да (сврз.) - прости (гл.)

Потоа ја сретнав ВЕРА се заљубив веднаш во неа но знаев и да ја изневерам а таа знаеше да прости
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Реткото сите го ценат, и кога не го сакаат дури, го ценат... Ѝ говореше без нервоза, без лутина, готов да разбере и да прости дури...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Убиецот бара прошка: „Како да се молам и како да простам кога омразата си го пронајде своето почивалиште во моево срце.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Несакав да разберам ни да простам за сите грешки, а те обожував и те сакав повеќе од било кој друг.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И што да напишам, кога сѐ е напишано. И што да речам, кога сѐ е речено.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Нека грмат громови, нека дождот струи низ облаците, нека застане светот и времето, чекајме на истото место, прегрниме како дете и кажи ми: „дел си од мене“.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Јас, пак, се борам со него. Земам сила, Господ ми дава, зошто ангел сум на земјата, ... пратен за да простам!
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Го победив злото зошто имав сила да простам на земјата заради љубовта кон тебе, Господе.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
На крај му беше чудно зошто му простив, мислеше дека е тоа од корист, а јас му реков дека моето срце е големо и затоа знае да љуби и да простува.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сега можеш да ми се фатиш, да простиш.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Секој пијан ќе ти се истопори на влезот и ќе ти се измоча, да простиш, на диречено. Ѝ велам на Зорка, не е ова некој живот, треба да бегаме.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега, да простиш“, продолжи тој, “живите одат, се селат в град или во странство, а мртвите се враќаат“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дошла поголемата и уште од врата вика: „Стани, татко! Не си слаб!“ - „Не можам снао, вели Серафим. Да простиш, направив малку аџамилак, не сум чист.“
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
На крај, дошла и старата негова. И нејзе ѝ вели: „Да простиш, стара, направив малку аџамилак“.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Колку повеќе ја гледам, мене толку повеќе, што се вели, ми се крева да простиш – косата. И како што ме дал господ...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
СПИРО: Та, не си го, безбели, да простиш, чорбаџи Томче, не си го голтнал наместо локум.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Зашто... (Се мисли.) Ми текна нешто, да простиш, Спиро, како на трудна жена: ми се пријаде месо со компири...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ако клале веќе месо со праз, нека биде. Разбра ли?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СПИРО: Тоа ти е сеедно: да не си го заборавил елекот, би го зел и саатот, а да си се сетил да го земеш саатот, би го зел и елекот.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ако се помоча, да простиш, тој таму, гнасотијата дотекува кај нас.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Ќе простите, - рече и ни ги спушти чашите, наденати на прсти како виндузи. - Што да простиме? - се испна Живко.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
„Татко ми, кога ја водеше во Солун баба ми на доктор, секогаш лирите ги криеше под поставата или долу, во панталоните, на најнезгодното место, да простиш.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мене, да простиш, сето ова време цвеќињата ми шетаат по умот. Оние, горе, во дворот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
кај станицата синџуку во токио тој петок, да беше петок, се собираа педери кои во јазикот на новото време се именуваат како хомосексуалци а нивните паради се именуваат како геј паради и навистина чиста случајност е што токму во геј улицата близу станицата синџуку во токио имаше многу бездомни кучиња, мала парада на бездомни кучиња кои никаде не брзаат а дишат испрекинато и кога зјапаат во минувачите и кога се клецкаат, да простите близу станицата синџуку се наоѓа градската куќа на токио вообразена и вообличена како бетонски нотр дам баш тука како да се разминав во врвулицата со професорот кензо танге арно ама не стасав да го поздравам од пријателите од скопје професорот кензо танге кому во токио сите му се поклонуваат сигурно горчливо ќе се насмевнеше ако успеев да му го спомнам скопје тој и онака севезден се смее, се смее и на легендата дека токио и цела јапонија се создадени од божјата насмевка и онака низ смеа професорот кензо танге кај станицата синџуку во токио шутна една празна лименка од пиво а знаеше дека го шутира испиеното минато како што знаеше дека син му кокомо кога тогаш во токио ќе сади нови јајца и на врв јајце ќе се насладува со цедени насмевки и ќе ја ишка секоја идна катастрофа пред да удрат ѕвоната на бетонскиот нотр дам.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
- Јас еднаш сум се родил, вели војводата, и еднаш можам да простам, вели, а ножот уште му игра во рацете, ко сок на летен припек му игра, ко змијско око му светка седефот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)