Земјата на гробот беше црвена, мокра    и таква како да е гмечена со галоши.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 37“
              
              (1997)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Уште одамна ќе ги земев врз себе сите ваши злостори, мошне горд,    мошне среќен да ги понесам - да сте мажи.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 26-28“
              
              (1996)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Во куќата на Матвеј Николаевич стана уште полесно; само Наташењка плачеше, Вадим,    по малку напрегнувајќи ја волјата, веќе се занимаваше со своите пресметки и, во себе, беше    мошне горд поради тоа.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 37“
              
              (1997)