Иако проѕирна, вратата беше цврсто затворена.
               
             
           
            
            
              „Човекот со четири часовници“
               од Александар Прокопиев 
              (2003)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Но мрежата на кокошарникот не беше скината, а вратата беше цврсто затворена со резето.
               
             
           
            
            
              „Невестата на доселеникот“
               од Стојан Христов 
              (2010)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  „Нешто му е случи на мојот камион“, јазикот му се движеше суво помеѓу усните, а очите му беа  цврсто затворени сѐ додека не стана црно и немаше никаква светлина и беше како кога стоиш сам в соба,  тукушто станат од кревет, сред мрачната ноќ.
               
             
           
            
            
              „Лек против меланхолија“
               од Реј Бредбери 
              (1994)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Речиси сите чекачи, дури и додворувачот Сириец, седнаа, со патните торби кај себе.
               
             
           
            
            
              „Човекот со четири часовници“
               од Александар Прокопиев 
              (2003)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  „Не кажувај понатаму!“ рече Винстон со цврсто затворени очи.
               
             
           
            
            
              „1984“
               од Џорџ Орвел 
              (1998)