Без музика и без     рефлекторска блештавост, само со тоа меко, нечујно и невидено паѓање, од кое би     останала само една црна сенка на плочникот.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 32-33“
              
              (1996)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Кога сега, помисли, кога сега би го наполнил     празнион простор под себе со своето паѓање и со еден крик, нивниот крик, кога би     ги собрал раштрканите луѓе околу една црна сенка на плочникот!
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 32-33“
              
              (1996)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Сега на покривот, над истиот оној празен простор, стои човеков што     тогаш беше дете и тогаш гледаше оздола со отворени зеници и запрен здив кон     височината што му се чинеше недосеглива, кон работ на покривите; стоеше сега     поднаведнат а сепак достатно задржан од железата околу рацете, затегнати со     сигурност над таа улична празнина.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 32-33“
              
              (1996)