веќе (прил.) - нема (гл.)

Времето допрва може да покаже дека биле во право. ‌Имам добри преседани за таков убав светоглед. ‌Се прашувале луѓето, на пример, дали Невидливиот човек од Ралф Елисон, Друга земја од Џејмс Болдвин или Да се убие птицата подбивница ќе им станат неразбирливи или безначајни ако дојде време кога во американското општество расата веќе нема да биде општествено обележана (претседателствувањето на Барак Обама, за волја на вистината, во мигов ја прави таквата можност понезамислива отколку замислива).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не со банда, туку со илјада банди од најсилните тепачи нема да се осмелам да појдам таму.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога го чу својот глас, развлечен и матен како закан, како порој на оловни слогови кој не ги бришеше сенките на патот туку ги оживуваше, го влечеше по себе сенките-сведоци или јатаци, сеедно, до една бездна во која беше сѐ непознато и над која веќе немаше ништо освен ехото на тие слогови - „Да живеат сите ножови на светот!“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сега е време истражувањево да го прошириме (веќе нема да ги ставам напорнине наводници на зборот женственост, но под женственост, бидејќи поимот се однесува на геј-мажи, и понатаму ќе ги подразбирам не својствата и одликите на жените, туку нестандардното обликување на родот и на сексуалноста што ѝ е особено на машката геј-култура).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Почекај ме... Ќе донесам вино. Најпосле јас и не сакав да војувам со тебе. А ако сум те видел ваша милост, веќе нема. Друг сум јас сега.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Веќе нема сомнение дека исказот е лирски. Сѐ се случува во исто време, меѓувреме.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
А тоа е постапка толку конвенционална, толку шпекулативна, толку одвоена од секојдневните практики на настраниот живот и лично толку невнесена, што веќе нема капацитет да вознемири никого.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Веќе немаш во ништо верба, па и во бога се сомневаш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Значи, веќе нема тајни.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Можеби тоа се постигнува ако не се движиме премногу, ако не зборуваме премногу: да се избегнуваат лажните движења, да се престојува таму каде што веќе нема сеќавања.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Потоа ги кренав картите таму од каде што ги земав и се колнев дека никогаш веќе нема да ги фатам в раце.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Стравот дека никогаш веќе нема во себе да го сети мекото стврднување на исконското, вонтелесното, вонземското спојување на разделените половини ја скамени со истата онаа силина како што скаменува стравот од смртта.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тука веќе немаше што повеќе да се каже.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ќе играат само сенките. Но јас веќе нема да бидам таму.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Заминување -пасија- Веќе немаат број деновите: веќе со години се мислам дека морам еднаш одовде да одам и принудена, „за последен пат да ја поздравам Александрија која се губи“.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
– Како бре, – велам – гризнато, по ѓаволите! Тоа се вашите смешни фантазии.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Идната цивилизација веќе нема да ја структурира дискурсот туку дијалогот - односно веќе не „прогресот“ туку взаемноста.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Смирување на денот. Сонце веќе нема, багремот се капе во последната светлост, пурпурен залез здивот го зема над планините над Мургаш додека чекам.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Најпосле, тој зачуден извика: - О, па веќе нема карамели за броење!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Исцрпени се четирите елементи на постоењето – воздухот, водата, огнот и земјата и веќе нема живот на планетава.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Веќе не постои некоја посебна точка во општеството од каде што се гледа вистината на тоа општество и од која е можен преглед над целината, како што веќе нема ни некое општествено средиште што го пополнуваат интелектуалните и политички елити кои поседуваат некои повисоки вистини недостапни за другите 46 okno.mk членови на општеството.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Можеби веќе нема да се во Ајдахо.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
1930. Ја објавува книгата Еваристо Кариего, есеј за народниот поет од предградијата на Буенос Аирес.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сега веќе Едо се најде како тоне како во живо блато во едновијадата во којашто зацапа. Враќање веќе немаше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Многу рано се врати оваа вечер.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Жолтоцрвени лисје кои паѓаат, ги газиш под нозете, нежно со сомилост, се плашиш веќе нема да ги има. До наредната есен.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Премногу доцна е, и вчера ти реков.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тие иронии, исто така, го поткопуваат и шовинизмот што по правило се сврзува со тимските спортови: невозможно е поздравот Ritorna vincitor! да се сфати стрејт за готово.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Арно ама, ако мамичка му даде чорба побрзо, тоа веќе нема да му пречи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И тогаш низ телото на младата жена поминале трпки, а нејзините молежливи очи упатиле поглед што го зборувал истото што би го кажале и подадените раце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ама тоа веќе не е врска, ами чисто спонзорство кое ќе заврши во истиот момент кога спонзорот ќе ослабне финансиски, за што сесрдно ќе се потруди спонзорокорисникот, експерт за банкрот и како да дојдеш до него или кога истата со убавите гаќи веќе нема да ги соблекува за ситниш.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не се тргаа од кај масата и кога веќе немаше коски.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Сега беше тврдо и роговите се скршени и веќе немаме за што да се гризиме.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега веќе немаше каде, јажето му беше околу врат.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
КРИСТИНА: Веќе нема да има балет, веќе нема да има ништо.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Набргу во неговата дланка веќе немаше ниедна скрупца сол, но тоа не му пречеше на оној да ги прелижува повторно сите негови прсти со ред, скокоткајќи го неиздржливо по средината на дланката.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Бојан го истури ведрото со млеко во кацата, си ги избриша рацете и му се обрна на старецот: - Денес, дедо, веќе нема да ти требам?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И саноќ само на птиците помислувам со питагорејски молк: оние кои никогаш не запеале во туѓа татковина. Една од овие птици чука со клунчето на прозорецот и вели: ќе си запееме, заедно ќе си запееме... ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И така, ќе ја загубат целата делотворност и ќе престанат да функционираат: веќе нема да можат да служат за испреплетување на луѓето во мрежа од општествени размени, ниту сега ниту во иднина.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Скришум бришев солзи кога по некој ден, по некоја недела, ретко по некој месец, многу од тие исти момчиња и девојки ги носев во истите болници и од нив дознавав кого веќе нема.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Како што истакнал тој, на "многу места, се дадени изјави во прилог на фактот дека бугарскиот народ веќе нема претензии кон областа Пирин, која ја сочинува бугарска Македонија".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Овде веќе нема време за размислување за јадењето и за одењето нагости.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
И треба да се знае: ерген и мома залагаа ли да си даваат и земаат, тоа е сериозна работа. Тука веќе нема назад.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сториле така како што им рекла, ѝ направиле напречен пресек во висина на очите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Всушност, Дишан својот став го поткрепува со следното: „да се доведе Декартовото сомневање многу подалеку отколку што тоа го стори картезијанизмот: сомневање во самиот себе, сомневање во сѐ. На прво рамнодушноста”.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Веќе не можеме да бидеме субјекти, бидејќи веќе нема објекти, чии што субјекти би можеле да бидеме, и веќе нема цврсто јадро коешто лесно би било субјект за некаков објект.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Првите такви „гнили“ форми ги запознавме, меѓу другите, во Ангелската тврдина.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Очекуваше дека ќе ги најде повеќе, а ги имаше само неколку килограми, ги извади сите нив, во сламата веќе немаше ни едно зрно и тој тогаш ја запрета дупката во подот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се прекина една ноќ, беше како нешто само по себе да истече и да скапче и тие знаеја дека сите огромни ќиури од бел, зелен и црн мермер и сите други камчишта и бигорите, сите тажни анѓели и сите камени венци, какви што може да ги има само на едни заборавени гробишта и само во Грција, што дотогаш беа ги престојале мирни меѓу тие маслини сите поминати векови, сега се собрани на средината, здробени, и дека тука веќе немаше што да се прави.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога почнаа да го навредуваат во Коринт, луто им рече дека можат слободно да загинат, оти тој веќе нема намера да им проповеда ним и ќе оди кај другите народи, кои полесно ја разбираат Радосната Вест и повеќе веруваат во него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во денешните културни и интелектуални заедници веќе нема консензус за тоа кој тип на информации се неопходни; движењето за граѓански права, феминистичкото движење и технолошката револуција разнишаа многу од “неоспорните” факти за Бог, за човекот, за државата...
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Мило чедо, кај ќе одиш - најди си ја твојата рода - и за сите носи абер - да отворат пат до таму - да сме со нив и со тебе - зашто веќе нема живот...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Бевме во онаа доба кога не се ни насетува дека еден ден сетилата ќе бидат само дел од заробеноста во просторот и времето, а не дел од трепетот и од насетувањето на нешто што е отаде, ќе бидат само сведоци на материјата во која веќе нема да може да се доживее онаа нежност, онаа топлина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дики: Среќко.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Згодно би било подробно да се знае како работи тој систем и како масовно ги произведува и ги распределува тие релативно нови марки на сексуалниот субјективитет – но, додека не дознаеме, бесцелно е да се шпекулира за процесот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој единствено се грижеше за продажбата на своето сребро, оти знаеше дека ако народот вистински ја прифати Радосната Вест, тие веќе нема да бидат ревносни купувачи на неговите сребрени идоли со ликот на Артемида, туку својата љубов ќе ја насочат кон Оној што се гледа со духовни, а не со телесни очи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Зачудено гледале младите и старите, се возбудиле мачките и птиците, се разбранувале тротоарите, се исплеткале улиците, телефонските жици се испокинале, се занишале осумкатниците, прозорците зинале на сите довршени и недовршени згради, на еден фабрички оџак му дошло студено - чадел, веќе нема да чади - и паднал во несвест од зачуденост.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Дали тој хумор веќе не подзаличува на архаичен?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И тука е крајот и веќе нема ништо и ноќите немаат име.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Идната цивилизација веќе нема да ја структурира дискурсот туку дијалогот - односно веќе не „прогресот“ туку взаемноста.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Другите можат слободно да се откажат од натамошните обиди и читањето на оваа приказна веќе нема да се однесува на нив.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
МАРА: Остави го ти тоа „Умен збор“, туку, гледај што толку време веќе немаме никакво писмо земено од детето.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Кога веќе нема излезни врати, треба да се најде нешто друго, да се избега на друга страна.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
“Тајната” веќе нема природно тело, со “природни” атрибути таа веќе не може да се одреди на задоволителен начин.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Но, тој сега веќе немаше ни потреба од тоа. На сртот немаше останато ништо.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Веќе немаш ништо што можеш да го сакаш или да го мразиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе нема никакво оправдување за тоа молчење на многумина, бидејќи овде сега најдрастично е загрозен секој човечки морал - со неморалот што се спроведува „во име на нацијата и народот”.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Во бројот од 11 август 1959 година атинскиот весник „Катимерини“ вака напиша: „Во селото Атрапос18, Леринско, се одржа свеченост на која жителите од селото се заколнаа дека во иднина веќе нема да зборуваат на нивниот словенски дијалект.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И си помисли: „Не, не! Никогаш веќе нема да и остава. Не Митра, ами света богородица да ме вика оттука не мрднуам.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Свесен дека му се приближува крајот и дека никогаш веќе нема да ги види своите Велес, Солун и Вардар, докрај прибран, тој нашол сили да се поздрави со сите свои другари во затворската соба и потоа да издивне.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Со месеци веќе немаше пари. Немаше писмо.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Седнавме до нив на масата затоа што веќе немаше друга слободна и заподенавме „хм-хм“ муабет, ама овие си се најдоа по кавадаречки и лафот веднаш стана божем 100 години се познаваат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
За мене веќе нема место на земјава, ќе им велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По неколку минути тој се сепна и стана на нозе, но веќе немаше никој.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Му ја раскажав случката, а потоа му ветив дека никојпат веќе нема да правам такви шеги.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
На многу места по снегот веќе немаше ни капка крв, но затоа пак неколку десетини чекори потаму тој беше целиот натопен од некое густо крваво избликување, и Змејко знаеше дека неговиот пријател напред застанал тука во својата разоденост да си ја излади раната и да здивне.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И човекот сега веќе немал никаква несигурност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но од тој ден веќе немаше проблеми: Дудан започна да зборува.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Ајде, оди таму кажи им на другите деца и не прашувај многу, - ми рече чичкото што чучеше на земја и затресе еден шраф со раката да види дали е добро зацврстен.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Помеѓу него и Борхес се воспоставува трајно и искрено пријателство и долгогодишна соработка; заедно ќе напишат бројни книги. 1931. член е на уредувачкиот одбор на списанието Sur (Југ) основано од Викторија Окампо и кое ќе има големо влијание во хиспаноамериканскиот културен живот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Наместо критички да ја подрива туѓата, би можел забрзано да се пренасочи иронично да ја поткопува својата, заслепувачка моќ.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- Мамо! - вриснав јас, - немој да ни умираш, ние те сакаме, никогаш веќе нема да те нервираме!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тој веќе немаше грб во Комитетот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ѕидот пораснал уште повеќе, па младата жена продолжила: „Збогум, раце мои малечки, што се пружавте низ телото, вие веќе нема да приготвувате храна, ниту волна ќе предете, ниту пак ќе се составувате околу вратот на саканиот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А тоа станува возможно откако спортското натпреварување ќе се ослободи од неговата конвенционална функција во хетеросексуалната култура – односно, откако веќе нема да функционира како средство за терор со кое се заплашуваат момчињата со цел да се сообразат со мажественоста – и ќе се преобрази во средство на противјавноста за заедничка машка геј-свесност, за свесна еротска и културна солидарност. ‌Овој пример за женствената машка геј-идентификација, тогаш, всушност, не изразува ниту некоја основна женствена природа ниту таква машка природа, ниту нешто помеѓу.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И веќе нема опирање, пребирање.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И сѐ стана чудно: ништо веќе немаше, она што го гледав беше веќе безоблично.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Брзо речи, речи дека овојпат ќе останеш дома засекогаш и дека никогаш веќе нема да си заминеш, речи го тоа!
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И се заколнав: во мавтањето нека ми одлетаат рацете од рамо, но стихови веќе нема да пишувам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
За него веќе нема враќање назад.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ќе му простам ама никогаш веќе нема да има простор да биде со мене.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Под неговите веѓи веќе немаше очи. Се исплашив дека ме заборавил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Моментално вентилирам раздвижувајќи ја енергијата околу мене. Дефинитивно решив дека веќе нема да водам војна со моите желби и задоволства.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Но, штом тој завојувач стане заменет со самиот идентитет, или, подобро, мојата сопствена (национална) слика ставена врз столбот на авторитетот обземајќи ме со својот поглед, тогаш веќе нема да смеам да имам било какво право да ја оспорувам“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Идентитетот се дроби во моментот кога веќе нема просторни ограничувања, кога се случува одвојување на телото и просторот, каде што групите веќе не се дефинирани со просторни туку со дискурзивни особини.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но, можеби предвидувањата не им биле погрешни, туку само преуранети.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Потоа ги плакнеле устите со ракија и голтале со надразнети грла нова лутина, сите до последниот, дури и Лозан Перуника.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Велам: македонската духовна географија, како резултат на историски неправди, денес се протега на сите континенти; велам: во име на тоа поетот има право ако веќе немаме празник што се вика „ден на разделените“- барем да си ја возобнови сликата на разделбата на оние што ја напуштаат татковината.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Нередовните циклуси беа причината за грешка во датумите. За абортус веќе немаше време.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ако, пак, работата беше особено тешка, тогаш тој имаше обичај дури и воопшто да не ги завршува речениците, така што мошне често, започнувајќи со зборовите: „Тоа е, навистина, сосема онака...“ – а понатаму веќе немаше воопшто ништо, зашто и самиот тој забораваше, мислејќи дека кажал сѐ што било потребно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Стигнавме до финалето и веќе нема нерешен резултат.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Штом го напушти, со чувство дека не треба да го продолжува заедничкиот живот со него, со нив, веќе нема зошто да ја интересира неговиот натамошен живот?!
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Трајан гледаше во Царјанка, таа гледаше во него и молчеа; очите од Царјанка беа подуени од плачење и немаа веќе солзи: „Кога се врати жив, помислив дека никојпат веќе нема да одиш војник”.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И стигнавме. Мајка ми застана како маѓепсана.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Откако ќе погледне во болен човек таа никогаш веќе нема да го симне погледот од оној кој брзо ќе заздраве и никогаш веќе нема да погледне во очите на оној на кого му нема спас.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Когнитивната наука, која исто така ги сместува причините за сексуалниот идентитет во нашите мозоци, а не во нашите општества, е привлечна на сличен начин бидејќи нуди физиолошки одговори на комплицираните општествени прашања. ‌Не се обидов да објаснам како некои машки геј-субјекти стануваат геј, туку се обидов да објаснам како геј-субјектите (или некои стрејт-субјекти) може постепено да се здобијат со геј-култура, во смисла на поврзување со културни предмети и облици – со бродвејски мјузикли, со стари куќи, со мелодрамата, со Џоан Крафорд, со изведбените уметности или со естетското совршенство, меѓу другото – на особени начини што им ги имплицираат и сексуалниот субјективитет и родовата ориентација.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Последниве години Америка се соочува со фактот дека младите веќе немаат пресудно влијание врз медиската политика.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Добро, веќе нема да објаснувам и мирно ќе се сместам кај вас.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
- Како што ќе речеш ти, Борисе. Јас веќе немам зошто да го слушам оној Проказник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Секој е господар на своето парче земја и на својот камен. Тоа е завет на нашите дедовци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе ги товариме маските, а тој само ќе вели: Веќе нема, се догреба.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Меѓутоа, ако веќе нема река, Софија има „воздушна бања“ - ја има планината Витоша, од која подувнува свеж ветер.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Милувам, веќе нема да има потреба од вакви казни.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Некој штотуку излегол, тоа е точно.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Зборови, залудни зборови... Зборовите нема да му помогнат да ја преживее војната, оти овој пат сè е различно и тој знаеше дека веќе нема да може да се смири.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Проклет да бидам, потоа веќе нема живот за човека, не постои никаков начин, тој мора да умре.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Можеби веќе нема да се заедно.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Ха, - повтори сега, исправен. Се вживуваше во својата ролја и веќе немаше ништо изнасилено во неговиот глас.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Психолозите и психоаналитичарите немаат да додадат ништо помудро на оваа тема од кој било друг, па затоа и теориите за третиот пол наеднаш се одново популарни: ако хомосексуалноста и хетеросексуалноста, всушност, ни се програмирани во телата, тогаш веќе нема што да откриваме од каде ни се ниту, пак, има што да изнаоѓаме левтерни објаснувања зошто некои поединци излегуваат стрејт, а други испаѓаат геј.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
– Мислам дека никогаш веќе нема да бидам иста. – Сега сето тоа е минато – ѝ рече тој, милувајќи ѝ ги со врвовите на прстите крвавите лузни на лицето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Ах! Кутри мои нозе, рекла таа, вие веќе нема да ме носите на врвот на ридот, на своето драго тело да му понудам што поубав поглед.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И сега окото на Петјушка веќе нема јачмен.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во врелината на треската сѐ е зелено, и мирисот и шумот. Веќе нема земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Верувам дека се согласуваш - реков, и веднаш продолжив - тој е сега патник: нè слуша, нè гледа, иако никогаш веќе нема да се врати, барем овде, на патеките на нашето време.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во мене веќе нема место за ново семе, а за твоите удари имам само скржава смеа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Па, уште ќе се му се потсмева на натпреварот...
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И токму тоа е овде тематизираниот „дигитален изглед“: сите уметнички форми ќе станат, со дигитализацијата, егзактни научни дисциплини и веќе нема да можеме да ги разликуваме од науката.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Чкртко-Шкртко си заминува, ние снимаме на диктафонот врз една лента која преживеала неколку слоја на „психо-активни“ разговори и која ми ја позајми, претходно бришејќи ја, мојата пријателка Венка, директ од психолошкото советувалиште чија сопственост е и овој диктафон, гледаш, кој е ко Алан Форд, нашата Темплум-компанија, Сашо се смее, веруваш дека има некоја магија во тие палимпсестни гласови под, незнам, и така, формално се врти црвеното светленце, чисто да одиграме до крај, иако и двајцата гледаме дека во таа партија веќе нема страст, чао макетонецу, чао маусдонецу, вашата уметност е мртва. Margina #19-20 [1995] | okno.mk 57
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Го одвел автомобилот до касарната но таму веќе немало никаков Штаб; Штабот веќе бил повлечен негде надвор од градот, а стражарот пред касарната му рекол дека и тој чека наредба да се повлече, цели шест часа веќе ја чекал смената.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Зашто во селото веќе немаше ни крштевки ни свадби, туку само умирачки, само одвреме-навреме го здогледуваа Мицето Стружиклечката како стои како стренџер на сред селото таму каде што обично, на времето, на празници стоеја свирачите дојденци околу кои се виеше селското оро и чекаа Мице да ги застружи клечките од кои не се делеше и да ја рече својата песна со својот како на славеј убав глас.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Известувачот ќе истакне дека говорите на бугарските претставници биле поздравени со голем "ентузијазам и аплауз од српскиот антифашистички конгрес".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Набргу пред него веќе немаше ништо за јадење, но момчето уште седеше крај огништето, пред распалената жар.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Времето за танцување помина, времето за љубовење помина и тој разбра дека веќе нема време за ништо, дека животот му се изменил, не по негова волја, туку по волјата на колективната судбина.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Или побуната е повеќе на подрачјето на изменетиот сензибилитет, против еден воспоставен и признат пејсаж што веќе нема одгласи.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Се надевам дека еден ден тоа ќе се прави на улица и веќе нема да биде мистерија за која се трошат толку нерви и енергија. Ќе одиме ли?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Геј-врските веќе не беа „еднострани“, веќе немаше поделба на активни партнери што го играат бучот и пасивни партнери што го играат женчето.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зборувај во бројки, буквите одамна веќе немаат смисла.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Веќе нема грев Пред сѐ болна бев.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Наеднаш спротивставувајќи ѝ се на презирната ќерка со секавичнa јарост во онаа прочуена кулминациска сцена, таа ѝ дава речовит и гламурозен израз на жестината што веќе им тлее на долго маргинализираните и малтретирани луѓе – жестина што лесно се разгорува во услови на краен стрес.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И разбра дека веќе нема избав.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но тој не стравуваше за живот и имот, него го мачеше мислата, што на моменти се претвораше скоро во извесност, дека војната ќе ги пресече патиштата меѓу него и неговото девојче, и дека никогаш веќе нема да го види.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
4. кога се враќав од јапонија не можев а да не кршнам малку од истокот понаисток а понаисток се вика кјото како што поназапад се вика токио понаисток некако е потопло во просторот на насмевката понаисток резниња тишина се лулеат на небото а и сонцето е некако поинакво наутро весело од изгревање напладне клапнато бара сенка за отпочин од толку многу изгревања и од толку многу запнувања на златниот и на сребрениот храм во кјото секогаш да им се позајми повеќе блесок да не би да се луѓосаат и да подгрбават да зарѓават а да бидат уште живи како што им се случува на мнозина кои и не забележуваат дека одамна им се скинале пантолоните на времето во кои се навреле којзнае кога којзнае како и којзнае зошто пред храмовите на кјото дурлат води отежнати од историски искушенија дурли во водите без омекнувач меката душа на градот во водите пред храмовите во кјото птиците парадно се огледуваат па потем не може да се изнагракаат од среќа отшто во воденото огледало биле толку лични прелични во водите прд храмовите на кјото има и многу меурчиња од последниот здив на исчезнатите има и меурчиња од празни зборови има и удавени тешки зборови и не се знае какви тешки метали од зовриените води пред храмовите на кјото се прави најубав јапонски чај од јасмин на пример кој се срка додека на телевизија врват најновите вести а на врв вести ново биро за изгубени работи и едночудо ослепени од толку зјапање во иднината на дното на вестите празнина како на дното на зеленото шише од изглоканата вода макаршто вестите на телевизија секаде се есапат како канти за полевање на заблудите кога се враќав од јапонија многу ќе згрешев ако не кршнев малку од исток понаисток и ако не се поздравев со калиграфите кои приклаваат секој колку што може во ќуповите во кои се варди душата на градот тие приклавај други отклавај тие зелен спокој другите црн неспокој и едните и другите петпари не даваат кога се разминуваат со рикшаџиите како со жива теглечка сила за кои веќе нема сенки под искастрените гранки на старите дрва а не им е ни предодредено да се пробијат до првите редови од каде што најубаво се гледа најубавата кабуки танчерка понекогаш на рикшаџиите им потекуваат од очи глазирани зрна ориз веќе наизуст ги научија говорите на сите политички и еколошки митинзи и ним како и на говорантите отшто се толку дотерани како за на кадро никој не им верува колку мака си теглат за вечер да каснат едно обично ќофте и да отсонуваат една голема топка сладолед од ванила.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Утревечер мајката или мажот ѝ, знаејќи дека во сопчето отспротива стои тој и ги следи во мракот, ќе ги затворат капаците и така во неговата соба веќе нема да навлегува светлината што му вдахна живот, светлината во којашто наивно уживаше, којашто беше неговата единствена радост. Меѓутоа, не беше така.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Имаат ли души докторите, кога веќе немаат термини, за да сетат како венее и папсува - се прашуваше лозарот од Неготино меѓу две остри болки во стомакот, а поначесто и среде гради.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Треба да ми купува, но бидејќи таа меѓу петнаесетти и дваесетти во месецот веќе нема ни динар, јас барам парите што ми требаат за цигари да ми ги даде претходно.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Бевме во добата на невиноста, кога душата уште е мека глина и не знае дека еден ден ќе се претвори во камен или во посна земја; бевме во онаа доба кога душата е глина која лесно може да се стопи со сродна душа, и од двете да стане едно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Пуританска опседнатост со потеклото токму тука кадешто веќе нема територија.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
„Ќе ја напуштам оваа ќелија. Никогаш веќе нема да ме сретнеш, нема да бидеме веќе никогаш заедно,“ ѝ велев и со испружени раце ја барав низ собата, внимавајќи да не се сплеткам меѓу огледалата кои се движеа и постојано се вртеа кон мене.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Со идеја до целта Веќе е класична изрека дека оние што се занимаваат со реклама мораат да научат, наместо со сачмарица, да гаѓаат со снајпер.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Чекам во студената тишина. Ќе дојде денот кога веќе нема да чекам. ***
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Она што било фалична анализа на нашата сегашност можеби ќе излезе точно предвидување на нашата иднина.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И сакав да укажам колку една анализа на машките геј-културни практики може да создаде ненормализирачки, непсихолошки и непсихоаналитички приказ на машкиот геј-субјективитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Сакана, единствена Кате, Кога ќе го читаш моево писмо, мене веќе нема да ме има - јас ќе бидам труп, или веќе фрлен во некоја дупка како претепано куче.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тој не си ја крши главата со таквите марифети на Родна, не го засегаат ни издолжувањето на вратовите на неговите синови, туку што веќе нема сон во неговите очи кога веќе нема сон сигурно е и време да се станува.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Нивниот суштински проект не беше сликарски проект; Duchamp се обидуваше на традиционалните сликарски средства да им ги придружи оние најмалку очекуваните: користејќи ги, за создавање на своите форми, по ред, оловната жица, калајот, прашината, талкот, колачот од бадем и чоколадото во прав, како што Leonardo потполно сам пронајде нов начин да се излие бронзен коњ, но и експериментирајќи со ѕидното сликарство, почнувајќи од техниките кои веќе немаат никаква врска со фреско-сликарството, туку се потпираат на температа и енкаустиката.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Доколку завладее со оваа нова, симболичка енергија на измолкнување, веќе нема да биде заплетен во играта, на оние невидливи облици на власт, во кои тој е истовремено и објект и инструмент.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
На моите детски гради го милував белото лице на мајка ми и, а во моите некогаш бисерни очи се топеа нејзините солзи.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Кога останав сам, застанав пред огледалото и од јад си изназборев сè и сешто.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Отприлика, „централниот“ збор на текстот, кантовско- деридијанскиот „парергон“, ние го прочитавме како „маргина“; освен тоа, и самото наше списание би сакале да може да се нарече „мултимедијално“, па макар и во една метафорична смисла (кога веќе немаме предуслови да го направиме буквално интерактивно).
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
А преломниот момент е оној жесток момент на спознанието дека патувањето е бесконечно, и дека веќе нема смисла да се завршува.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Од милоста нежна што гради кине, од големи воздишки каде воздивнувањето гине, а достоинството веќе нема име.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Само што не ќе мораше да го рине снегот да ги чисти патеките, за што веќе немаше никаква желба. Сепак, мораше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
24 Маглата се поткрева над котлините визијата станува стварност стравот се обвистинува: се наѕира клисура, амбис сур живописна урна серт рис се задава од сртовите како сираче, но отмен и дрско убав, би рекла смртно личен само ревот негов ни бие право в лице насекаде околу-наоколу мене и тебе, синко мој бие бијно, очебијно а сепак кревко небаре може да се сотре да се изгуби место нас со еден замав на главата со едно затнување на устата со еден потег на четката со мал премаз боја со нов слој малтер со обично будење од длабок сон ама будење нема, веќе нема назад и тебе те нема Младост моја само необичен сон, збор и допир само задоцнета потрага по изгубеното може да те оживее како свет - но литературен како сенка на сенката „што било, пак ќе биде“
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Веќе немаме сили за понатаму.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По архитектонското решение, нашиот павилјон зазема челно место на ЕКСПО и затоа тој веќе нема јавно признание од најповиканите експерти во Брисел.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Одново на птиците, помислувам, на грлицата, помислувам, која никогаш на својот возљубен не му ја засенува честа туку, доколку се случи низ животот да остане без него, сама, пак низ цел живот ќе ја брани честа на љубовта: таа никогаш веќе нема да застане на зелена гранка да запее и никогаш веќе нема да се принапие бистра вода.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Во почетокот ги одбиваше секојдневните канонски задолженија и нивната будалеста рутина на утрински, пладневни и вечерни активности, кои требаше да ѝ го исполнат поголемиот дел од денот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но тој веќе нема да ти пречи“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Никогаш веќе нема да го погледнам.“ „Ќе останеш со мене?“ „Само со тебе и секогаш“, го погледна в очи.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Изгледа дека е закована на некој превртен под од штици.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таму веќе немаше патници. Сите ја беа поминале контролата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Средиштето е празно, и напротив, маргината е она место кадешто се репродуцира смисла и од кадешто може да се дофати по некоја вистина, ефемерна, секако, бидејќи вечни вистини веќе нема.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Преку Викторија и Силвина Окампо се запознава со Адолфо Биој Касарес, кој тогаш имал 17 години.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Веќе немам ни минато, ни спомени, ништо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога направив пауза мислејќи дека цревата веќе нема да ми брмчат, тој искористи можност да се извини за да оди во тоалет.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Беше како пристаниште со две железнички шини во средината, една потенка, а другата подебела и еден неупотребуван пар шини покриени со ’рѓа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Камениот ѕид веќе ѝ нараснал до градите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Лазор, кутриот, се сврте наврапито спрема Максима, но Мустафа ефенди, како и сите Турци голем љубител на борењето, рече Јас ставам две лири на нашинецов и веќе немаше кој да одречи да нема борење помеѓу нив, помеѓу Лазора Перуноски од Потковицата и Иса од Кичевско: Мустафа ефенди го испрати протуѓерот да ја разгласи борбата за точно напладне во Али чаир па сите заедно слегоа во дворот на општината за да ги состават борачите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Оние платна веќе нема да ги распнувате! - рече дедо Димо. - Ќе уредиме спиење во плевната.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но, на крајот од ѕидот Зоки веќе нема јагленче во рацете. Тоа се потроши.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Нека биде простено сето тоа и нека биде чисто од нив, сето она напред, а сега веќе немаме ни за што да се гриземе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А таа, сосема опиена, развеселена, фрли по мене со тетратката и повеќе формално, за одбрана на некаква апстрактна чест (ме загрижи тоа кај Луција: поимот на апстрактната чест), рече: „Свињо безобразна“, и се стрча по мене, а јас бегав; во таа наша игра веќе немаше ништо сериозно, ништо од пред малку, оти кружокот беше завршен, а чудото почнато.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А во тој случај веројатно ќе ги отфрлиме, како што ги отфрла Ахил.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зора е веќе: гледа отец Ангелариј дека гаснат убавите очи на отец Лаврентиј, загледани в небо, пред летен дожд, и во тој момент, во одајата со тресок влетува празен креветот на отец Лаврентиј, паѓа на местото од каде одлета пред три месеци и знае отец Ангелариј дека отец Лаврентиј веќе нема да се врати.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ни крв, ни солзи веќе нема и огнот страствен веќе згасна.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сè како да беше едно трајно замирање од кое веќе нема враќање.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
На Дора ѝ беше многу здодевно.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Веќе нема страв во неа, ама многу би сакала тука крај себе да го здогледа Мурџо.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Време за враќање веќе немаше. Актерите веќе беа на сцената.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Леб веќе немаше. Нешто изеде сам, нешто раздели на кучињата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Глас е тоа на јазик кој одамна исчезнал и во кој боите, должината и ритамот на самогласките меѓу нив никогаш веќе нема да се преповтори и слушне.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
За овој човек, кому височините на скелињата му беа и судбина и леб, сега веќе немаше место онаму, каде што беше барем малку подигнато од земјата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Денешната уметност веќе нема што да каже.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Веќе немам и зборови за молитва, за милост. А и устава ми отече од молење.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мајка му веќе нема што да прави, па го седнува заедно со другите гости и го почестува.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Во секој случај, она со што си имаме работа во сцените од Милдред Пирс и од Најмила мамичке не е терористичката моќ на машкото заплашување и доминирање, туку моќ на жртвата која веќе нема да трпи и која се враќа триумфално, „ранета и доминантна“, да им се спротивстави на своите прогонители со сета силина на својата болка.294 Кога би можело задеваното и тормозено настрано дете, втерано онаму в ќош на игралиштето, или кога само би можел злоставуваниот љубовник, предаден и измалтретиран од дечкото, да ги смогне и да ги канализира таа праведничка, победоносна јарост, жестината и гламурот на Џоан Крафорд, можеби би нашол во себе смелост, сила и сигурност да го возврати ударот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Лилица се повлече, ми рече дека нашите средби веќе немаат смисла.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Еден од најчестите перформативни простори е самото тело, телото кое се изложува, сецира, се снима однатре, се мери и станува сцена.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
За него веќе нема место во селово, а може и да е убиен.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш Лабид ја прегрнал Преспа, ја целивал и ѝ рекол: - Ете, сега нашите племиња веќе нема да се караат.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Гнасен тип и велат двократен убиец.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
На Вера Кузмановска И одново на птиците помислувам, на полската чучулига, помислувам, која уште при прв допир со болен човек распознава исцелимо од неисцелимо.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И хомосексуалноста и хетеросексуалноста се артефакти на истиот општествено- сексуален систем, систем што во голема мера се совпаѓа со западниот модернитет, иако е систем што различно еволуирал за жените и за мажите.378
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сеедно. Меѓу нас двајца веќе нема никаква врска. Не прашува ништо. Не моли.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Неочекувано, за време на новогодишните празници, сопружниците открија дека веќе немаат две исти чинии во станот иако до скоро време имаа два цели сервиси, ако не се сметаат разните распарени чинии.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
А кога ветрот ја однесе со себе и долгата зимна ноќ и кога на нејзиното место ја истури виделината на тој немирен пребликнат ден, занесувајќи ги по својата насока тешките капки на капаците во неговата стреа, Змејко веќе немаше што да чека.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Тие веќе нема да работат на фармата на Брежњев“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Никогаш веќе нема сам да си ја гони сопствената среќа од сопствените внатрешни одаи.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
- Никако! - одбив. – Јас во тој дел од паркот во живот веќе нема да стапнам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Денот на тргнувањето ќе ви го соопштам јас – рече беглер-бегот и им се обрна на аџиите. – А вие, Аџи-Јане и Аџи-Рампо ќе гледате да разберете каде ќе биде поголема нивната сила да можеме и ние со поголема таму да удриме – а кон беговите се обрна со последната заповед: – Гответе се ефендилер, да не се посрамотиме и овој сефер како досега, зашто за нас веќе нема место во царштината на големиот Падишах.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А бидејќи тоа е една од најтеш­ките работи и бидејќи статус-кво е најдо­бриот од сите можни светови, тогаш дај вади ги старите идеолошки шеми на пријатели и непријатели, чкртни „социјализам” и напиши „државо­творност”, чкртни „егалита­ризам” и напиши „национализам”, супер, ете извршена транзиција, по некое фино чудо ние сме пак горе и сè е фино во грозоморниов свет, освен што веќе нема класи, туку тенка буржуазија и маса понижени и непро­светени проле­тери.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Треба од поблиску да разгледаме на кој начин функционира во машката геј-култура оној заменски идентитет, женственоста – треба попродлабочено да сфатиме што е машката геј-женственост и за што служи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И, дури се свртев, веќе нема луѓе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, меѓу другото, операцијата си заврши прекрасно.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И мислев дека коските ми се без тежина, ветришта свират низ нив, ќе ме покријат, заспан и без соништа, без треви и без облаци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На него веќе немаше ништо суво - бил човек, станал сенка, сега ни кучињата не го забележуваат.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ако еднаш го стартуваме, никогаш веќе нема да дозволи да се задоволи со рутински задачи. u Не ли е премногу идеалистички да се каже дека сакаат луѓето да прават свои сопствени програми?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Градот се менува а ти старееш, тажен си што не си се прилагодил на тупси-тупси кафаните, бронзените лавови и барокните мостови, и што веќе немаш храброст ни да се иселиш.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Слегуваме, слегуваме долу во стварноста. Слегуваме, слегуваме кајшто зад џбуновите веќе нема зајаци.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Дали ова беше паметно?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кажуваше Филозофот собитија чудесни уште многу, а јас го слушав со уста подзината, со очи ококорени, со душа возљубена по ука; говореше дека таа топлина и самиот веќе може да ја почувствува, иако не толку јасно како слепецот од Кападокија; говореше дека огнот е праизвор на писмото, како што сонцето е извор на денот, исток негов; говореше дека огнот е и утока на писмото, крај негов, оти секое писмо во оган се претвора; книгите горат затоа што во нив има букви, и топлина огромна; оти не можеш да запалиш нешто во што топлина веќе нема, како што е тоа со каменот или водата; затоа што е потешко да запалиш камен одошто дрво и хартија; но и каменот, велеше може да согори ако на него се забележи писмо топло, и доказ за тоа се ѕвездите опашести; говореше дека сѐ на овој свет е писмо, дека целиот свет е книга; говореше чудесни нешта а јас го слушав и толку се занесов што не забележав кога вратата се отвори и влезе отец Стефан Лествичник.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа налага откажување од сета надеж дека некогаш на светов ќе се најде соодветен објективен корелатив на она што го чувствуваме и задоволително средство за негово изразување.303 Ако општествените посредства отпочеток не се сфатат како нужни (и само) симболични, а не изразни, ќе се смета дека се крајно недоволни.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Морам да го најдам центарот на светот, и себеси да се поставам во него, за да не паѓам; во циркусот за мене веќе нема место, од пред некој месец, кога ја изгубив моќта да правам секакви вратоломни ѓаволштини.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас бев исправен пред себеси во огледалата што ме пренесуваа во бесконечност и со испружени раце ја барав Ема во огромната празнина.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
И пак, секогаш одново, понекогаш дури ина сон почнуваше ново писмо со кое требаше да ја објасни внетрешната состојба на оној Марко Проказник: самоповиканата пијана власт на натрапникот е вистински и најголем непријател на државата, на народот. од тетратката останаа уште само маслосаните корици, веќе немаше писма.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И веќе немало значење колку ќе трае ерупцијата: ќе заврши ли за некој ден или ќе продолжи за вечност - сѐ во градот било мртво...“
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Со шеговит глас, соодветен за големи измислици, ѝ ја раскажа ублажената верзија на нејзината дијагноза. – Тоа значи – заклучи – дека ти недостасуваат уште неколку дена за да оздравиш целосно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Небо веќе нема, не знаеш од кај почнува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега веќе нема никакво значење за мене што си го ставила.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ти веќе нема да го нишаш моето чедо; седејќи под убавото дрво во овоштарникот кое дава храна и сенка, веќе нема да те полнам со вкусни плодови.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Така, севкупниот ефект на оперското упатување е преобразба и превреднување на природата и на дефиницијата на тимскиот дух за да се создаде негова изменета, иронична верзија која ќе им биде достапна на членовите на тој клуб.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Веќе немаме пат и за бегање.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе немам сила, не остана душа во мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако кажел тој: записот значи тоа и тоа, одајата веќе немало да има клучалница, и секој ќе можел да биде сведок на блудот негов!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас веќе нема да легнам в кревет со нож.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Жално мое девојче, земи ги за утеха, зашто никогаш веќе нема да бидеш толку убава колку што си сега, ти ќе треба да одиш кај другите, другите имаат за тебе само обични зборови. само /ас имам за тебе песна, но и во песната не можам да го кажам твоето име, треба да го кријам со други имиња, а без него е песната сиротна.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Веќе немаше ништо што можеше да ги расколеба.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ако заведувањето игра на картата на претчувствување на она што во другиот останува вечно тајно за него самиот, на она што никогаш нема да го дознаам за него и што сепак ме влече како тајна, тогаш веќе не останува многу слободен простор за заведување, бидејќи денес другиот веќе нема многу тајни ни за самиот себе.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тој ја замислуваше иднината на Италија организи­рана од многу вакви мали заедници со колективен социјален живот каде што парите веќе не ѝ служат на економијата туку на судскиот систем.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Овде ретко кој умее да го прескокне јажето на нацијата и патриотизмот и да се затекне во Доблеста која веќе нема никакво национално или патриотско алиби коешто, ете, во „кризни времиња“, ѝ дозволува да се заборави, то ест да биде употребна доблест на оваа или онаа нација.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тогаш целото човечко општење и целата човечка општественост ќе се распаднат, а предивото на човечката односност ќе се расука – како што некое време се расукува во мрачниот дел кон крајот од Илијадата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Потем се врти кон Езерото: оттаму, како божји здив да надоаѓа, здивот на отец Лаврентиј ја мрси масната коса на отец Ангелариј.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Главата му висеше како туѓа, како извлечена од безживотен песок.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Штом ќе можеме да постигнеме таков распоред на честиците на пример во видео-сликите или холограмите, тоа веќе нема да биде само оптичка туку и тактилна илузија.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
А кога еднаш поверува во неговите зборови, Змејко веќе немаше зошто да не се впушти и најдлабоко во сето тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дики: Никогаш веќе нема да стапнам во оваа дупка.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Не знам како се случи со тој штрајк, но сигурен сум дека ако сега нешто сторите веќе нема да се повтори.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Кога ќе запрашате што е тоа зен, повеќе нема да го има. Кога ќе прашате што е тоа Дишан, веќе го нема Дишан. Кога ќе запрашате што е тоа стил, веќе нема стил.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Оттука веќе нема каде: сите насони се вкрстуваат во точка отаде крајот: секое распатје - распетие...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Да се напаѓа претставништвото исто така веќе нема многу смисла.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Светот на содржини и светот на форми сега веќе нема никакво значење.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сега сушата му ја исцица течноста од телото и тој венеше од жедта и таму веќе немаше течност, освен во чашата сок од портокали и во филџанот кафе што беа на послужавникот и беа бајати и смрдеа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Значи, жената излезе на прозорецот само за да го види него и сигурно затоа што беше забележала дека и тој е на својот затемнет прозорец.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Никогаш веќе нема да не видиш!
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Барањето на само Еден принцип само е израз на биолошкиот страв од некоја нова и непозната („анархична”) ситуација, во која веќе нема да може да се сочува партиската или финансиската контрола, и каде што сѐ се релативизира.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Што никако не значи дека веќе немаме никакви средства да ги браниме најскапоцените придобивки на “автентичните” култури.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Се растуривме денеска и можеби никогаш веќе нема да се видиме и собереме.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Сонцето згасна на запад, во морската вода, и веќе немаше кој да ја храбри.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
А сега, Бошко веќе немаше желба да раскажува.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Кога му го поставивме истото прашање од почетокот на статијава за потребата од нови фонови, тој одговори: „Денот кога веќе нема да ни се потребни нови фонтови, ќе биде истиот ден кога нема повеќе да ни требаат нови приказни и песни.” извор: Print превод: Сања Фрковиќ Маргина 36 183 184 okno.mk Постои чудна нерамномерност во проучувањето на пишуваниот јазик: некои негови видови, како што се историјата на алфабетското писмо, научниците со генерации грижливо ги испитуваат; некои други видови, како што се психолошките процеси врз коишто се засновани читањето, пичувањето и правописот (во смисла на графичко претставување на одредени гласови), станаа предмет на сериозно проучување дури во осумдесеттите години.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Забележително е, на пример, дека некои станици ја прилагодуваат програмата кон пензионерите. И тоа е дел од стварноста.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Главниот елемент на тој свет е сликовното виртуелно, всушност светот на сликите, кој веќе нема видлив носител.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тогаш седнува и мајката, и тоа токму отспротива.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И наеднаш тој веќе немаше што да очекува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беговите ќе го најдат, потоа ќе ни побараат сметка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А после, кога излезе од болница, бледа и нејака-Никола, му рече, сега веќе нема да ми биде жал кога ќе го донесеш оној мирис дома.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сеедно, си мислам, веќе нема излегување со тебе. – Враќај го – велам – да му се сневиди!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Но ...“ „Ти не знаеш што е тоа. Секогаш кога сум таму горе си мислам, ако некогаш се вратам на Земјата ќе останам таму; никогаш веќе нема да заминам.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Беше и едно заскитано крајче од мислата за тврдата удина, што можеше да му ја донесе оној самјак вчера, просто го имаше нејзиниот вкус, кога ќе се испече едно доста големо крваво парче, делнато од неа и посолено, веднаш на жарот, така што солта да потплуснува додека го печеш, но сега веќе немаше сили, а ни желба, за да продолжи да се губи во тие сонувања и глодања.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дури и Бредшо, продавачот во Фрио Сити, во чија продавница ги купи прехранбените продукти за ранчот, постојано го опоменуваше да ја плати сметката за последните шест месеци и му се закануваше дека веќе нема да му дава ништо без пари.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И мостот беше поширок од што таа го замислуваше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сеедно. Меѓу нас двајцата веќе нема никаква врска.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Господи, таква треска веќе никој никогаш на светов не ќе има: меѓу гробовите се движат еден преку друг зелени коњоштипи, лепливи богомолки и гасеници: гризат камен, голтаат песок и иловица: нивната алчност ја истанчува земјата - под неа се отвораат зелени бездни од кои по ништо се качуваат стоногалки, жегавици и пајаци: гнасните бубачки ќе војуваат меѓу себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Веќе нема кој да ме учи за нозете, сега заглавив поради општата хигиена.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
ЈАКОВ: Каква река мамо, луѓево велат нема никаква река, веќе немало реки, мислат си играм со нив, што да им кажам, каде живееме?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Веќе немам сили за чекање, вели, нашево не може да почека.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дека кај оние двајца, за кои тој немаше зборови, веќе немаше што да се соочува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беа и задоволни, онака како што се може да се биде задоволен по некоја ужасна смрт, на која ѝ претходела уште поужасна болест, од тоа што веќе нема да го гледаат Големиот Ристана како го влече својот плач по нивните темели со раскрвавените палци на нозете.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И не му го раскажала само тоа, дека таа ноќ била со друг маж, туку отворено му рекла дека таа веќе нема намера да пере и да пегла туѓи валканици и дека ќе ѝ се придружи во работата на Росана.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Добро, сепак ми одредија кауција од 300 долари, но четири или пет момчиња кои беа присутни на местото на настанот, дојдоа и тука, и потпишаа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога ќе влезете во неа, чувствувате дека некој штотуку заминал, сѐ уште може да се почувствува присутноста, иако таму веќе нема никој. 116 Margina #10 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
1926. Уште една книга која никогаш веќе нема да се објави со негова дозвола: Обемот на мојата надеж.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јане веќе нема да дојде.“ тажно повтори Теми.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Но, кога ќе видам дека веќе нема смисол да продолжам и понатаму, а тоа секогаш се гледа во неа, во втората средба, тогаш ќе те пуштам.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
(...) Прошетката низ Интернет е прошетка низ една мрежа од обдуцирани идентитети коишто сите учествуваат во форма на дискурзивни единици; идентитетот веќе не е дефиниран со телото, ни со полот, уште повеќе, перформативните квалитети на идентитетот веќе не можат да се согледуваат како фиксиран склоп од квалитети, туку низ една бескрајна интеракција стануваат случајни и континуирано повторени во различни дискурзивни контексти. Маргина 37 17
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- О? - велам. - Јас лично веќе немам намера да печатам ниту еден - вели.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
А сега, Бошко веќе немаше желба да раскажува.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Но со болки на овој свет веќе нема.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Наместо тоа, искажува нешто друго – нешто карактеристично геј.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сè додека имам капки живот во себе, тие ќе се слеваат до врвовите на боските за да го хранат детето што го родив, а оној ден кога веќе нема да имам млеко, тоа ќе ја испие мојата душа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Совлада. Сега веќе немаше ни каде.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Морам да најдам некое место да запрам, зашто набргу веќе нема да можам да чекорам“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Никој веќе нема да го превтаса!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Нечија желба на умирање, впрочем, спротивно од тоа да биде желба за смрт, може да биде желба за живот, дури и кога веќе нема надеж за него.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Гоце Делчев веќе немал време да реагара - само неколку дена по Орце, Коста, Мечето... и тој во Баница ја натопил македонската земја со својата крв, придружувајќи им се на младите велешани.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во неговите очи веќе нема знак на топла светлина за да покаже дека во него има срце, дека е направен од месо и нерви.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Не сакавме да размислуваме за не-веројатноста, за тоа дека можеби и ќе се најдеме во некој воз но дека тоа нема да биде доволно бидејќи овојпат нема да смее да се прекрши она што однапред ќе биде одредено; ја замолив да не мисли, само метрото нека си оди, и никако да не плаче во текот на тие две недели додека јас ќе ја барам; без збор е договорено дека доколку рокот истекне а ние не успееме да се видиме или дури и ако се видиме но само додека не нè раздвојат два различни ходници, веќе нема да има смисла враќањето во кафулето, портата на нејзината зграда.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
- Значи сега веќе нема да ме лае и да каса?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Едно од децата свикува: - Мамо, мамо, вели, тате сите печурки ги изеде. - Како, бре сите, вели Дуковица. - Еве веќе нема, вели детето и почнува да плаче.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- „Сега веќе нема од што да се плашиш“, - нежно, како ретко кога, зборуваше момченцето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Никогаш веќе нема да ме заебаваат...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Таквото втиснување на информацијата во објекти е познато како „работа“. (На пример, камениот нож е резултат на работа, движење, со кое информацијата „сечење“ е втисната во каменот.) Човекот веќе нема да биде работник (“homo faber”) туку играч со информација (“homo ludens”).
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Човекот кога ќе се најде најпосле пред тој ѕид исчезнува далечината кон кјоа одел и веќе нема што да види понатаму.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Фабриката ќе биде сѐ пороботизирана, никој веќе нема да работи за пари, за она што машината или компјутерот подобро го работи.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Можеби иде денот кога некои поповолни општествени услови ќе им ги оправдаат тврдењата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Ракија веќе нема, Онисифоре, со лажен очај се обидел да ја сокрие надежта Арсо Арнаутче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеби никогаш веќе нема да ги види овие мили предмети, од кои ни на сон не помислуваше дека еднаш ќе се раздели.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сакав да покажам дека е возможно да се спасат од стегите на патологијата дури и онакви демонизирани аспекти на машкиот геј-субјективитет какви што се фиксацијата со мајката и таканаречената „женственост“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На екранот почнува да се врти шпицата со имиња, ја пуштаат мелодијата на емисијата „И радоста ќе засвети“: „И радоста ќе засвети, како да не била одамна впиена во мене И радоста ќе засвети, како да не чекала и страдала со други неповикани радости Ангелите се раѓаат за да им се искршат крилјата Ја насетуваш ли сласта на вознесот, веќе нема враќање Кон Млечниот пат!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Галебе мој, јас очи веќе немам. Не слетувај на моето срце!
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Таа вечер, сместувајќи ги коските на Митруша во новиот гроб, стариот железничар се зарече дека никогаш веќе нема да ги распретува - ни да го сели, ни да го пусти, ни да го штури.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Сега веќе нема проблем, уште малку и ќе стигнеме до куќата во која живеев.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Та таа куќа веќе нема да види сиромаштија!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Знаев дека моите џебови се празни.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Тој може, - рече тогаш Дуко. - А јас, јас веќе немам што да се гризе од мене.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нешто озгора ме слабее. Зад очите веќе немам потпир.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Оние што ќе згрешат душа, а тоа само еднаш се случило, ги прогонуваме. За нив веќе нема враќање.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Другарите тоа го сметаат за опасно“, ми вели тој мене, на што веќе немам што да приговорам. Очигледно бев виновен.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се искачивме на насипот и јас, без никаква видлива причина јурнав да трчам код мостот; зад мене Земанек викаше да застанам, да го почекам; јас не застанував, јурев кон тунелот, влетав во него, трчав и пеев: „Учи ме мајко, карај ме, како да земам Луција“; трчав кон светлината, но експресот веќе беше поминат и не можев да сфатам дека веќе нема ништо пред мене, освен светлина; и во моментот кога излегов на светлина, кога градите ми се полнеа со воздух (каква страшна болка во градите!), видов дека Земанек допрва влегува во тунелот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тука веќе немаше каде, и тие го изгубија сонот, - доволно беше на нас да падне сомнежот, на некој глупав начин да сте го навлекле на себе или некој само со прсте да поткажал на вас, о мајко моја!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сексуалноста, пак, во извесна смисла, е надмината како начин на изразување - иако на сите страни се мавта со неа, таа веќе нема кога да се материјализира во човечки и љубовни односи, туку се распрскува во промискуитетот на изделени моменти, во мноштво на краткотрајни контакти.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Сега веќе немаше каде, му се отворија очите и ја виде болната вистина.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
- Си мислев дека веќе нема да се разбудиш, дека нема да излезеш од својата куќичка.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Тој е во една посебна состојба на духот во која веќе нема граница меѓу реалноста, миговната, и онаа реалност што сака да ја претвора во фикција.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мувичката Цеца не можеше да знае дека е тоа опасната мрежа на пајакот, од која веќе нема излегување.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Мојот познајник, Самоников - мислам дека се насмевнав (за малку и Катерина да ја прашам дали забележала некои промени на моето лице) - мојот познајник Самоников да беше случајно фараон или некоја слична фаца веројатно ќе мораа и неговите љубовници и метреси да го придружуваат на ова негово големо патување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се појавуваат идеи дека еден ден веќе нема да бидат потребни технички средства за пренос, туку и мислите и идеите ќе се одвиваат низ чиста размена по пат на мозочни бранови што ќе пулсираат низ целиот свет, секој пронаоѓајќи ја својата цел во тој „организиран хаос”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
За судија на борбата Мустафа ефенди го одреди прилепскиот кадија Абдурахим Али.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А над нив блеска големо око, позлатен жолток од џиновско јајце; удира дожд: веќе нема луѓе и нема живот, сонцето се гасне, утре ќе е парче прегорен јаглен во темница без волчи завивања и без љубовни воздишки во која заглибила лагата на верувањето.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Значи, - ми вели човекот со срп и чекан, - веќе нема да биде како што беше.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Како што веќе нема непосредно автентично доживување на уметноста, туку тоа доживување секогаш однапред е детерминирано со теорија, критика и рефлексија на уметноста, така веќе нема ни автентично доживување на непосредната историчност.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Дури тогаш сфати колку е осамен во тој прекрасен, луд и неразбирлив град, во кој никогаш веќе нема да биде среќен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дури почнал да се плаши дека го имаат заборавено.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Го гали отец Ангелариј тажно празниот кревет и плаче; потем излегува на конак и погледнува кон Галичица; сонцето сепак свети, а по тажните падини на испуканата, сушна земја надоаѓаат многу, многу скакулци.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пелагија веќе знаеше што се имаше случено со неа, односно, дека веќе немаше што да се случува.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Замислив како поради мене веќе нема лулашки.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Доаѓаа и разговараа над мене, не знаев кој и не знаев што, конечно легна врз мене мрак на треви или мека сенка на облак, или можеби ме фати стапица на недолговечна смрт, умирав, мислев дека сум мртов, дека смрзнатата кожа ми е гроб под кој веќе нема ни движење ни надежи, нема ништо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Помина ручекот и по дремката веќе немаше што да се прави.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
За Елена веќе немаше сомнение: жената со рацете впиени во нејзините раменици е Марија. Нејзината другарка од училиштето. Од класот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Пред најтешкиот крстопат сега стојам: оној во мене, кога повеќе не одлучувам јас!
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
До предвечерта околу добитокот веќе немаше грижа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се чувствуваа како во длабока гробница осветлена само од скржавата светлина што допираше однадвор и од една гола светилка внатре.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На кој начин тој е сѐ уште актуелен во уметноста на 90-тите?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Нема Луцијо, никогаш веќе нема да дојдам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Веќе не стои во однос на било што; веќе нема никаква моќ над просторот, беше рекол еднаш; лежеше речиси непрекинато и едвај се придвижуваше.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Веќе немам желба да живеам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пругоре се враќа вјасаница. Покрај густежот веќе нема никого.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Наречете го тоа моќ на хистеријата или наречете го востание на абјектните, наречете го дури и феминистички гнев: можеби сите тие се различни имиња на едно и исто нешто.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Овде веќе немаше работа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Глас од радиото: ...веќе нема надеж.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Потоа молчевме. Тука веќе немаше што да се каже.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Колку телото е способно да го изрази или репрезентира субјектот доколку го замислиме како простор за негова изградба? ÂÂ Без визуелна експозиција на човековото тело навистина веќе нема добар спектакл.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Станува лажач кој никогаш во ништо не е сигурен, кој дури и самиот веќе нема почит за себе.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Мемите на самонасочување на Д-р. Споук го освоија светот за помалку од три децении.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)