По многу време,  учејќи дека уните не се надеваат,  осознавајќи дека позанимлив станува  разговорот порекинат од ветрот –  почиста станува и мислата:  никогаш нема да се возобнови ништо  што не било меѓу нас:  заборавот ќе нè заобиколи,  прозорците ќе се затворат сами,  а ти, скриена во некој збор,  одново ќе се покажеш  зашто јас не те измислувам –  јас тебе те откривам:  ведро ѕвездена вода за еден жеден човек до век!
               
             
           
            
            
              „Ненасловена“
               од Анте Поповски 
              (1988)