каде (прил.) - ви (зам.)

Каде ви се? – Ги дадовме! – прифати мајка ми, навикната да одговара прва, кога упаѓаа туѓите војски в куќи, во отсуство на татко ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Наместо отпоздрав, подбивно праша: - Каде ви е вашата уметница? - Зад оркестарот... пие. - Зад оркестарот!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
– А каде ви е сега тој клет Чанга? – продолжи шефот. – Чанга е во паркот! – извикавме едновремено, ние децата. – Шипинки во паркот!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„Каде ви е?“ прашаа Влатко, Ташко и Љупчо. „Во мојата визба“, реков.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во мигот кога заѕвони со Дејко срипавме: „Имаме црно кутре... сосем црно кутре!“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И вас ве прашуваме. Каде ви се козите? – Вие сега полесно може да дознаете! – извика мајка ми. – Не грижете се, сѐ ќе дознаеме.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А вака мораш да внимаваш, а мислата ти бега кај црното кутренце.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Каде ви стојат чашите за млеко? - праша баба ми. - Таму, горе, - ѝ покажав. - Нема ниедна, - рече таа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)