тивко (прил.) - му (зам.)

Но при вториот или третиот стих Пере тивко му шепна: „Се заоблачи, Апостоле“, и тој веднаш ја сврте на „Дуњеранке“, оти влегоа двајца жандарми и дежурниот полициски писар Јачмениќ, кој се врати од Солун и си го зеде пак старото место.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
До него се доближи служителот и на увото тивко му шепна.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Се сеќавам, во една пригода, кога, на заминување, му оставив една банкнота на Татко од последниот примен хонорар, Мајка тивко му рече: – Зошто му земаш пари?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И тивко му соопшти: - Чичко Анѓелета го врзале Германците и го отерале.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Тоа тивко му го реков на Ернст.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
- Ти ли си? - пак праша затвореникот, како да не им веруваше на своите очи. - Да, јас сум.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Зоки само тивко му зборува на Мечето и го трга за нозете под јорганот, а бабата спокојно си работи во кујната.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Море, тој е видра! Ќе видиш, ќе се извлече! - додаде трет.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Трговецот одвај го забележа човекот, му пристапи и тивко му рече: - Брате Даме!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)