да (сврз.) - запали (гл.)

„Од мене олку... Ајде да запалите!“ На сите ни подаде по една цигара. На сите ни ја принесе запалката.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Е па, ти побарај татко ти да те научи!“ се налути Љупчо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Зинати, небаре не виделе пушач. Учете! Еве, вака: да си маж, вистински маж...“ се обиде да испувка тркалца, ама не му успеа. „Татко ми може“, рече Ташко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Не му беше тешко да запали огин.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сега можноста за пушење го заинтригира, не само да запали цигара и да ја пувка, туку да ја пуши како едно потполно ново искуство.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Спроти недела на моите колена кога ноќева Нејзините ѓерданчиња од црни и жолти пеги на вратот - Како љубопис спроти жетва што го пишувале пеперутки Нејзиниот глас – потих од нејзината сенка во зорите, Нејзиниот од – потаинствен од прошетката на светлината Низ земните длабочини до плодовите Дури ножева таа На моите колена Незнаен ковач жар на дланката ми носи Да запалам цигара.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
МИТРЕ: После ќе направиме од твојот, и него ќе го видиме. Еве сега имам свиткано. (Ката им подава оган со маша да запалат).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Да запалиме по едно цигаре... (Зема за себе си да совитка и му ја дава кутијата на Котета). Земи запали. Кате, донеси оган.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
И нова беља. Вклучувам, моторот загргори и онеме. Пак и пак и нејќе да запали.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Долгите нозе во свилени црни чорапи застанаа пред него, во полумракот на собата во која беше заборавил да запали светло.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Ќе си ги расипеш очите во темницава“, му рече таа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Мажот со цигарата меѓу прстите, онака формално, ги прашува оние кои се уште јадат: - Нема да ви пречи да запалам , нели?
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
„Прости ти“, прослови наведната. „Не те падам. Ајде, помогни ми да запалиме оган за вршник.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Освен тоа, недолжников не можел да запали борина со учкурот на гаќите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Го видов голото попче. Трчав по него но се изгуби во шумана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Слушајте, тој може пак да запали куќа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Тој што ми ја запалил куќата знаел дека не сум дома.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Прости.“ Чекорев зад неа. „Не сакав да те навредам. А ако пречам во куќата, ќе си одам. Можам да спијам и на својата кола.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш младичот се обиде да запали бомба.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Треба оган да запалиме, не е греано и влага има фатено...“, па му пуштаа термо печка, а тој се лепеше на неа, изненаден дека брзо загреваат тоа дрвата во камионот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Акумулаторот се испразни и автомобилот не сакаше да запали, на враќање дома домофонот не сакаше да заѕвони, клучот не отклучуваше, па, барајќи преноќиште, дознав дека хотелите беа преполни и сите хотелски соби беа издадени.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Немаше кибрит, но стражарот кој никогаш не ја отвораше устата и кој му ја носеше храната, му даваше да запали.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Откако се подисуши, Марија седна, се завитка во покривката и се обиде да запали цигара, но чкорчињата беа влажни.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Марија погледна преку рамото и виде дека автобусот е полн со жени на различна возраст и во разни положби, кои спиеја завиткани со исти прекривки како и таа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Оној Исус не напаѓаше луѓе и само сакаше да запали куќа за да го изгори сотоната. „Курвино семе“, а само малку пред тоа држеше влажна крпа врз удреното око и, гледајќи се во напукнатото огледало на сивиот ѕид, мислеше на сѐ што мисли здрав човек.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Макар што немаше луѓе, ни поп, ни брави за курбани, ни брашно за погачи, ни вино ни ракија како и порано во среќно време, старците и бабите што се прибраа од збеговите пак дојдоа в црква да запалат по некоја свеќа или пак да се прекрстат пред иконата на свети Илија да ги има во раката нивните мили и драги што беа затворени во тврдината на Пешта.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
До вечера сакам парите на рака, или давам заповед на сејмените да запалат селото.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
— Бујрум, бег, бујрум, повелете! — ги кани Лесната на прагот од својата ниска куќичка и вика по сина си Стојана да запали борина, оти веќе и мракот падна.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Дајте да запалиме. Женет ли сте?“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
На одморот, ја сретна Ирина во дворот. Ирина ја гушна што оздравела, што е добро и ѝ подаде цигара за да запали.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Да запалиш огин, да разгориш жар, добрини на сегде да даруваш - дар.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
О, сестро Чано, добро ни дојдовте! Ние со мајка Перса и Пеличка тркнавме до црквата Света Богородица, забрането е да се слават верски празници, ама во слободно време човек може да запали свеќа во некоја црква!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
— Ај да запалиме, ѝ велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ништо од јадењево наше, ќе рече Оливера, туку ај, да запалиме по една.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Па и првиот човек, пред да запали оган, морало да си ги изгори прстите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Толку сакав да знам кај да оставам цвеќе, кај да запалам свеќа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)