никогаш (прил.) - нема (гл.)

Сите пропаганди се пропаганди само на свои, но никако не и на наши интереси и од нив никогаш немало ништо особено за народот.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Официјално, промена на партнерите никогаш немало.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сигурно тој тоа никогаш нема да му го заборави.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Знаеш ли зошто Тики никогаш немал лош трип?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Кога бев млад војник, ми побараа да возам камион, а јас никогаш немав возено ниту автомобил.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тресна со вратата. Никогаш нема да ѝ се врати. Но: стој...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој никогаш немаше сила да ја одбие.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во нашата соба скоро никогаш немаше тишина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Никогаш нема да ги заборавам тие три дена поминати со дедо ми Баџак на Пелистер.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тие во мојот блок никогаш нема да овенат...
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Речиси секој стих на Махмуд Дарвиш означуваше стапка на враќањето од егзил, кој никогаш нема да се оствари.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ако си се родил со машки гениталии, вели логиката, ќе се однесуваш на машки начини, ќе посакуваш жени, ќе посакуваш женствени жени, ќе ги посакуваш само нив, ќе имаш секс на активни и продирачки начини што се сметаат за нормални и во рамките на официјално пропишани контексти, ќе се сметаш за хетеросексуалец, ќе се идентификуваш со други хетеросексуалци, ќе веруваш во супериорноста на хетеросексуалноста, колку и да сакаш да бидеш толерантен, и никогаш нема да смениш ниеден дел од овој пакет од детството до староста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Далтон мораше да ја грабне за рака.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дури мислеше дека тие и да сакаат да го гледаат Карл, Марија никогаш нема да се согласи, тие да го воспитуваат.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Напротив, беше обземен од немоќ и дефетизам, верувајќи дека никогаш нема да стигне до посакуваната цел, да се пресмета со сите, како што велеше во овие мигови, натрапнички турцизми.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Таков погреб никогаш немало: ја носеа Ѓупците на раце, така гола, и плачеа. 3 Мотив: општ изглед на селото Водец.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Немојте никогаш да забраните нечија љубов, тоа е најголемото зло и најголемиот грев кој никогаш нема да ви биде простен.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Со оглед на начинот на кој “Големото стакло” и “Etant donn�s...” биле реализирани за да бидат во меѓусебна концептуална врска - ова последново е визуелна манифестација на елементи што само апстрактно били дадени во претходното - може да се рече дека ваквото согледување е од пресудна важност за нашето разбирање на двете дела. 114 Margina #4-5 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Никогаш нема да дознаете многу повеќе за Братството, освен дека тоа постои и дека вие му припаѓате.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа работа како беше и што беше никогаш нема да се разбере зашто после се чу еден глас дека тој нешто за Русите работел, за Сталина, за душманот на Тита.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Језуитите биле помешани во сите европски револуции, но никогаш немале своја битка, битка на језуитите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но, Квин, го опиша влијанието што озаконувањето на геј-бракот ќе го има врз неа и врз партнерката со следниве зборови: „Утре, семејството ќе ми се собере на дипломската забава нa внука ми, а тоа ќе биде сосема поинаков ден затоа што ќе можеме да си разговараме кога ќе ни биде и како ќе ни изгледа свадбата и каков фустан ќе носи Џордан, правнука ни, кога ќе ни биде цветарица.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Верував во страдањето зошто само така можев да се сплотам со битието на моето постоење.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Семејството никогаш нема да го дознае местото на гробот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Преку кохезијата на мислите и чувствата се обидов да ја доловам тривијалната симбиоза на ироничноста, моментите кои не ги проживеавме, мислите кои ќе останат вечно заробени во матриците на просечниот ум и чувствата кои никогаш нема да ја пронајдат својата совршена форма.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Нашиот народ, на овие простори, никогаш немал своја држава, ако се изземат оние митските, во фантазмите на занесените.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тоа можеби никогаш повеќе нема да ја покаже убавината на своите немири, - можеби никогаш нема да напише стих...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
На ова место, тоа го знаеше инстинктивно, светлото никогаш нема да биде изгасено.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Филмот никогаш нема да го има тоа доживување на сурова, иманентна присутност, тој вид на „насилство”, катарза, страв или едноставно мирис, кој што го има театарот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Знаев дека никогаш нема да се јави, дека ништо нема да биде од тоа.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Тие никогаш нема да ве заборават, ниту вашата земја, ниту вас.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Еден од елементите на Бојсовите перформанси беше и неговото користење на топлината на толпата за да се почувствува жив и силен, а неговите скулптури користат материјали - животинска маст, овчо руно - чија цел е да ги топлат тие суштества или да симболизираат топлина.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Му велев дека треба да му биде благодарен, оти ако не беше тој никогаш немаше да ме запознае.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ја немаше цела недела, во која Ѓорѓија очајуваше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тука во Лондон, огромна маса луѓе никогаш немале доволно храна, од раѓање до смрт.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му реков дека тука никогаш немало никаков мозаик со пајак.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Дури и кога мајка му застануваше пред него и му објаснуваше нешто, Рајнер се загледуваше во некое отсуство, како да гледа во правецот во кој нешто исчезнало и повеќе никогаш нема да се врати.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Колку што ние знаеме,“ рече ти „можеби доживеала свој триумф!“ okno.mk | Margina #32-33 [1996] 186
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не е злато она што го барам, а ако златото ти е важно, никогаш нема да ми бидеш ученик. – Златото не ми е важно –одговори другиот. – Златнициве се само дел од мојата волја за работа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој само знаеше дека се случило нешто што никој никогаш нема да го одгатне.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не може да се отме од некое гордо чувство дека сам дојде до овој мил предмет, за кој мислеше дека никогаш нема да го добие без туѓа помош и смислување.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Се обидуваше и мене да ме посоветува, да не си ја грешам душата, непотребно, со пишување атеистички текстови, зашто никогаш нема да се дознае дали има или нема Бог.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Меморија: страв - расказ – Од ден- на- ден сѐ повеќе стрепам: овде сум, а по којзнае кој пат сонувам дека никогаш нема да бидам.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Неуспехот ќе значеше враќање во Алжир и состојба на потполна неизвесност - а јас не сакав засекогаш да се вратам во Алжир (едновремено и поради тоа што имав впечаток дека никогаш нема да можам да “пишувам” доколку живеам “дома”, а и поради политички причини.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Истовремено мислеше дека Марија тоа никогаш нема да му го дозволи. И со право.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Чувствуваше дека повеќе никогаш нема да ги види ниту бањите, ниту Виенските Шуми, и затоа во нашите разговори се сеќаваше на некогашните летувања, на она што се случувало тогаш и таму – збиднувањата со внуците, разговорите со Зигмунд, Роза, Марта и Мина, а потоа гласот одеднаш ѝ се менуваше, и само ќе речеше: „А ти во тие лета остануваше овде сама.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
20. Ако ти згреши десната рака твоја, прости ⥊ ти си своето тело и ти си својата душа, и тешко е, или невозможно, да се одреди границата која ги дели...
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ме погледа со мртов поглед.  „Алегра”, рече, „никогаш нема да влезе во нашата синагога”.  „Оди, сега”, му велам, „побарај ја жената и ќерката”.  „Имаш ли вести за Јехуда? ” - ме праша.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој едноставно, никогаш нема нешто конкретно да превземе против власта на Стојан.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
знаеше дека пламените јазици нема да му лизнат во гордоста ниту во гумираното платно на параглајдерот, ама не знаеше дека мигум може да му се стутка платното и да се урниса како приказната за прометеј (кај се видело бронзен параглајдерист) кому никогаш нема да му се разјасни кој ѓавол го довлечка во скопје а нема да му се разјасни ни табиетот на македонците од секој оган да прават големи пожари.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Господи, имаше, имаше и други такви денови, вредни за паметење, за кои бев сигурна дека никогаш нема да ги заборавам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И никој никогаш нема да знае кој е под нив...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Долу, од другата страна на белиот облак, се слушнаа истрели.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Го немаше со денови, со месеци, понекогаш помислувавме дека веќе никогаш нема да се врати.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ќе замрат други стари занаети рече Камилски, додека со Татко ја напуштаа чајџилницата по испиените два чаја и се упатија кон Златарскиот сокак врз нечија основа ќе се создатат нови, но никогаш нема да изумре духот на чаршијата! Така е, потврди Татко.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не е речено, без причини, дека вистинските мистерии се кријат само во надежите! дополни Татко.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во право си, прифати Камилски вистина е дека има мистерии кои духот може да ги насети, но никогаш нема целосно да ги разјасни!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Извор: Flash Art, Summer 1994 Превод: Венка Симовска okno.mk | Margina #10 [1995] 119
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
„Имам многу кошули, но никогаш немам доволно здрави чорапи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Како што вели (4, стр. 20): ... целокупната историја на метафизиката ... ѝ го наметнува И никогаш нема да престане да ѝ го наметнува на семиолошката наука во целост ова фундаментално барање за трансцендентално означено ...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сигурно повеќе никогаш нема да ми се пружи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Од неговата полна уста излетуваат ситни парчиња месо.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но нема да го напишам, веќе никогаш нема да го напишам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Постојат и такви посебни видови на привлечност што не подлежат на трошење!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Карл стана свесен дека никогаш нема да го напушти татковиот дом...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Барај чаре да ме извадиш од ваа дупката и да ме заведиш некаде далеку, далеку одовде, каде никој никогаш нема да ме врате во неа, ниту да ме има друг од тебе. Ете тоа сакам. Разбра сега?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако решиме да те ослободиме, откако ќе завршиме со тебе, и ако доживееш деведесет години старост, ти сепак никогаш нема да дознаеш дали одговорот на тоа прашање е да или не.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Колку што повеќе навлегуваа во јазичниот балкански лавиринт на турцизмите, Татко и Камилски јасно согледуваа дека никогаш нема да го најдат излезот, ќе ги замајуваат постојаните крстопати на јазичниот лавиринт.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Или, ако едно, кое било од овие дрвја го засадиме во агол, каде што двата ѕида би му го запирале природниот развој, тоа ќе се шири само во слободните две насоки и никогаш нема да види што има зад другите два ѕида.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
- Четир... петнаесет...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Јас никогаш нема да бидам како мојата американска познаничка Judith којашто живее сама во запуштена куќа и упорно сонува за тоа како еден ден ќе се пресели во Грција.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
А јас ќе исчезнам во мракот и никој никогаш нема да ме најде.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Треба да ми веруваш, јас никогаш нема да бидам далеку од тебе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таа никогаш нема да побели и да остари.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа може да им се забележи на оние што велат оти никогаш немало македонска народност. – Немало, ама ја има сега и ќе ја има за напред.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Дури тогаш, во земјанката, почувствував дека немам татко, дека никогаш нема да го видам, да му речам “тате” да ме погали по глава, да ме пофали, и дека не стигнав да се израдувам со него, а сега, ете, го нема...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тој сјај што ми се откри пред очите, никогаш нема да го заборавам: како уште едно сонце да изгреа.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Но тоа нималку не ме обесхрабрило да барам макар по некој одговор.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тие во мојот блок никогаш нема да овенат...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ние никогаш немаме разултати, само описи на резултатите.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Знаејќи дека во овој град никогаш нема да се пронајдам, правев планови како заедно со моите родители да се преселиме во Скопје.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Лаењето беше знак за блиски села, оти во планините, за разлика од градот, никогаш немаше диви кучиња.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ќе доаѓаат луѓе од сите страни на светот, од Исток и од Запад, да се воодушевуваат на сочуваните автентични претставници на дамна изумрени светови, кои повеќе никогаш нема да постојат на нашата планета...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Можеби, затоа, што чувствувам дека Лења никогаш нема да ми прости, што јас го видов тоа.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Токму затоа поимот на техниката никогаш нема едноставно да го расветли поимот на писмото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Ти никогаш нема да сфатиш“, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сигурно и поради годините во кои беше зајден па немаше енергија поради „слава“ што толку очигледно му се нудеше по улиците на Солун да си ја погали суетата против што никогаш немал ништо против.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ги запознава значајните шпански писатели Ортега и Гасет, Хименес, критичарот Гиљермо де Торе кој ќе се ожени со сестрата на Борхес, Нора.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ти знаеш, и до сега така било, и секогаш така ќе остане.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Со таков автор не е тешко да комуницираш, пред се, оти дијалогот со него никогаш нема да ти заврши.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Додека чекорев натаму, замислував како Густав лежи на креветот по мозочниот удар, лежи во бессознание, а Клара седи крај него, знае дека тој заминува, и првпат го гледа не како свој брат и заштитник туку како свое дете, се обидува да го разбуди од она што не е сон и од што никогаш нема да се поврати, му зборува и тоа веќе не е гласот на сестра која го моли да ја заштити од мајка им, тоа е сега глас на мајка која се обидува да го утеши своето дете во неговата нема болка, тоа е глас на мајка различен од гласот на нивната мајка, глас со кој Клара се обидува да го увери дека сѐ ќе биде добро, дека ова ќе мине, заборавајќи дека така се обидува да се разувери самата себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Систем на норми е тоа, на крајот на краиштата, а не емпириски опис на општественото постоење.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Мајка убаво знаеше дека Татко повеќе никогаш нема да се врати во Цариград.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Колку одамна се случувал тој живот кога нејзините боси нозе ја кршеле утринската корупка од прав по патеките во полето; колку денови или години поминале пред она нејзино откритие соопштено со горчина: дека овде под Сина Скала никогаш нема видено ни траг од своите траги, бидејќи отсекогаш ги немало и не биле?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знаеше добро дека умее да пишува и дека таа дарба со која Бог го благослови никогаш нема да ја снема.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
На пример, една актн-чанта полна со синтетички хероин би можела да ги задоволи годишните потреби сите њујоршки зависници. Америка никогаш нема да биде во состојба да го запре прометот на толку мал производ меѓу купувачот и продавачот, а да остане слободно општество.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Самото тоа не е она што ја обликува геј-културата. (Тоа навистина може да заврши.) Ја обликува тоа што живееме во општествен свет во кој хетеросексуалноста си ја задржува силата на норма.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Освен оваа, никогаш немало вистинска слобода.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Таквото чувство го имаа и тогаш кога госпоѓа Мариела ја раскажуваше епизодата од филмот “Ден потоа”: девојката, во филмот во улога на глумица, плачеше со спуштена глава врз рамото на својот љубовник, заради објавувањето на нејзините скандалозни фотографии во печатот, љубовникот ја тешеше шепотејќи ѝ дека сето тоа ќе се заборави со утрешниот ден, кога излегуваат новите броеви на весниците, но таа му велеше дека тоа не е така, дека новинарите во секое време ќе можат приказната да ја рециклираат и дека таа никогаш нема да се ослободи од срамот што ѝ е фрлен врз лицето.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ми се чинеше многу значајно, нешто што не смее и нема да може да се заборави.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Почувствував како цел еден свет што го исполнуваше моето детство – часовите во кои брат ми учеше во својата собичка а јас седев во аголот и го набљудував како бесшумно ги придвижува усните додека чита, часовите во кои ми ги пренесуваше знаењата, нашите лежења на креветот додека чувствувавме дека никогаш нема да се раздвоиме – се изгасна засекогаш.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ангел. Цвеќе, чија што душа никогаш нема да свене во моите сеќавања.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Таа ги имаше гушнато и двајцата, а јазикот веќе ѝ се плеткаше кога рече: „Македонците сакаат само да се забавуваат, да играат и да пеат – затоа никогаш нема да војуваат, а камоли да добијат некоја војна“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Јас знам, се разбира, дека минатото е фалсификувано, но никогаш нема да можам да докажам, нема докази.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На фасцинантните бели платна кои ги ткае животот врежував ликови кои никогаш нема да исчезнат и сите тие со себе си земаа дел од мојава душа и срце.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Кога се чувствуваме беспрекорно одлично и среќно ако не го поделиме тоа со вистинските луѓе, кои знаат да се радуваат и тагуваат со нас, таа среќа никогаш нема да биде целосна.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Пловидба којзнае дали корените на флората се изворите на езерото дали билките ткаат космички страсти во твоите очи или на разбој дали се опоравува љубовта кога едриме дали сме тоа ние изненадени од гостопримството на сонцето дали преоѓаме еден во друг и гинеме ли изненадени не се креваат облаците и нискиот притисок со небото од исти работи боледуваме никогаш нема да го разбереме знакот на пловидбата будни како извори носиме студена струја струја.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
„Жртва на својата лековерна совест! Да, и на својот страв од војната во која не сакаше да учествува.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се чинеше дека далеку е погребот, дека никогаш нема да се случи.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Кога Дерида ја одрекува присутноста тој го одрекува постоењето на некакви ентитети што засновуваат значење, затоа што или самите ентитети не постојат или, ако постојат, тие не можат да функционираат на бараниот начин. 58 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ќе живеам на дното од езерото, вие ќе ме научите да пливам како риба и никогаш нема да се разделуваме.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Инаку, околу Енцесбергер се расправавме; господинот Бузони рече дека тој тип на јазик личи на лелекањата што допираат од нашите културни импотенти навикнати на државни привилегии и дека Маргина не е место за таков тип текстови; господинот Вулкански (во нашата Бетмен-редакција што се наоѓа под дното на реката Вардар, во присуство на неговото верно куче Пингвин и уште пар сведоци по огледалата) одговори цитирајќи го Ханс Магнус: „Пара не прави уметник”, не го разбираш Енцо, тој е бескомпромисен пред сѐ кон себе и тој никогаш нема да падне на нивото на македонскиот културен работник, да пита плата”.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Се колнам во верата, совеста и честа дека ќе работам на ослободувањето на духот со сите мои сили и средства и дека никогаш нема да ги предадам тајните на револуционерното дело, а ако тоа го сторам, да бидам убиен со овој револвер или со оваа кама што ги бацувам.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Уште од првите денови му беше јасно дека меѓу нив двете никогаш нема да се создаде никаква блискост. Дури ни пријателство.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој никогаш нема да му прости на својот пријател Сенгор кој доброволно ја предал власта, определувајќи се за слободни парламентарни избори и воведување повеќепартиски систем во Сенегал.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Знаеше како се чуваат доенчиња, иако самиот никогаш немал деца, се впушташе во неверојатно интересни разговори околу исхраната за определена болест, ги предлагаше тие и тие видови пудра, на ливчиња испишуваше рецепти за приготвување лековити масти, ги регулираше квантитетот и квалитетот на напивките за бебиња, дури знаеше и како да ги држи: расплаканото дете веднаш се смируваше кога ќе го кренеше в раце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Не, таа си игра играчки“, се смее Аугуст.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Јас дотогаш понекогаш и си помислував дека и мене може да ми се случи да морам да заминам негде џенем, се разбира ако одлучи татко ти да си замине дома, во Новодеревјановское; жената секогаш е врзана со некој невидлив конец за мажот; ние сме сенки на чекорите на мажите; иако јас и не го прифаќав којзнае колку тоа; мислам на женското почитување ; но не зборувам само за себеси; зборувам за жените; за нивните среќи и несреќи; да, дотогаш помислував оти може да се случи и тоа, да заминеме некогаш заедно кон тоа негово Новодеревјановское; но тој ден, кога на чардакот кај дед Павел ја видов сета онаа церемонија, и оние глави без шапки што се веднеа пред Истокот како пред кандило, сфатив дека на Козаците и на другите Белогардејци им нема враќање, дека тоа никогаш нема да се случи, и дека стојам помеѓу луѓе откорнати од некоја огромна далечина и којзнае како довтасани дури до овде, до чифликот на некој си Турчин кој исто така е откорнат одовде и е фрлен којзнае каде, негде во Азија ли, во Анадолија ли, и тогаш навистина повторно помислив на Војните и повторно во ушите ги слушав проклетите војнички труби без да знам кој со кого војува, кој на кого му копа гроб, кој кого го черечи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Никогаш нема да заборавам како ми се запали телото, ќе побудалев, трчав гола околу куќата да земам ветер, зашто така ми беше подобро.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
При издигнувањето на едно наречје на степен на литературен јазик никогаш немаат играно важна улога неговите естетски својства.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
“ Вака никогаш нема да стигнам дома; мојата успешна лекарска практика е уништена; мојот наследник ме ограбува, но бескорисно, затоа што не може да ме замени; во мојата куќа беснее одвратниот коњушар; Роза е негова жртва; не сакам тоа ни да си го замислам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Вели дека повеќе никогаш нема да стапне таму.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Никогаш немало македонска народност, ќе речат тие, па и сега ја нема.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Неговиот поглед бегаше од сѐ и се заковуваше во празното; понекогаш некое дете ќе му подадеше топка, но Рајнер не ги испружаше рацете, некое друго дете ќе му кажеше нешто, но Рајнер не одговараше, некое трето дете ќе го повлечеше за ракавот, но Рајнер не се поместуваше, не се поместуваше ниту неговиот поглед.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таму ни ги зедоа автоматите и ни дадоа стари војнички униформи.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И никогаш нема да разберам како си дозволи да го направиш тоа, ноншалантно како исцеден лимон ја отфрли љубовта, поради своите себични потреби или од чиста пакост и злоба.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Да му се понуди на еден идеолошки систем од комунистичка провиниенција кој за своја херојска историја го подразбира својот антифашистички ангажман - имиџ на симболот на “фашистичкото, то ест нацистичкото зло” завиткано во уметничка амбалажа беше суптилно испитување на можностите за слободно користење на извесни културни сегменти претходно цензурирани и забранувани, но и барометер кој покажа дека режимот за кој генерации и генерации југословени мислеа дека никогаш нема да замине од политичката сцена веќе беше на почетокот на својот крај.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
“ Но таква флагрантна лага никогаш нема да излезе од устата на една достоинствена желка.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Нивните вкочанети тела никогаш нема да ги стоплат тажните звуци на војничката труба и солзите на некои од нас што стоеме улуглави над гробовите...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
ЉУБА: А она “трговка” јас никогаш нема да ти го простам.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Дел што никогаш нема да го се оддели од мене...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Макар што на Македонците им е доволно само раздобјето Од Александар Трети Македонски до Цезар Македонците не го фермаат многу многу Некој си Калигула таму и особено неговиот коњ Кај го давале Македонците Букефал За некаков дртав коњ на Калигула Спроти императорот и коњот велеа Македонците Никој не велеше спроти императорот и аеродромот Што е знак дека Македонците сепак беа свесни Дека никогаш нема да имаат аеродром спроти Александар Велики Ама напатени од многу посегања врз минатото и иднината Си велеа поарно мало аеродромче со големо име Ем големо ем наше си велеа Македонците Отколку голем аеродром со туѓо име што се пишува на латиница
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
25. Не се заколнувај, бидејќи секоја заклетва е претерување.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А мислев дека тој миг никогаш нема да дојде“.460 ‌Дали мигот што го опишува Квин е навистина оној што сите го чекавме толку скрбно?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И Јоше ќе гледал и ќе плачел над дупката, како над рана што никогаш нема да заздравее, Така - еднаш, двапати, така - трипати, четири и Јоше Свирачот избегал од кај татка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Никогаш нема да разбере никој, какво е тоа чудо што слухот за човечност за миг го умира, релативна е само глупоста на мигот и стихот кој таа сага за неповрат ја опишува.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Лозарот од Неготино, испечен од тиквешкото сонце, избрчкан од мислата како да врзи крај со крај во месецот и веќе подгрбавен од наведнувањето кон секое грозде, овој лозар од Неготино, значи, никогаш нема да разбере што значат Клиничките патеки што ги воведе власта во лекувањето на обичните луѓе.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Инаку ќе бидете глув како топ и никогаш нема да бидете во состојба да чуете било што, дури ни тоа што се наоѓа близу до вашето уво.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Колку и да се трудиш да ги сфатиш и да ги разбереш, тие постојано ќе ти бегаат низ раце, како вода или како ситен песок меѓу прстите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кети, тој може со голи раце да ги парчоса темелите и бетонот да го здроби во пепел, но никогаш нема да може од бетонот да ја одвои нејзината сенка, исто како што не може да ја одвои својата сенка од своето тело, или своето ехо од својот глас.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Продолжи со ист интензитет: „Знаеш, кога малку подобро ќе размислам, јас сум, всушност, потполно за хероин, бидејќи, ако си доволно внимателен, нема ни малку да ти штети, - извлече мандарина од џебот и почна да ја лупи пуштајќи ги отпадоците на подот, - ако земаш хероин, никогаш нема да се разболеш, тој, всушност, во Стејтс дојде како лек против настинка”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Никогаш немаше кавга меѓу нивните две семејства, напротив, само слога.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но, во џебот на Рада никогаш немаше доволно ситни пари за да му го плати патот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
МЛАДИЧОТ: Сторете нешто повеќе од прашање. Ви се молам. Настојувајте. Никогаш нема да Ви го заборавам тоа.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Така, откако Мајка беше конечно уверена дека пове­ќе никогаш нема да си го најде својот каталог, ние, децата, се вдадовме во потрага, макар што бевме убедени дека го нема, но не сакајќи да ѝ одречуваме на Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се распаѓам на парченца, ми се чини дека веќе никогаш нема да се соберам.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во тој момент бабата умира.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Станете едно со непријателот, разберете го, или никогаш нема да можете да го пронајдете излезот од лавиринтот... (...) � Т.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Ох, колку во тој момент сакав да му речам - татко, вети ми дека никогаш нема да доведеш друга жена за мајка.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кога ќе заминеше, додека лежеше сам во затемнетата соба, си замислуваше дека ја слуша како се смее, како пее, како му шепоти нејзиниот глас, течен и леплив како мед.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Од собата над нашата се слушаа чекорите на Ханс и Јохан – едниот чекореше бавно и тешко, другиот брзо и отсечно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мими ја опфаќа на заминување таа слика и не мисли ништо за неа, само е потсвесно сигурна дека никогаш нема да биде онолку лошо стара.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но сепак, уште тогаш почнав да сфаќам зошто никогаш нема да го напуштам буништето на кое бев најден.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Можно е таа да се побрка со историјата која ги поврзува техниката и логоцентричната метафизика веќе три милениума.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Го разбирам мошне добро она што ми го објаснуваат, но длабоко во себе сум сојузник на оние кои никогаш нема да разберат.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Затоа, таа не треба да се побрка со бришење на субјективната геј-особеност и културна различност, а нема ни да доведе до нивно бришење. ‌Гејството и понатаму би било отклон во однос на културната норма, во однос на начините на кои живеат повеќето луѓе или на кои очекуваат да живеат и на општествено-културните облици што ги добиваат нивните животи и кои се стремат да ги добијат. ‌Тоа што ги прави геј-луѓето поинакви од другите не е само тоа што сме дискриминирани, малтретирани, што нѐ сметаат за болни или за изопачени.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кажи, тоа го мислиш?“ „Тоа. Зашто таа веќе никогаш нема да забремени.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Малечките балкански државици, што се заинтересирани и ги поддржуваат пропагандите, во прво време ќе ѝ се расрдат на Императорската султанска влада затоа што ќе им ги пресече „вековните“ привилегии, но ќе помине време и тие ќе се примират со отстранувањето на пропагандите, зашто тоа отстранување ќе биде во нивна полза: ќе престанат да ги праќаат во Македонија своите милиони франкови, од кои за нив никогаш немало и не ќе има никаква полза.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
- Знам, од џентлмен како тебе никогаш нема да излета непристојна мисла, а не предлог.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Понатамошната забрана на крек би создала сѐ поголемо насилство со оглед на тоа дека дилерите се борат за територија. Дури и кога владата би успеала да ги стави под контрола овие супстанци, не би можела да ја укине нивната продажба, барем не по прифатливи цени.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во животот ропски, во страшниот пекол не, никогаш нема никој да не врати; а работа чесна го сакаме веков, имињата славни почит да ги злати.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
Оттогаш почна да ме споредува со другите девојчиња, да ми кажува дека никогаш нема да бидам како нив, да ми вели дека мојот живот секогаш ќе биде мачна празнина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едноставно ќе си го предавав предметот, ќе си ги користев расправите за да ги истражуваме средишните прашања за машкиот геј-субјективитет кои ме збунуваа, ќе ми доаѓаа разни идеи, хипотези и решенија, ќе ги обработував со една генерација студенти, па одвреме-навреме, кога ќе ме заблеснеа мигови на просветлување, ќе си објавував огледи на таа тема.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Свртете ја славината уште малку и таа веќе никогаш нема да се врати во стабилен ритам; таа станува хаотична.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Соговорниците стануваа прилично спокојни оти тоа не им се случило ним и некако необично уверени дека никогаш нема да ги допре.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Но, од вечерва знај никогаш нема да те именувам по твоето име.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Никогаш нема да го фатиш“, ме уверуваше еден поранешен колега.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Низ прозорецот се слушаше налутен глас: тоа дедо Коле пак викаше.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ќе го избришам минатото, ќе ги искинам сите признаници на кои никогаш нема да земам ни скршен мангар и...
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тоа што беше некогаш живо во мене, сега навираше и доаѓаше само во мислите како нешто далечно што никогаш нема да го имам блиску до себе.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Има нешта на кои никогаш нема да се навикнеме!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Како книжевниот критичар ќе анализира и пишува за одредено дело кое никогаш нема да мора да се чита два пати на ист начин?
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Го основа ѕидниот весник Prizma. Го пишува „Манифестот на ултраистите“ објавен во списанието Nosotros.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ја мачеше само помислата дека пропуштила нешто во приказните за првите бакнежи, или дека, не дај боже, нешто ѝ фали, па никогаш нема да може да ужива во бакнувањето, во тоа грозно, агресивно и лигаво пикање на јазикот во нечија туѓа уста.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тоа никогаш нема да ви прости.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Винстон штотуку го заземаше своето место во еден од средните редови, кога две лица што ги знаеше од видување, но со кои никогаш немаше разговарано, влегоа неочекувано во собата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Знаеше колку ми е мака дека сум низок.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тоа е нивниот дар за вашата благородна мисија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кутрите тие, ништо не знаат и никогаш нема да дознаат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Без овие супститути на добри татковци, Бојс можеби никогаш немаше да стане уметник, а посебно не уметник од поголемо значење.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Едната за времето што никогаш нема да се врати за да и кажам колку ја сакам, а другата за љубовта што веќе никогаш нема да ја почувствувам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Можеби никогаш нема да најдам, меѓутоа некогаш се залажувам дека, ете, можеби сум налетала на некој сличен на мене.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Но камениот блок е недоработен.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Германските нацисти и руските комунисти стигнаа многу блиску до нас во нивните методи, но тие никогаш немаа храброст да си ги признаат сопствените мотиви.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„На местото на кое никогаш нема темнина“, рече тој, како да ја препознал алузијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Почекајте! Веднаш слегувам!“ викнав. Брзаница се облекував.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Брезничани продолжија, како и многу години наназад, да чекаат подобри времиња иако стануваа сè поуверени дека таквите времиња конечно никогаш нема да дојдат.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ти ме погледна како да беше тажно тоа што јас никогаш нема да сфатам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И не зависи од сета таа машинерија на сценската култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Слободата на движење од полноќ до сабајле скоро секогаш беше нарушувана од џандари у цивил кои хараа по скотските улици, но никогаш немаа мадиња да навлезат во пограничните скотски села каде наголемо се продаваа сите видови дрога.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Дека никогаш нема да можам да му зготвам добар ручек на мажот?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Можеби, најпосле, ќе го експлоатираат Србите сето речено за изменувањето на нашето национално име за да докажат дека Македонците никогаш немале национално самосознание и не играле никаква самостојна историска улога, ами влегувале само како суров материјал во државниот организам на бугарската или на српската држава. 153 Меѓу другото, такви недоразбирања можат да се очекуваат, како од тоа што јас категорички ја осудив бугарската политика по македонската прашање, од кое можат да помислат дека јас сум бугарофоб и србофил, и со таа и од експлоататорската тактика на балканските Словени во македонското прашање.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
„Постои ли Братството?“ „Тоа Винстоне, никогаш нема да го дознаеш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Среќните краеви се сите слични”, би одговорила таа, кога таа би била од оние што одговараат, „но, барем во овој универзум, делта ро по делта ку е еднакво со Планковата константа или поголемо од неа, така што, иако може да изгледа дека Ахил никогаш нема да ја стигне желката ниту пак било која приказна ќе дојде до својот крај, тој ја стигна неа, а и нивната стигна до својот, амин.”
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Знаеше дека никогаш нема да ја заврши, но само така ги хранеше своите непресушени балкански илузии.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Твојата омраза никогаш нема да биде повредна од твојот мир.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мислам дека оваа вечер и да посакаш не ќе можеш да ја заборавиш. Никогаш нема да ја заборавиш, Елена!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
На разденување никогаш немало божилак.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Бистата на Бојс која 1946 г. ја направи Брукс ја изразува длабочината на уметниковата љубов кон Бојс, а Бојс за Ламер кажал: „Тој беше единствениот кој зборуваше, За тебе ова е единствениот можен пат“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Вкусот на тоа нешто ме чека на крајот на тунелот, а незнам дали ќе најдам сила да го изодам патот кој постојано ме враќа назад.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Засолнет, се колнеше дека никогаш нема да му дозволи на злото на допре до него.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Шпионажата, предавствата, апсењата, измачувањата, егзекуциите, исчезнувањата никогаш нема да престанат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој што толку години учел други, воспитувал, никогаш нема да дозволи, да се најде во подредена положба.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
„Веќе никогаш нема да пристигне вселенски брод“, се расправаше самиот со себе. „Престар сум. Предоцна е.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Да почекаше барем еден или два дена, можеби никогаш немаше да го направи тоа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ја мразеше затоа што беше млада и згодна и несексуална, затоа што тој сакаше да појде со неа в постела а никогаш нема да го стори тоа, затоа што околу нејзината слатка тенка половина, која како да те повикува да ја опфатиш со рака, се наоѓаше само оној одвратен црвен појас, тој агресивен симбол на невиност.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Едно стануваше јасно и посигурно од сѐ - мама веќе никогаш нема да се врати.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
К.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Пријателе, се враќам, а никогаш нема да бидам Ни во пејзажот, ни во човекот И знам, некого повеќе ќе љубам!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
И Хејс и Перлис имаат само една цел, без оглед дали се свесни за тоа или не: да најдат основа за обезвреднување на секое негативно сведоштво за да можат безбедно да ѝ се вратат на менталистичката интерпретација на „виртуелниот” систем - интерпретација којашто самиот виртуелен систем никогаш нема да ја избори затоа што еден симболички систем мора „по дефиниција” да е способен да ја понесе целосната тежина на една систематска интерпретација.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Не сакам за ова веќе ништо да чујам! Ти него веќе никогаш нема да го видиш!
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Се чини дека никогаш нема да ја осознаам нивната функција.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Често дипломатското време си го претставував во споредба со минливиот живот, миговите на расцутената минливост, како една стуткана телеграма, која наместо да се фрли во кош ќе заврши во некој дипломатски архив, која можеби никој и никогаш нема да ја прочита.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Пропаста е пропаст затоа што враќа со лошо! Покрај неа никогаш нема да дознаеш зошто и како ти се случила несреќа.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
„На местото на кое никогаш нема темнина“? праша, колебајќи се.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ми зборуваше дека никогаш нема да ја заборават улогата на Тито, на Југославија, во поддршката на Палестина во најтешките моменти од својата историја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таму каде што, низ безбројните пресеци, секој гест и секој збор, секој насмев и секоја солза, секој занес и секој очај, го имаат своето оправдание и смисла, смисла која нам сега ни е недофатна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Клара ми рече: „Никогаш нема да го заборавам првото умирање што го видов овде.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нашиот шеф, тоа неуморно добиче, кој никогаш нема време и ништо не работи, кој најскапоцените часови од денот ги минува во празно дрдорење – една до немајкаде бесмислена егзистенција – кој не се осмелува самиот себеси да си ја признае висината на долговите, кој само подметнува и блефира и ми личи на акробат кој дуе еден балон додека другиот, во истиот миг, му се распрснува: од сето тоа останува само еден одвратен гумен партал кој само миг пред тоа имал свој сјај, свој живот и своја моќ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Ав, ав, - рече Роско. - ... Како папагал без крилја?...
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Дури и на врвот на својот книжевен успех, 1964-та, тој напиша: „Веќе нема да бидам среќен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Многупати сум се покајал што само сум се зафатил да го сфатам односот меѓу машката хомосексуалност и културниот облик или да ја објаснам логиката што е во основата на фасцинираноста на машката геј-култура со одредени артефакти на главнотековната култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И како тоа овој нов „сосема поинаков ден“, што многу мириса на хетеросексуално секојдневие, воопшто се разликува од претходниот ден?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Одиме таму, ама нема да биде како што си мислев вечерта на концертот. (Го пишувам ова и доста со дневников, за мое добро).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Некои општествени теоретичари сугерираат дека треба да се зборува за „доцен модернитет”, додека јас му давам предност на терминот „постмодернитет” кој поттикнува поголема интелектуална одважност - ослободувајќи ве од врзаностите за одредени артикулации типични за модерните времиња.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Се вратив и му реков на Фокс дека никогаш нема да допреме до Хироши.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Ништо поцврсто не ги поврзува луѓето, како делењето длабоки чувства.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
8 Зошто тогаш - речник? Тој збор, речник, се најде во мојот багаж на бегалец; идејата за еден друг речник, кој веројатно никогаш нема да биде напишан, патуваше со мене.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Никогаш! Но можеше лесно да замине кај Мејсиз наместо кај Блумингдејлз едно одредено попладне пред дванаесет поглавја, или право во Одделението за постелнина во Блуми наместо што сврте низ Домашните апарати, и тогаш никогаш немаше да го сретне меѓу Крупсовите апарати за кафе. Тоа е застрашувачко.”
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
- Посетата на вашиот Атеистички музеј никогаш нема да ја заборавам! – реков иронично.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ако набасаш на Светлата патека, ќе си најдеш нежност на врвот – циметов цвет и никогаш нема да страдаш од шеќер и холестерол ниту ќе влечкаш на рамо товари претешка сета.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
При изборот на секој непобеден, односно останат турцизам во балканските јазици, Камилски го очекуваше коментарот на Татко, кој почнуваше да има несомнен авторитет како балкански ориенталист пред својот пријател...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ервехе никогаш нема да го заборави престојот во овој дел на рајот, држејќи го во прегратка малото братче.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Додека не сфатив дека работата не е во слушањето Ами во пренесувањето на туѓите муабети во надлежните служби А мене тоа ниту ми паднало ниту ќе ми падне на ум Што чув не чув што видов не видов Ако некој баш запне да се интересира Може само да му додадам дека тој за кого прашува Тукушто помина оттука и воопшто не го видов и точка Така било така и ќе биде до последната коала Оти во нашиот род никогаш немало и нема ни да има кодоши Објективните биолошки околности се такви
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
А животот е постоење за некого, некого кого ќе го створиме, извајаме, ќе му дадеме живот, парче душа и топла и сигурна рака која ќе го води низ тунелите на истиот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ден пред да си дојдат, Бреза загрижено ме праша: - Бато, тие можеби никогаш нема да се вратат?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сега вие гледате - и не бидете изненадени ако барајќи ја загубената нитка го пронајдете Загубениот акорд, Загубената генерација или Загубениот баталјон од Првата светска војна, десетте изгубени племиња на Израел (коишто во своите ранци ги носат двете загубени книги на првобитното Седмокнижие), загубениот континент Атлантида, Луј XVII (Загубениот дофен) од Франција, илјадниците исчезнати од латиноамериканските диктатури на нашето време, делата од класичното доба изгубени во христијанскиот мрачен Среден век, загубените ремек дела од уметноста и науката коишто веројатно би ги произвеле жртвите на нацистичкиот холокауст, загубените градови во Африка, разните загубени илузии, прилики и цели, загубената младост и сон, загубените уметности и јазици, загубеното време кое никогаш нема да биде повратено или надокнадено, целиот восок којшто Бенвенуто Челини го изгуби додека излеваше накит според методата која се вика cire perdue, а на што вашиот автор без пиетет се сеќава секогаш кога ќе ги здогледа рекламите за производите на живинарскиот концерн од Мериленд, „Франк Перду“.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Со Сталин никогаш нема да биде готово на Балканот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Да творам она што можеби никогаш нема да биде вреднувано.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Почувствува дека веќе никогаш нема да стаса во некој друг град.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Кога мама не беше дома, јас одев во собата на Зигмунд.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Те изгубив еднаш, ќе издржам да те изгубам уште еднаш, крајот не беше вчера, не е ни денес, никогаш нема ни да биде.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Таа глетка ја гледам и најаве и во сон и мислам дека никогаш нема да успеам да се ослободам од неа и од прашањето: од каде ли толку дива и фанатична, слепа и студена, жестока и јаросна омраза и толку дивјачка жед за убивање?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Оној што не верува во тоа“, пишува понатаму Хундертвасер, „во некоја прилика нека се потруди да ги изброи рамните линии што го опкружуваат и ќе сфати; затоа што никогаш нема да стигне до крајот“.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Не стискав... Никогаш немаше да помислам дека е толку слаб, толку мек...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тоа патување и таа радост никогаш нема да ги заборавам!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Сега сите ја гушкавме нашата Сталинка, небаре сакавме да нè разбере дека никогаш нема да ја прежалиме таа наша голема спаси­телка, сигурно прва жртва на сталинизмот во овој јужен дел од Балканот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ти си Забава и немој тоа да го пропуштиш!
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Но меѓу општите цели за кои се бориме, и непосредните задачи на моментот, вие никогаш нема да знаете ништо.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Местото каде што нема темнина беше замислената иднина, што човек никогаш нема да ја види, но во која, знаејќи однапред за неа, можеше на мистичен начин да учествува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Некој актер, актерка или режисер може да биде сакан од театарската критика, па дури и од пошироката публика, но никогаш нема да стане ’голем’ ако не го прифатат театарските бифеа“ ќе напише Р. Шербеџија во неговата автобиогравска книга „До последен здив“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Хичкок: „Не, снимена е со помош на трик. Знаете, во Британскиот музеј никогаш немало до­волно светлина и затоа користевме специјален трик кој е познат по името Шифтанова пос­тапка.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Така, преку размислите за Доне, стигна пак на почетокот - ами баба Петра, дали веќе чувствува дека никогаш нема да го види својот Костадин?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Германскиот универзитет никогаш нема да стане инструмент на волја која лежи вон него самиот... (Alfred Baeumler, Машкиот сојуз и науката, Берлин 1937, стр. 139) IV Проф. др. Martin Heidegger, Универзитет Freiburg/Br.: Не се поуките и “идеите” правилата на вашето постоење; само Фирерот е денешната и идна стварност на Германија и нејзин закон. (Говор на студентите, 03. 11. 1933) V Тајна служба на државната полиција Берлин, 24. 09. 1934. 48515. II. 2. А. 2. 115/34.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Ама или ми е неважно или сум неуредна, па во паричник никогаш немам пари.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Но тоа и му го зголемува приходот поради што е вистински задоволен зошто летото беше времето кога човек никогаш нема доволно пари.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Можеби сѐ навистина заврши таа ноќ кога јас почуствував дека тукушто започнувавме, оној пат на плажата во летото помеѓу средно и факултет кога нашите тела се судрија толку очајнички што за миг помислив дека го сторивме тоа, а можеби во срцата и го сторивме, иако за мене во тоа време онадувањето во срцето баш и не се важеше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таа е скриена таму каде што ти жив никогаш нема да стигнеш.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Во типично демократизирачки кампски гест, таа ја користи за себе и за сите други етикетата „мелодраматично“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кога ти велеше ваа онаа ти, море опечали се, брату, опечали се, та ако чекаш на друг никогаш нема аир да видиш!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Колку и да мудруваш, не стануваш повисок!“ најбезобразно ме предизвикуваше Љупчо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во едно од попладнињата, откако ги изнесов столчињата на балконот и ја поткрепив мајка да седне на едно од нив, забележав дека на работ од балконот лежи мртва ластовица.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Времето на блиското пријателство меѓу Арафат и Дарвиш, кога ќе ги обединува истиот идеал - слободата на Палестина, според прагаматичната стратегија на семоќниот и авторитетен водач и идеалите на Махмуд Дарвиш, се совпаѓаше со времето од крајот на мојата младост и некогашните идеали - храбра понесеност, верување во универзална правда и хуманост, но и со доверената мисија, како највисок преставник на една голема држава на Балканот, обединета од своите национал-етнички сегменти, кои никогаш нема да се артикулираат во федеративна држава-нација.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сите ги земаа со себе клучевите на своите куќи, во кои, беа сигурни, никогаш нема да се вратат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Првиот пат кога преминаа преку реката, ⥊ беше страв.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
", Косановиќ одговорил дека ако се стави крај на револуционерните движења никогаш немало да бидат решени проблемите на Балканот.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Никогаш не сум размислувал за тоа Никогаш не сум размислувал за тоа па никогаш нема и што да изустам.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Зборуваше долго. Прекина за миг и потоа покажа на планините и рече: - Зад оние планини утре ќе се води тешка борба.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Промените што ги наброја немаа врска со зголемените материјални придобивки, со еднаквоста пред законот, со унапредувањето на човековите права, со придобивките од правичната распределба, со поразот на хомофобијата, со растурањето на хетеросексуалниот монопол над сопружништвото и над личниот живот и со отстранувањето на правните пречки за основањето и одржувањето интимни врски.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но не можејќи да се ослободи од атавистичкото верување дека власта над народот му е месијански одредена од некоја далечна, мистична сила, која може да биде само божја, Бургиба никогаш нема да се ослободи од неа, дури и кога сенилноста и немоќта видливо ќе ја ограничат моќта да владее.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ја свртев главата кон ѕидот. На него видов трага од крв.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сумите што ги бараше се движеа од една до педесет марки.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во извесна смисла тоа беше подлабоко од пријателство, тие беа интимни: некаде постоеше место на кое можеа да се сретнат и да разговараат, иако вистинските зборови можеби никогаш нема да бидат изговорени.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Суштеството без очи, со глас на патка, никогаш нема да биде испарено.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Второ доаѓање 1. (модерато иронично) Дваесет века во болка и страв постојана параноја и прав предавства, крв и хипокризија која ни е следната визија? (модерато сериозно) Да го поправиме портретот на нашиот отец-Бог да го дотераме и нашминкаме стариот транс-свест-(ид) да го сместиме на Ова буниште за убави уметности и плагијати депонија за скршени слики и да му смислиме нов кон-текст игра - икра - искра - знак - идеја што никогаш нема да ја извалка и оплоди па тогаш да го видиме: (реторски) со каква мудрост ќе се пофали над и каква свест ќе ни подари под или со нова итроштина ќе нé подмири ќе нè расплаче и пак ќе нé смири? 90 okno.mk Второ доаѓање
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тоа не е случајно, некој нешто сака, едно да се шпиунираат сите мои чекори, друго да се води интригантаната игра зад кулисите која изгледа во моето окружување никогаш нема да излезе од мода.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Петра не е многу изненадена од неговата појава, таа знае дека никогаш нема да ѝ излезе од мислата, го прекорува Проклет да си бре дедо, врколак стар, се залости во вагонот само за сами да си заминеме и колку што сум тешка уште потежок товар ми стави на плеќи!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не сакав да го сочувам за себеси како тајна она што Огнена ми го изнарече, а немаше потреба и да го кријам, не заради реченото, туку повеќе заради сознанието дека и овој пат заклучив оти употребливоста на Огнена Гулева за одржување на среќата кај машкиот род никогаш нема да застарее, иако таа самата непотребно и безразборно ја растура и арчи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Злобниците велат дека ова беше начин да се бркаат женски и дека ако некои момци не се истетовирале, никогаш немало да успеат да се оженат.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
А моите спомени никогаш нема да се усогласат со твоите, така што не вреди и да заклучуваш.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Една османскотурска заемка ќе ги води по два или три пата на разбирањето, но без некогаш да се стигне до вистинската смисла, како да водеше до некоја ирационална цел.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Да ми кажеше некој дека толку многу ќе се нервирам кога ќе пораснам, никогаш немаше да посакувам да сум повозрасна одошто сум.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Немам одговор, ниту сега, ниту било кога, испуштам воздишка која е почеток на плач, горчлив очај и знам дека ако почнам да плачам никогаш нема да можам да престанам, не можеме да бидеме сведоци на ова време ние сме негови жртви.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- Другари - почнува Младен - ветувам пред сите, пред сите вас ветувам дека никогаш, никогаш нема да ме најдете во грешка. Ветувам...
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Тој никогаш нема да се согласи да му ја даде внука му на син од најголемиот негов непријател.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Можеби ни вие... никогаш нема да умрете...“
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Борхес умре подеднакво мирејќи се со судбината како што живееше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој го пишуваше дневникот за О'Брајан: тоа беше како некое бесконечно писмо кое никој никогаш нема да го прочита, но кое беше адресирано на една одредена личност и кое добиваше тежина од тој факт.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше свесна дека нејзината срдечност, непосредност, со која ги придобиваше другите луѓе, никогаш нема да допре до него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ќе влезе учителот на час, а таа по малку ќе се заниша низ дворот и се потпира со грбот врз стеблото на сливата: плете некакви чипки и бедени што никогаш немаат крај.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но тој беше убеден дека таква Историја никогаш нема да напише, но не можеше ниту да го напушти својот животен проект.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Меланхолијата седи пред својата недовршена градба, окружена со инструментите, седната и загледана така како да се откажува од сѐ, како нешто да ѝ вели дека градбата никогаш нема да биде завршена; една скала е потпрена на градбата, а на земјата покрај долниот крај на скалата лежи камен блок – дали Меланхолијата треба да го искачи, по скалата, на градбата?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А се држам за него, иако знаев дека никогаш нема да успеам да ги најдам сите одговори, дека дури нема да најдам ни многу одговори, токму зашто прашањата се поважни од сите одговори што би можел да ги дадам.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Граматиката на двојниот генитив исто така укажува дека една култура никогаш нема само едно потекло.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Иако запрашан неколку пати, Херман никогаш нема да каже дали некоја таблета е „добра“ - едноставно затоа што ефектот варира од човек до човек и од едно до друго време.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Можеби и двајцата се само минувачи на кои никогаш нема да им ги видиме очите. А ти, тука, се нервираш без врска.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Немој да се прашуваш, бидејќи така никогаш нема да преживееш - вели мајка ми со некој непознат, скаутски тон.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Секако, европско - американските уметнички центри никогаш немаат потреба грубо да ги опишуваат нивните активности во поглед на националниот шови­н изам.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
На крајот од краиштата, ако го немаше тој непресушен страстен порив да реагира така како што реагираше, Тој никогаш немаше да го избере токму него...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Дури и во нашите следни студии имаме само разговор за резултатите.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Не беше сигурен дали е тоа гласот на О'Брајан; но беше истиот оној глас што му беше рекол „ ќе се сретнеме на место на кое никогаш нема мрак“, во оној другиот сон, од пред седум години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Нека тие бидат твојот бог, кој никогаш нема да те изневери. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Вие никогаш нема да имате ништо друго на што би се потпреле, освен таа идеја.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Едгар Морен ќе ги открие фрагментите на своето балканство наследено од своите родители, солунските сефарди, поради што можеби и никогаш нема да биде целосно интегриран во западната француска култура.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Прво, не знаат да цртаат; второ, поим немаат за боја; трето, четврто, пето, шесто - никогаш немале видео а камоли камера да фатат во раце; седмо, правиш CD конкурс...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Тој напиша: „ Сѐ додека не станат свесни, тие никогаш нема да се побунат, а сѐ додека не се побунат, не ќе можат да станат свесни“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се обидов по нешто да кажам за таа апориска нужда во текстот De l’esprit (За духот) и во L’autre cap (Друг курс) во врска со Европа. 4Дали би можеле да речеме дека техниките со кои се служите при читањето и пишувањето ја претставуваат деконструкцијата? 4Повеќе би рекол дека станува збор за една од нејзините форми или очитувања.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Напротив, сметаме дека извесен тип прашања за смислата и потеклото на писмото му претходи, или барем се преплетува со извесен тип прашања за смислата и потеклото на техниката.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Татко настојуваше да ѝ приредува среќни мигови на Мајка, пред тие вистински да дојдат, плашејќи се дека никогаш нема да се појават.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И во секој егзил има една тврдина со скршени врати... Тие се вратија, но не и јас... - пееше Махмуд Дарвиш.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мислиме дека во тој простор, што Поетот го нарекува небесна сфера, еднаш или двапати тој го има донесено и она чудно, за многу неупатени поединци суетно решение, дека таму никогаш нема да дозволи да се чувствува приземјен.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Читав и други натписи: „Кики - никогаш нема да те заборавиме“, „Диана - никогаш нема да ни минат болките“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Секој твој чекор ќе биде целта.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Понекогаш ѝ се чинеше дека никогаш нема да ги сфати овие луѓе, помисли отпивајќи голема голтка кафе од шолјата со американско знаме.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Го обземаше тага, меланхолија кога ќе го навасаше помислата дека никогаш повеќе нема да ги види, сите блиски, од мајка и браќа, сестри, внуци, поширока рода, без кои се осиромашуваше смислата на неговото и нашето постоење и дека ќе заврши животот, а ние никогаш нема да ги видиме, да ги запознаеме.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се разбира, темата на сексуалната фрустрација - која е само една од подтемите на „Големото стакло“ (додворувачот никогаш не остварува физичко единство со својата невеста) - може лесно да биде поврзана со „Етант Доне...“ со оглед на тоа што ја знаеме врската на ова дело со Марија Мартинс, жената со која Дишан никогаш нема да може да оствари сигурна и трајна врска.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дилема никогаш нема. Два пата има, на добро и зло. Две врсти на хомосапиенси на раскрсница идат.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Сè ќе ти стане јасно и веќе никогаш нема да прашуваш.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Работи кои немаат име Работи за кои паѓа криво што кога ти е убаво тоа трае кратко; што никогаш нема да има улица со твое име; што на човек со сила можеш да му земеш, но не и да му дадеш; што некој не знаел да земе од тебе; што "умре тоа време", а и ова богами не се чувствува баш добро; што колку и да се трудиш, некои луѓе и понатаму ќе мислат дека си лош човек; што како и да го вртиш светот е мрачно место; што не е онака како што ти велеле дека ќе биде. што веќе ништо нема да биде како што беше.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Ме плашат оние што никогаш немале срце, а се стават на позиција на творци.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но кога со мачнина во себе се увери дека каталогот повеќе никогаш нема да го најде, продолжи да се однесува како да го има и натаму.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Зошто не си помогнал, тоа никој никогаш нема да го дознае".
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ервехе откако си ја поврати душата по среќното враќање кај своите преку границата, врвеше по истиот пат со своето ќеркиче, уште похрабра, со своето семејство во себе, уверена дека повеќе никогаш нема да го напушти, дека границите колку и да се излезени од пеколот ќе ѝ се смилуваат.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Потоа сметам дека на нашата возраст, кога врската почнува да постои, најмногу ѝ одговара да не поставува услови и да не се оградува од проблеми кои можеби никогаш нема да се појават...
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ме болеше насетувањето дека брат ми и јас се разделуваме, беше тоа прво сознавање дека тој и јас ќе тргнеме по одделни патишта и таа помисла болеше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас работев во фабриката Ренитрон, во близина на Нији. Бев добар машински техничар.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Татко ни велеше дека уште од најраните години на животот треба да ја учиме уметноста на читањето, таа најсилно се создава во детството за да посилно ни се поврати во залезните години на животот. Така никогаш нема да останеме сами во животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Всушност, хетеросексуалноста е назив за систем на норми што оди многу подалеку од релативно безопасната практика на сексуални односи меѓу мажи и жени. ‌„Стекнатата мудрост, во стрејт-културата“, како што ја опишува Мајкл Ворнер, е дека сите нејзини различни норми се подредуваат, дека една е синонимна со другите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа зела три МДМА таблети од 90 милиграма, ама инаку е О.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Почнавме полека да насетуваме дека изградбата на Ајфеловата кула никогаш нема да биде завршена и сфативме зошто инженерот бараше од нас да направиме џиновски постамент, оние четири киклопски железни шепи кои, оддалеку, изгледаа сосема несразмерни.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Од вашето сопствено знаење, вие никогаш нема да бидете во состојба да кажете дали во него има повеќе од десетина членови.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Човекот ќе продолжи да го бара излезот, приклештен од идејата за прогресот и за варварството!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Камилски со нескриено задоволство ја забележа возбудата на Татко, кој веруваше дека никогаш нема да ја најде оваа значајна публикација за да продолжи да ја пишува својата Историја на Балканот низ падовите на империите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко беше свесен дека, на Балканот, деспотскиот и ропскиот менталитет никогаш нема да исчезнат сосема.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Поради тоа што Битието никогаш немало “значење”, никогаш не било мислено или соопштено како такво, освен со себеприкривање во суштествата, diffѐrance, на извесен и многу чуден начин, (е) “постара” од онтолошката разлика или од вистината на Битието.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
DD ПТ: Не. Но, Панкот, исто како и поп артот, можеби никогаш нема да исчезне. DD ЕВ: Претпоставувам. 14 Margina #10 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тоа никогаш нема да му го прости.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ако заведувањето игра на картата на претчувствување на она што во другиот останува вечно тајно за него самиот, на она што никогаш нема да го дознаам за него и што сепак ме влече како тајна, тогаш веќе не останува многу слободен простор за заведување, бидејќи денес другиот веќе нема многу тајни ни за самиот себе.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Можеме да бидеме прилично сигурни дека тој никогаш нема да умре, а веќе постои голема несигурност и околу тоа кога е роден.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сите народи се толку измешани едни со други, поставени едни над други, едни под други, што никогаш нема да бидат тоа што сакаат да бидат или што се прокламираат дека се.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ми бевте потребен како голема карпа која би ја туркала и туркала, а која никогаш нема да се оттркала и да ме остави.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тој е среќен затоа што знае дека веќе ништо не го спречува да го доврши нејзиниот портрет.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Некои нешта никогаш нема да можат да ти бидат јасни.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ако со нашето знаење му се противставиме за направеното ужасно дело, јас сум убеден дека за него тоа ќе биде таков шок што наместо да го придобиеме кон нас, уште подалеку ќе го оттргнеме од нас и никогаш нема да можеме да му се доближиме.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
За мене тие беа повеќе и од нашите големи празници за кои никогаш не арчев непотребни зборови но знаев да ги одделам од другите денови и на посебен начин да ги доживеам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не може човек да се покрие со превезот на самозаборавот зашто никогаш нема да излезе од затворениот круг на немоќта и сомнежите во сопствените сили, зашто под него се венее, сѐ се отуѓува и ретко надоаѓа утехата и надежта.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„, си велев...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тогаш, вртејќи му го грбот на Ефес по трите години минати таму, знаеше дека веќе никогаш нема да се врати.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога најпосле возот ќе запреше, ние, како нај­ви­стински и најзагрижени патници, бевме најсреќните, ма­кар што добро знаевме дека никогаш нема да заминеме.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тежинава на моиве гради се зголемува веќе илјада пати, тагата е неподнослива, тонам во болка, а немам ниту збор да изустам.”
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тивко дополни: - Мајко, додека сме ние на работа,никогаш нема да ги заборавиме помалите браќа.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Целиот јужно американски континент сѐ уште живее во времето на жртвувањето на царствата кои пропаднале со доаѓањето на Шпанците и Португалците и кои никогаш нема да престанат со своето пропаѓање.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Еди, колку се убави билдерите со оние нивни мазни тела без едно единствено влакно. (Замижува) Во тој момент Краста почнува да се гуши.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Која е вашата средишна идеја кога станува збор за односот меѓу модернитетот и постмодернитетот? Би рекол дека постмодернитетот е модернитет за себе, модернитет што ја надминува својата неадекватна свест и достига до разбирањето на она што стварно е на дело, то ест, производството на амбиваленција и плурализам, и се мири со фактот дека целите кои првобитно биле поставени - рационалниот поредок и апсолутната вистина - никогаш нема да бидат достигнати.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Зелки, зелки, зелено светликави зелки се тркалаа удолу по Балканска улица и радосно им одмавнуваа на вчудоневидените госпоѓи кои секогаш се радуваат кога нешто се тркала удолу и кои никогаш нема да ја разберат приказната за гладната кокошка која сонувала просо како што никогаш нема да запаметат кои алишта се перат на 30, а кои на 60 степени.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Таквите инциденти никогаш немаат продолжение.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Што научи? Дека никогаш нема да ја повториш грешката?! Не.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Но... и тој на таа падина се нурна, и куршуми смртно го каснаа врли, тој падна, се урна во битката бурна, и никогаш нема пак бомба да фрли.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
Татковците за жал веруваат дека нивните разгалени куклички никогаш нема да станат љубовнички, жени, мајки. Но за ова немавме разговарано.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тоа е предимството на сите одредби кои доаѓаат од другата страна, при што е небитно дали се нечитливи и недостижни, битно е да се прифатни чудесниот облик на било кое случување, било кој објект, било кое ненаместено суштество, бидејќи на секој начин никогаш нема да знаете кој сте вие.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
„Низ времето, како и сè друго, исчезнува и песната“ пишува поетот во големото чекање да ја снема песната, кое, знае и самиот, никогаш нема да се случи.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Откако ќе нацрташе еден таков предмет – како што реков, тоа се случи само еднаш додека бев кај него – со кола заминуваше на творечки одмор што траеше повеќе од осум дни, додека црташе само четврт час.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Подобро се сеќаваше на ненормалните неспокојни околности од тоа време: на повремените тревоги поради воздушните напади и на криењето во ходниците на подземната железница, на купиштата урнатини на сите страни, на неразбирливите прогласи излепени по уличните агли, на бандите млади луѓе сите во кошули со иста боја, на огромните редици пред фурните, на повремените престрелки со автоматски пушки во далечината - над сѐ, на фактот дека никогаш немаше доволно храна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Светлина таква никогаш немам видено, дури ни кога сум го призивал Бога, во часови бестелесни, бесчулни.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Ми останува само одвратниот заклучок“, вели Burroughs подоцна, „дека без нејзината смрт никогаш немаше да станам писател“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Можеби затоа таа никогаш нема да се омажи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На првата забелешка од нашите противници, оти никогаш немало македонска словенска народност, може многу просто да им се одговори: што немало понапред – може да се стори подоцна, доста е да се имаат различни историски услови со свои одделни барања.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Да не предизвикаше скандал мојон предмет Како да се биде геј и да не предизвикуваше нови скандали, веројатно никогаш немаше да се натерам да ја напишам книгава.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Го сотрев!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во црвено вино и носталгичните стари песни, барам утеха и во празните зборови кои никогаш нема да му дадат смисла на моето реално постоење.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Која било од овие промени ќе можеше да се квалификува како значајна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
24. Не претерувај со вера во вистината; нема човек кој на крајот на денот не лажел, со причина, многу пати.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мислам дека ВР никогаш нема да го замени реалниот свет. Не е доволно добра за тоа.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Дури и пред да се повлече во 1990 од универзитетот Беркли во Калифорнија и од сојузниот институт за технологија во Цирих, каде што држеше поврзани состаноци, тој ретко прифаќаше интервјуа - дури ретко и одговараше на телефон.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Веднаш ќе си се врати во Ресен и веќе никогаш нема негова нога да пречекори во Охрид...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но она што ми остави посебен впечаток и што никогаш нема да го заборавам беше еден глас од гранките што се издвојуваше од другите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но ништо не можеше да се докаже. Никогаш немаше никаков доказ.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа утро, пред да излезе од дома помалиот брат на татко ми бил полн со здравје и многу весел.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тажни се ноќите, ме галат копнежи, кому да кажам за овој немир.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Добро е што не попуштив... И никогаш нема да попуштам...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- О, кутрото човече што си мислеше многу високо летнало, - рече Кејтен со горчлива насмевка, - ете, сега тој пропаѓа во темна бездна од која веќе никогаш нема да излезе.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Осаменоста никогаш нема да те престигне, скриените желби говорат во тебе...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Пишува две книги кои никогаш нема да бидат објавени.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Да знаев што ме чека, никогаш немаше да посакам нешто толку безвезно.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Но ти мене никогаш нема да ме напуштиш.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
А потоа, кога дознава за загинувањето на двата најстари од малите Густави, нема да може ни себеси да се разувери.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Зар не се беше заколнал дека никогаш нема да се врати како питач во градот каде што бил дочекан како во царски палати?
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Пролетерите никогаш нема да се побунат, ни за илјада години, ни за милион. Тие не се во состојба.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа утро, кога првпат разговаравме за трагите што никогаш не можеш да ги забележиш овде, под Сина Скала, надвор врнеше дожд, јас не отидов на училиште, а денот беше сосема беззначаен бидејќи сиот беше собран во една парталава сива облека; потсетуваше на изнемоштен изѕемнат бедник; стоеше под стреата и тоа пред самиот прозорец.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мојава душа не ја дочека смрта, зошто умре долго пред неа, во таа студена зимска ноќ заедно со мојот сон.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Животот не благословува со љубов, сите ние кои сакаме со целото срце, чувствуваме неизмерна радост, ние кои ги подаривме нашите срца.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Конакот, познат во вековите како мал албански Пиемонт, како тврдина на „државата семејство“, со отворени капии за гости и намирници во сите годишни времиња Ервехе никогаш нема да го заборави.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во тој миг знаев дека тоа никогаш нема да го заборавам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ти никогаш нема да ги прочиташ моите пораки. 42.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
И така, човекот соочен со предизвиците на Историјата и нејзината комплексност, никогаш нема да се ослободи од лавиринтската судбина!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Го вадевме обично само во петокот пред вечера за да ја спремиме опремата, да ја закрпиме со голема претпазливост целата основа, диплите, заштитните обвивки, врвците ја исполнуваа минијатурната гимнастичка сала, свилата се дуеше на провевот. (стр. 343-346) (... )По два пробни месеци Куртиал совршено разбра дека на друго место никогаш нема да ми се допадне...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Нашето достоинство, какво е, не може да се стреми да се завие во величие и патос, да се окружи со службените великолепија на мажествените јунаштва.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Постојано повторуваше дека не би сакал ни случајно, синот и таткото да се најдат на две спротивставени страни.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Отсекогаш страдав од „школска болест“, онака како што зборуваме за морска болест.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа е среќна затоа што знае дека тој никогаш нема да го доврши нејзиниот портрет. 106
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
И Леополд Седар Сенгор, кому блискиот Бургиба му беше сопатник и ко-создавач на франкофонијата, а подоцна и на движењето на неврзаноста и кому никогаш нема да му прости што власта ја предал по мирен пат (така никогаш, според него, не постапувале умните владетели), во една пригода ќе рече дека малку убивал за да спаси милиони.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Правото на сопственост ќе премине во творечка борба за време“, ќе рече Хлебников, укажувајќи ни дека никогаш немало и ќе нема доволно време, и настојувајќи да се открие општ поредок на времето и да се осознае она што беше кон она што ќе биде.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
ЉУБА: Еве ќе слушнеш. Ти си ништо, бескорисен човек, шуплив орев, само површно одозгора позлатен, и никогаш нема ништо да создадеш, а секогаш ќе останеш она што - си, провинциски портретист, со мечта за некаква лазурна пештера.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Очигледно никогаш немаше мирен сон, кога се пробудуваше изгледаше измачен и длабоко несреќен, претепан.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сè додека Господ ни дава сила, ќе продолжиме да зашрафуваме челични греди, да ги редиме една врз друга, сè повисоко и повисоко, а по нас, ќе продолжат нашите синови, и никој од рамниот град Париз нема да дознае, обичните смртници никогаш нема да го сфатат тоа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Парсонс, од друга страна, никогаш нема да биде испарен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Срцето одврзан пес на некоја заборавена порта Прозорците розови цепелини во ноќта И реков на мајка ми: Никогаш нема да вкусам од отровот што ти го испи
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Дека Ирис никогаш нема да го засака Р беше јасно уште во трето одделение, кога му забоде молив во десното око штом тој ѝ намигна.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Скокнав на нозе малку посрамотен зашто верував дека Роско веќе никогаш нема да го видам.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
„Сега си добро,“ рече. „Повеќе никогаш нема да можам да бидам добро,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во тоа тие беа повешти од него, мразници ми полазија по жилите, го изгубив сиот мир, сиот сон. Методија Гришкоски и другите никогаш нема да му ја заборават претставата со ранетиот партизан, изведена по истоимената драма.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ако не беше болеста, никогаш не ќе дознаев што е брусница, никогаш немаше да пропијам пиво, во што сега уживам големо задоволство.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Можеби никој никогаш нема да го сфати.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
- Јас многу сакам да бидам и со таа мајка, но... никогаш нема да го оставам татко ми... ни брат ми.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Нѐ сними момчето седнати во истото бистро во кое некогаш тука седел и Пол Фо и не забележавме колку невино и безгрижно се населивме на фотографијата од која веќе никогаш нема да излеземе.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Јас верував дека никогаш нема да се вратам во Париз? прифати Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој е човек кој никогаш нема да се определи за некоја политичка партија или макар која и каква општествена опција.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сметал дека "обновата, не само на Балканот туку и на повоениот свет, треба да стане товар не на дипломатите туку на луѓето надарени со визија и со револуционерна храброст".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Гласот на Дине никогаш немал толку оган во себе, пак предупредува Ако не разбирате од лаф тогаш оваа штица подобро зборува! и се чуја удирања што ја параа ноќта.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не знам, и мислам дека никој никогаш нема да знае, едноставно затоа што смртта е најтаинственото од сите човечки незнаења.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во трпезаријата, за време на ручекот, главата на Регина се спушти покрај чинијата со супа, како да заспива.“ .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Она што мислев дека никогаш нема да се случи, се случи.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тој беше осамен дух кој кажува вистина што никој никогаш нема да ја чуе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Луција никогаш немаше видено повеќе од мајчиното деколте, за да не ја открие својата унаказаност, што убавината ја чини уште почудовишна.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Инаку да знаеш моите роднини секогаш ќе бидат дел од мојот живот, тие ми се крв, ама ти веќе никогаш нема да имаш место во него.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Бројот заради лични причини, никогаш нема да ти го кажам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На пример гледачот никогаш нема читајќи да ја сфати авторската карактеристика на Љуба (“со посебна осанка, со посебен тембр во гласот”), или тоа, дека слугите го нарекуваат Ревшин “влакнеста глиста”, или забелешките за “махиналната рака на министерот”.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Многу сакам деца кои не одат на школо сурија мочковци во фотељи ми седат ќе заклучам врата, ќе згаснам светла и ќе им пуштам филмови да гледаат.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Не знам, никогаш нема до дознаам дали тоа е дијамант или паричка.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Бујната и силна мисла на Игор Лозински продолжуваше во ноќта која се чинеше дека никогаш нема да заврши...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
„Каде е моето совршенство? Што барам јас, каде е она што ми припаѓа само мене?“ си помисли таа, а очите ѝ се наполнија со солзи, зашто знаеше дека сега, кога сеќавањето на момчето што ја бакна по вторпат, а всушност ја бакна еднаш и засекогаш, ѝ се врати, никогаш нема да може повторно да го избрка од себе.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ми остана само да ја прифатам утешната препорака на моите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога го гледаше како чисти или како готви за неа, сакаше некако да му помогне, но знаеше дека што и да направи, никогаш нема да успее да му ја надомести.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не, јас никогаш нема да бидам како хрватската поетеса В. којашто подмолното и неорганизирано ѓубре после многу години конечно ја избрка од нејзиниот сопствен стан.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Занеме кога беше затворен на Голи Оток, веруваше дека повеќе никогаш нема да запее во животот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ќе ве прогонува, нема да ви дава мир и на крајот ќе умрете мизерни.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Но Далтон никогаш нема да фати волку голема риба.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Никогаш... никогаш нема да те заборавам - шепоти Влатко чувствувајќи некаква скриена, непозната тага. ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Всушност, Дерида ја разбира метафизиката како точно онаа дисциплина што го поткрепува постоењето И делувањето на некаква замисла за присутност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Секогаш возвраќа на телефонските повици и никогаш нема да ја откачи твојата покана за средба, без оглед станува ли збор за дружба или за неволја.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Со прстите еве, и те милувам. Еј, прстите се патниците кои никогаш нема да се преморат додека патуваат по нашите тела.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Онаму каде што никогаш нема да те изгубам...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Стравот дека вакво нешто би можело повторно да се случи ме натера да сфатам дека повеќе никогаш нема да можам да уживам во друштвото на оние кои имаат необичен поглед.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Божем од нас никогаш нема спокојство; сме се развикале во ниедно време; сме биле зинати усти -како раскракани чавки.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Вистина е дека веројатно никогаш повторно нема да го почувствуваш истото, зашто тоа било тогаш и тие услови никогаш нема да бидат истите.“
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Јас не само што никогаш нема да отидам кај сестра му на Ревшин, но воопшто одовде нема да се помрднам.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ако еднаш одговориш на лажното ѕвонење на ноќниот ѕвон – никогаш веќе работите не се поправаат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во тек се силовити разградби, се случуваат, не чекајќи да се доврши филозофско- теориското расчленување на сето што го наведов - тоа е нужно но бесконечно, а читањето овозможено од таквите пукнатини никогаш нема да го наткрие настанот; тоа во него допрва се заплеткува, запишано е во него. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 41 4Во каков однос се критиката и разградбата? 4Поимот критика, а сметам дека од него не треба да се отстапува, има сопствена историја и претпоставки за кои исто така е потребна една деконструктивна анализа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И самата не знаеше како ѝ избегаа од устата тие пакосни зборови што беа толку блиску до клетва и прокоба.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Секогаш ќе најдеме начин како да стигнеме еден до друг, со нашата судбина и нашата борба против суровоста на времето.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Не, сам, без Јана, никогаш нема да го уништам своето сурово и наказно пророштво во себе.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
1921. Враќање во Буенос Аирес. Борхес се одушевува со повторното откривање на својот град.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Колку точно биле убиени, никогаш нема да се дознае.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Врз база на ова, Rychlack заклучува дека компјутерите никогаш нема да размислуваат со предикација - значи, со биполарна опозиција, и така ние никогаш нема да можеме да го користиме моделот на Kelly во вештачката интелигенција или во литературата за процесирање на информации.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
- Па, веднаш после конференцијата! - ѝ одврати гласно мајка ми.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Антонен Арто можеби би рекол, театар - сида.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Доволна казна е што се сеќавам на тоа што го направив, а уште повеќе на тоа што остана недоречено и непроживеано.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
“И знам дека никогаш нема да заборавам, но дозволи ми да простам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Таму, каде што никогаш нема да пропадне она што еднаш веќе пропаднало, а сѐ пропаднало веќе еднаш, таму каде што сѐ е зачувано и заштитено во вечноста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едноставно појави се таму каде треба и биди добар гост и повеќе никогаш нема да мора да живееш по хотели. 124 Margina #15-16 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ќе влезе учителот на час, а таа по малку ќе се заниша низ дворот и се потпира со грбот до стеблото од сливата: плете некакви чипки и бедени што никогаш немаат крај.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ги уверуваше дека никогаш нема да се откаже од нивните значења, зашто тие се пренесени во него засекогаш.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Оти човечката душа е единствениот дом на неговото битие и нема таква поплава што тој дом ќе го однесе, или земјотрес што ќе го срамни, и нема таков оган што ќе го изгори, оти во тој дом живеат оние нешта што се направени од тули кои никогаш нема да се сронат пред забот на времето.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Татко до крајот на животот ќе ја чувствува длабоко во душата прегратката на Али Фети и никогаш нема да го заборави суштинското од разговорот што го водеа до доцна во ноќта.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко на крајот мораше да повика на компромис: Ако вака продолжиме ние никогаш нема да излеземе од маѓепсаниот круг на поимот јаничарство.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Луан Старова АМБАСАДИ НА ЗЕМЈАТА ШТО НЕМА ДА ПОСТОИ Во битките никогаш нема победници.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Никогаш нема да ја заборавам; првин, ноќта како да распукна пред острината на пиринскиот врв, потоа пак сѐ поцрне, за да се искапе, малку потоа, снежниот врв во белината што почна да паѓа низ него, како превез низ снагата од мома.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Тоа не се само обични слики со изразит информел, во секоја од нив има живот, пулс, мисли и зборови, можеме да ја слушнеме и разбереме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Надежта на остарениот поет, Цврсто стегнатата уста на неговата надеж, никогаш нема да ни открие што се случува таму, во далните темнини.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Единствено ако не се сфаќаме сериозно, дури и среде трагедија и ужас, можеме најделотворно да си го изложиме полагањето право на страд што, иако можеби никогаш нема да се издигне до нивото на трагичната возвишеност, не треба поради тоа да тоне во понорите на чисто патетичното. ‌Ете зошто машката геј-култура клони од трагедијата и намерно ја пригрнува мелодрамата како прагматичен жанр.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Донеси ми ја ѕвездата, ќе си играм секогаш со неа и никогаш нема да одам крај реката!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Никогаш нема да ја решам, т.е. сѐ додека е вечна. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Дуќаните во чаришијата, колку и да биле урнувани, палени, ограбувани во текот на војните, земјотресите и пожарите, тие секогаш, изникнувале на старото место, немало сила што можела да ги сопре здружените еснафи да ја продолжат работата!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
„Тогаш рече - веќе никогаш нема да се тепаме.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И го истуркав кон дома.  По некој ден Јехуда се врати, валкан и забраден, но жив и здрав, нешто пред влегувањето на Германците во градот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И тоа никогаш нема да ти го заборавам.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во својот сонет „Грижа на совест“ (1976), запиша: „Го сторив гревот потешко простлив / од сите гревови. Среќен не бев...“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бери Адам, социолог и еден од изумителите на лезбејските/геј/квир-студии, вака ја срочил поентава: Сега сме во период кога различноста е главната точка на дневниот ред, а квир правоверноста не дозволува потрага по заедничност и нејзино претполагање сега откако за заедничноста што ја воспоставиле геј/лезбијските идентитети се обелоденило дека, всушност, никогаш не ни постоела (што е и причината поради која квир-теоријата никогаш нема да може да објасни зошто толку многу жени и мажи и покрај тоа одново и одново потврдуваат идентитет).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
По многу време, учејќи дека уните не се надеваат, осознавајќи дека позанимлив станува разговорот порекинат од ветрот – почиста станува и мислата: никогаш нема да се возобнови ништо што не било меѓу нас: заборавот ќе нè заобиколи, прозорците ќе се затворат сами, а ти, скриена во некој збор, одново ќе се покажеш зашто јас не те измислувам – јас тебе те откривам: ведро ѕвездена вода за еден жеден човек до век!
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Се плашам од тоа што не сум, од тоа што сакам да бидам, а никогаш нема да постанам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Но, точно на дваесеттиот ден, кога ловот го стигаше својот врв и кога пашата мислеше дека никогаш нема да сврши - одненадеж тој го прекрати, се откажа од срните...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
По ова, си реков, сигурно сојот никогаш нема да ми прости.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Предвидените триста метри се направија, нека решат веќе еднаш да ја изградат куполата на врвот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
По некое време, се сврте и му рече: „Овај мајски ден никогаш нема да го заборавам.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И никогаш нема да разберам зошто мораше така да заврши!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Малите човечиња слични на бубалка, кои толку итро итаат низ лавиринтот од ходници во Министерствата - тие исто така никогаш нема да испарат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Никогаш нема да разберам. Тоа за мене не е одговорот.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Идните генерации никогаш нема да чујат за тебе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А не беше ни способен да ја разбереш деликатноста на женското срце.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Пред 26 години, весели, распеани среќни, полни со планови за во иднина, едно дете веќе на пат…, а сега 26 години подоцна…, готово…, никогаш нема да си честитаме, лани ни беше последната годишнина… Не мислев тогаш така…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
На крајот ќе се разделат, пред да ги совлада смртта во окупирана Палестина...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Навистина, можев да им завидувам на сите други деца во класот и знаев дека веќе никогаш нема да ја имам нивната безгрижна смеа и веселост.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тоа никогаш нема да можам да го прежалам, ќе се задушам во сопствената продирачка прашина на вина која ќе ја носам како превез околу мојата судбина.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Така им велеле на далдисаните од чекорење Кои никогаш нема да поверуваат Дека во Британија секоја година умираат По триста илјади луѓе од претерана угоеност.
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Во секој момент од животот на кој можеше јасно да се сети, никогаш немал доволно за јадење, никогаш немал чорапи или долни алишта што не беа полни со дупки, мебелот секогаш беше исчукан и расклатен, собите недоволно загреани, подземната железница претрупана, куќите се распаѓаа, лебот имаше темна боја, чајот беше реткост, кафето имаше вкус на помија, цигарите ги немаше доволно - ништо не беше ефтино и го немаше во доволни количества освен синтетичкиот џин.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога нема верни записничари на историјата, а нив никогаш нема да ги има, овие судски записи остануваат најверната историја.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Кога имав осум години, сакав да имам дванаесет, кога наполнив дванаесет, се си велев, ќе станам ли јас еден ден голема, ќе престанат ли веќе еднаш да ме сметаат за дете?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Арафат ме пречека во својата војничка униформа, крај палестинското знаме, со сите симболи на палестинската државичка која ја претставуваше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Двете кучиња заедно никогаш нема да покажат таков кукавичлак.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Грејем не рече ништо и Пол сфати дека го прободе во вистинската точка.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тој набрзина ќе ја исркаше чорбестата манџа, безвкусна и безимена, и бргу бегаше назад признавајќи си дека никогаш немал смисла за вкус и што се однесува до него можеа да му дадат јачмен место ориз или да му подметнат прлешко место јагнешко месо.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не сум никаков специјалист за популарната култура и не сум никако поткован за никаква стилска струка, па не бев добро намирен да се зафатам со тој проект.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Рози никогаш немаше видено колибри од толкава близина.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Знам“, реков јас, „многу ми е жал. Никогаш нема да ја заборавам онаа посета на гробиштата крај океанот, каде што лежат двајцата“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Таа ја вршеше силната дневна работа, легнуваше доцна в постела и во мислите си се сеќаваше за убавото минато, кое никогаш немаше да ѝ се врати.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)