наизуст (прил.) - вистина (имн.)

Чувствувам, ѝ рекол (седнати на брегот, во бескрајниот круг на ноќта, со водите пред себе, кои се мрешкаат под ѕвездената милувка, притаени, но живи): - „Она што го сметав за свое знаење – прочитаните мудри книги, од чии страници ја учев наизуст вистината, долгите дијалози и монолози со умните пријатели, сето тоа – не ми помогна да ја предвидам твојата едноставност.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)