, просто не го поддржуваат, јасно е оти од него нема да остане ништо: фантазиите на неколцина Македонци ќе бидат исмеани и повеќе ништо.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Кога ќе почнеш казмата ти е како пердушка во рацете, а после полека полека како со олово да ти ја полни некој. - Вистина, - рече Шишман.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Господе мили, па воздухот е толку усвитен што ти се чини дека ќе почне да паѓа како запалена пуза, како саѓи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одамна се мртви тие денови на младоста, но мене и понатаму срцето ме влече кон Пребег последното прибежиште на старите спомени.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Да имав Библија, му реков тогаш оддеднаш на Симона, ведаш ќе почнев со подготовка, со читање и со барање што ми треба.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Овдека ќе почне, вели, во друго село ќе заврши, во оган ќе влезеш, од вода ќе излезеш. 178
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа ќе почнело да се збира народ и се чудел народот од кај свири гајда, оти Јоше бил скриен во гранките од тополата и меѓу нив се закрепувал за да не падне одозгора.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе почне од трубите и од бунарот, ќе помине преку петшест среќни и несреќни судбини а нема да заборави да го спомене и војводата Каменчо, од турско, оној што не дошол да ги одбрани од срџбата на зулумќарот Ибраим кој ги прогнал од родното огниште горе на Плачковица.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Па види ги домативе! Наскоро ќе почнат да се зголемуват.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Не го вратија и покрај тоа што властите им се закануваа дека ќе почнат со преземање на законски мерки и тоа по ред, по список.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Плодилото рало спуштено до земји, чиниш секој миг ќе почне да ора.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Така, ќе застанеше крај некоја бука, дури и ако е сува, па ќе почнеше да ѝ кажува: „Ах, од кога не сум те видел.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Еднаш на шега му соопштив дека уште малку ќе почнам да го гледам како да ми е брат со кој повремено се гушкаме.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
А, откако ќе им објаснам, најчесто заклучуваат дека моите образложенија не држат и дека морам да одам со нив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ние вревиме, гракаме, кракаме. Му кажуваме за улерата дека е пред село и дека ќе почне да жние.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога ќе почнам пак да свирам, значи треба пак да тргнете.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ќе се загрее алиштето и — пам, пум — ќе почнат да пукаат, мислиш некоја престрелка, пушкарање.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Постојат и радњи каде што никој не влегува затоа што од самата смрдеа ќе почне перут да ти паѓа.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Но веднаш по будењето, вчерашната празнина, завчерашната, или онаа од последниот миг пред да се разбуди, ќе почнеше да ја истиснува некаквата „исполнетост“ која кришим успеала да се вовлече во неговото битие, во мигот кога спиел.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
— Море таа e лесна работа, даскале!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Чекав да видам што ќе стори - ќе го спобрка ли зајакот со шапка на главата и дали тој зајак ќе почне да бега.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Еднаш ѝ реков дека ќе почнам и јас да пушам и да се дрогирам ако не ме послуша, но ни тоа не помогна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А оној кој ќе почне да му сочувствува и несакајќи ќе се исправи пред неслутени околности.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не му излегува од глава на чистачот на чевли на Plaza de Armas сликата на љубовниот занес на папагалите што утринава ја виде во градината зад катедралата во центарот на Лима (му дојде да ја запее онаа македонската: пилето ми пее рано насабајле, ама не ги знаеше зборовите) сетуку погледнуваше на евтиниот рачен часовник од погледот му се цедеше ту меланхолија, ту нервоза оти навистина не му беше јасно зошто денеска доцни на редовното чистење чевли господинот Хозе Марио Педро Варгас Љоса - сетики се сеќавате, тоа е оној господин со убав шешир и уште поубави очи, оној што прв го виде лудакот на балконот со жалузини над крчмата Катедрала во центарот на градот, оној што се давеше во чича и папсуваше од vals peruano кога ќе почнеа веселите карневали во Лима која веќе ја нема.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Во моментот кога секој испитаник ќе седне и ќе почне да го разгледува часописот се вклучува ламба на масата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Да не остануваат сами зашто тогаш ќе почнуваат да мислат за работи кои се поврзуваат со создавањето на борбениот дух и нивната подготовка за идните победоносни борби.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Да си ги измиеме рацете и ќе почнеме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после ќе почнам да пушам. Цигара за цигара...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Штом ќе почнеа да зреат крушите, на гранките слетуваа илјадници врани и чавки. Крушата потемнуваше и бучеше како кошар.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Инаку ќе почнев власта и вистински да ја мразам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)