Зелени очи во црна рамка, бакрено перче под црна свила? пак воздивна.
               
             
           
            
            
              „Две Марии“
               од Славко Јаневски 
              (1956)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  А кога ја расчешлуваше, докторе Ференц, а кога ја расчешлуваше, како тељови, црни, ама блескаа во првичниот зрак на сонцето, како црна свила таа нејзина долга коса и се распостелуваше по рамената, по плеќите дури до витата половина и и ги покриваше колковите.
               
             
           
            
            
              „Постела на чемерните“
               од Петре Наковски 
              (1985)