А Господ гледа! - Навистина почувствува потреба да го спомене и неговото име бидејќи Господа го сметаше за сила чие што покровителство и заштита може и треба да се користи.
               
             
           
            
            
              „Желките од рајската градина“
               од Србо Ивановски 
              (2010)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Штом примолкна плачот, Албанецот, пак меѓу своите,  продолжи повтор за него  — „Не тажи го, жено, ти сина си Кузман, бидејќи  господ во рајот го пратил;  неизмерни сласти му нуди;  и само плачејќи душата ти му ја матиш,  бидејќи тој падна со своите, бранејќи ја со нив  херојски земјата мачна,  а не како злосторник кого Темида го гони,  фрла во јамата мрачна,  и не како здушен од наказ, ил' прогниет, гладен,  не како удавен в браној,  и не како жена што потајна болест ја јаде, —  туку од јуначки рани . . .
               
             
           
            
            
              „Сердарот“
               од Григор  Прличев 
              (1860)