повремено (прил.) - го (зам.)

Во полумракот што повремено го расечува слабникавото жарче на запалена цигара, болснуваат солзи и се слуша по некој тежок издив и засрклив липтеж.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Повремено го вознемируваа лажни сеќавања.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Што ако тоа место веќе е пополнето или повремено го пополнува друга.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Дури и повремено го пофаќаше лицето со дланките како да ги пофаќаше тие прсти.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Луѓето испотени од стрмнината и од тежината на ковчегот, повремено го спуштаа на снегот да ги одморат рацете и нозете.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Порано повремено го запознавала со состојбата во Пансионот, со приходите и расходите, а сега никако; порано секоја вечер спиела со него, му читала весници и книги, му пуштала музика од грамофонот; а сега никако; дури и кога ќе се разбуди преку ноќ, неа ја нема крај него на креветот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Хорацио се загледа во гуската, која сѐ уште е на истото место, само што повремено го мрда вратот: Знам дека нѐ гледа, иако се прави на тошо.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Додека зборува девојката се гледа во џебно огледалце и повремено го плази јазикот во кој има прободено минѓуша.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тоа е Грета. Преку сликата оди натпис: 3. Септември 1995.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тој, навикнат на шеќерот со којшто повремено го прихрануваше и блажеше неговиот одамна признат стопан Брчалото, сега здебелен до отромавеност, попусто секој ден излегуваше од своето скривалиште во фурната, се довлечкуваше до портата и со подзината уста очекуваше од некаде да се појави Брчалото.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Само повремено го прекинуваа за да му донесат јадење.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Детето останувало во својата болка, како потопено во вода, како некоја мака да му ја притискала главата и го присилувала да потоне во болката, и само повремено го пуштала над површината на водата да може да земе здив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И никој не знаел од каде доаѓа таа детска меланхолија, никој не знаел што ги предизвикува тие воздишки, и никој не знаел што го врти неговиот поглед настрана.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Како некаква бездна да зјаеше помеѓу оние наши животи некогаш, и овие постоења сега; бездна која ги помируваше некогаш и сега, проголтувајќи ги во себе горчината и омразата, оставајќи само тапа помирливост и густо молчење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во начинот на кој чекоревме една крај друга, во тоа како молчевме и како повремено го прекинувавме молкот со по некој збор, за првпат почувствував колку се бев изменила во текот на тие години минати во Гнездо, почувствував и колку мојата мајка се променила.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)