А мислевме: и порокот и невиноста  на ист начин  нѐ исмејуваат.
               
             
           
            
            
              „Посегање по чудесното“
               од Србо Ивановски 
              (2008)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Ме носи под земји, ме крева  Над облаци, ме гори од мрак-  До зори, со сласт и пороци  Таа река која гори, гори  Да ме согори, да ме измами  Со жарот, од боговите дарот,  Кога сме тажни и осамени  Сами од себе заборавени?
               
             
           
            
            
              „Сонети“
               од Михаил Ренџов 
              (1987)