Општествената димензија на Бојсовото дело -           вклучувајќи ги политичките и образовните активности, кои ги сметал за неделиви од           својата уметност - го одразуваат неговиот обид другите страдалници да ги запознае           со неговата рана и со можноста за нејзиното излекување со топлина.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 11-12“
              
              (1995)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
               
                  Ова чувство на премин - да се биде помеѓу состојби и оттука во самиот процес -           посебно е очигледно за Бојсовото исклучително чувство за површина или текстура,           различните „допири“ што ги поседува материјалот -мек или тврд, флуидно мазен           или рапаво груб.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 11-12“
              
              (1995)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
               
                  Камењата и дрвјата стојат едни наспроти други како кристалното саќе и течниот мед.           (Камењата покрај тоа ги претставуваат и скалите на кои Бојс бил ранет за време           на Втората светска војна.) И тука главната тема е преминот на метаморфозата.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 11-12“
              
              (1995)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
               
                  Беше снизок, со смачкан, одамна износен качкет и со шарена, очигледно за туѓ грб шиена кошула.
               
             
           
            
            
              „Билјана“
               од Глигор Поповски 
              (1972)