Нервно пренапрегнатата анти-природа на    велеградот со неговата улична врева, анонимноста, блескавите светла, трескавично    изобличената еротичност, кафеата, кабареата, кокетите, танчерките и безделниците,    сето тоа ги потткнувало и плашело уметниците (Кирхнер, понекогаш Нолде, Меиднер,    Стеинхарт, а подоцна Бекман, Грос, Дикс, Феликсмилер).
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 36“
              
              (1997)