И во тој момент завриска така што се слушна низ целата шума, уште посилно и погласно    отколку тогаш кога бегаше од синот; завриска како жив човек, во длабок страв за својот    мртовечки живот; ја протресе ногата, а по лицето веќе му течеа лешински солзи, и одеднаш    низ неговите неживи, заматени очи, ококорени од ужас, се искрадна сеништето на човечка    свест...
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 37“
              
              (1997)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
               
                  - Разбирам – рече помирливо мајка ми – да знаеш само колку добро те разбирам.
               
             
           
            
            
              „Игбал, мојата тајна“
               од Јагода Михајловска Георгиева 
              (2000)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
               
                  Мртовецот не стигна ни да се присобере, самоубиецот веќе беше скокнал врз него;    старецот се сепна и одеднаш осети дека остар, огромен нож му влегува во градите.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 37“
              
              (1997)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
               
                  Многу повеќе отколку тогаш. Разбираш? Доцна беше. Како со прстенот – ѝ спомнав.
               
             
           
            
            
              „Игбал, мојата тајна“
               од Јагода Михајловска Георгиева 
              (2000)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
               
                  Го болеле очите или плачел. Со сите прсти минувал преку влажните клепки и му се чинело дека никогаш во својот живот не изговорил повеќе зборови отколку тогаш.
               
             
           
            
            
              „Тврдоглави“
               од Славко Јаневски 
              (1990)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
               
                  - Земи го и Дмитар-Пејко. - Не ќе можам. Еден човек со четири коли - тешко е.
               
             
           
            
            
              „Тврдоглави“
               од Славко Јаневски 
              (1990)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
               
                  Никогаш со повеќе живот отколку тогаш, во таа смрт.
               
             
           
            
            
              „Две Марии“
               од Славко Јаневски 
              (1956)