Штом примолкна плачот, Албанецот, пак меѓу своите,  продолжи повтор за него  — „Не тажи го, жено, ти сина си Кузман, бидејќи  господ во рајот го пратил;  неизмерни сласти му нуди;  и само плачејќи душата ти му ја матиш,  бидејќи тој падна со своите, бранејќи ја со нив  херојски земјата мачна,  а не како злосторник кого Темида го гони,  фрла во јамата мрачна,  и не како здушен од наказ, ил' прогниет, гладен,  не како удавен в браној,  и не како жена што потајна болест ја јаде, —  туку од јуначки рани . . .
               
             
           
            
            
              „Сердарот“
               од Григор  Прличев 
              (1860)