Денешните системи во огромно мнозинство се фонолошки; нефонолошките системи ги           наоѓаме претежно во најстариот период од историјата на писмото, и токму на нив сега           накусо ќе се задржиме.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 36“
              
              (1997)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
               
                  Јас на тие работи    гледам како од стојалиште на човек кој се бави со книжевна критика и со историја    на литература, а не од стојалиште на филозоф, и, се разбира, не ме интересира    состојбата на критичкиот дискурс на трагата на Дерида и Борхес.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 32-33“
              
              (1996)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
               
                  Бидејќи Дерида нѐ    предупреди на значајноста на ваквите надворешни, “гранични” елементи како    што се епиграфите, накусо ќе ги разгледам можните значења на тие одломки од    Борхес и Џојс во врска со “Платоновата фармација” како посреден начин да се    изнесат некои согледувања за односот помеѓу Борхес и Дерида.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 32-33“
              
              (1996)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
               
                  Наместо                   тоа, накусо ќе се задржам на едно дело, Anemic-cinema, во кое пронајдов                   нови битни елементи кои ги потврдуваат и понатаму ги развиваат                   претпоставките кои веќе ги наведов во својата книга, и за кои, ми се чини,                   дека ја појаснуваат (а како полезен извор им послужи делото на Атанасиус                   Кирхер /Kircher/) уметничката постапка на Дишан, кој е слободно                   инвентивен, но често е и строго насочен кон истовремено забавните и                   “длабокоумни” принципи на езотеријата.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 8-9“
              
              (1994)