Устата му се чепотеше до ушите, откривајќи ги нималку детските челусти; и беше чудно што           лешот има толку подвижна, жизнерадосна уста; клемпавите уши му се зацрвенија од приливот           на претходно исцицаната крв; лиценцето го беше подигнал угоре, кон Бога; неживите очиња           ги затвори и пееше внимателно, со труд, дури мртвите жили на вратот му отекоа.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 37“
              
              (1997)