И едно се приближил пред нив, им се поклонил со рацете на градите и ја наведил главата пред нив без да им рече добровечер.
               
             
           
            
            
              „Силјан Штркот“
               од Марко Цепенков 
              (1900)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  И едно време, еве го, ги отвора очите: - Го видов Мирчета, брат ми, вели.
               
             
           
            
            
              „Пиреј“
               од Петре М. Андреевски 
              (1983)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Имаа и едно чудо кокошарници и секое утро имаа свежи јајца за појадок.
               
             
           
            
            
              „Белиот јоргован“
               од Хајди Елзесер 
              (2012)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  И едно по друго од другите жени два хора,  одгласувајќи ко ѕвона,  за животи редеа што рекол Кузман и сторил.
               
             
           
            
            
              „Сердарот“
               од Григор  Прличев 
              (1860)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Лежеше мирно и неподвижно и едно време на Мечета му се стори дека заспал.
               
             
           
            
            
              „Бегалци“
               од Јован Бошковски 
              (1949)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Ко пијана кокошка разодува и едно по едно си зборува:  — Што да ви дадам сега за јадење, ништо не ни оставаат, сѐ наопаку превртија.
               
             
           
            
            
              „Небеска Тимјановна“
               од Петре М. Андреевски 
              (1988)