нека (чест.) - остане (гл.)

Откако се извести за се, па и дека куртули еден, ги развлече устите и процеди преку заби: — Нека остане некој за семе! — ја собра војската и замина за Дуње, наредувајќи му на коџабашијата да ги закопа отепаните комити „да не се свампират" и да го напаѓаат селото.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дури не сакаа ни збогум да им речат на своите досегашни началници војводи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе си дојдам утре сам.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кој сака да иде со нас во Бугарија, нека остане да ги делиме маките додека ја префрлиме границата!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Нека остане меѓу нас, бате, мене ми е мило што ме фатија пред да забраздам уште подлабоко.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зборот нека остане како историзам, како опомена?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој му ја подаде свеќата на Лествичникот, а овој, во суетата своја грозна, ми ја предаде светлината мене, за да не му биде на услуга на Филозофот, втор да не биде, лачиносец да не е, и јас помислив: „Ако. Нека остане светлината Негова кај мене, кога Лествичникот е слеп за да ја познае, а дадена на рака му беше“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Само чу - „Нека остане ноќеска овде. Инаку, нема смисла.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Нека остане ноќеска овде.“ Го отвори очите и се исправи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Ова нека остане кај тебе, рече сосем расположено.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Командантот се двоумеше за час, после се согласи: – Добро, нека остане и тој.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Нека остане. Ноќва ќе има болки.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Девојкана - остана со нас. - Дојде да ни помогне, нека остане.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Можам да појдам. - Тежок си. Коњот ќе пукне под тебе. Ќе појде Лозан Перуника.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ајде уште еднаш да се обидеме со туркање, - рече Коста.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Арно реков јас уште вчера да те прекомандувам, туку си реков, нека остане.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Каменот нека остане на рамото на ридот.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Па и нека остане моја мала тајна...“ се подзамисли мама.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Не, името нема да ти го кажам. Не е важно...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Но растовари го коњчето, дрвата нека останат тука и помогни ни да ја однесеме муницијава и митралезите.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Некој друг, пак од социјалистите рекол - доста страдала оваа старица, да ја оставиме на мира. Нека остане во куќата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Нека остане сева оваа работа само наша тајна, а?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Пусто нека остане, си велам, вели, и веленце и разбој и кросно и брдила.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не одам, баму ја, вели Јон, нека остане еден доктур понеучен.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)