Особено педантно тоа го правеле тие што биле најмногу засегнати од атентатите, како што биле францускиот генерален конзул и грчкиот генерален конзул, кој во секоја револуционерна акција во Македонија гледала смртна опасност за грчките “интереси“.
               
             
           
            
            
              „Солунските атентати 1903“
               од Крсте Битоски 
              (2003)