Луди, безумни и неразумни времиња и во нив и луѓе кои од туѓата болка си направија широка и мека постела распослана врз тој тежок и ужасно болен, страшен и уништувачки удар што нѐ раздроби, откорна и разнебити...
               
             
           
            
            
              „На пат со времето“
               од Петре Наковски 
              (2010)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Не сум свесна за ништо друго освен за ужасната болка; немирното, но ужасно болното тресење на телото, тоа кобно тапкање на лудиот хирург по отворената рана на мојата душа.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 10“
              
              (1997)