топол (прид.) - воздух (имн.)

Топлиот воздух од Катините гради и чувството дека таа живее кај бегот му го разбуричка и умот и стомакот и тој уште сред црква поврати.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ја фрли едната рачна граната и во мигот кога сакаше да ја фрли втората, пред него избувна црнина, го облеа топол воздух, во ушите заѕвонија стотици ѕвона.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Секој што знаеше дека некој документ е за уништување, или кога ќе забележеше парче фрлена хартија на подот, автоматски го креваше капакот од најблиската дупка за сеќавање и го фрлаше во неа, од каде струјата топол воздух ќе го зафатеше и ќе го однесеше до огромните печки скриени некаде во длабочините на зградата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Двајцата пријатели се долепија до еден процеп на прозорот низ кој струеше пријатен топол воздух.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Помогни тато, шепотам, помогни ми. Но не гледам и не слушам ништо од него, освен стисокот, а и тој е невидлив, обвивка од топол воздух.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Иако тој прими некои аспекти од гледиштата на своите колеги, најпосле ги отфрли како премногу конзервативни.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тој ја заработи Поперовата вечна омраза подбивајќи ѝ се на неговата теорија на “критички рационализам” како “малечок здив на топол воздух во позитивистичката шолја чај”.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Станав, и се приближив ододзади, ѝ се ближам и ѝ велам оти кафето може и убаво да биде и ѝ се ближам со главата меѓу увото и раменото да ѝ пуштам малку топлина од мојот топол воздух што го испуштам со зборувањето.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Печката баботеше, распалувајќи се, црна, сраотна, но најстрашното беше она невидливо заплиснување на топлиот воздух во неговото главче.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во бранови трепери топлиот воздух и тишината предизвикува морничав немир.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се издигам на топлиот воздух кон грлото на бунарот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Потоа ги изнесоа блескавите златни крилја во утрото, додека тие го шепотеа во нивните раце неговото име, нечие име, било чие име што долета, лебдејќи како пердув сред топлиот воздух. Монголфје.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)