И морето  и бродот стокмен од нејзините ноќни шепотења  и сребрените скали на вечноста по кои слегува до нас  О Таа мртва, Таа заскитана вон дните  Таа жуборлива во нас и студена во каменот  овде е нејзината земја и мермерот во кој молчи.
               
             
           
            
            
              „Посегање по чудесното“
               од Србо Ивановски 
              (2008)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Зорите ведри, росни, студени во кои како бел килим маглата е послана по длабоките котлини, а облаците – црните носат долготрајни студени дождови, што доаѓаат нагло со многу силни и долги грмотевици и нивниот одглас долго се пренесува низ долгите и длабоки трапишта, процепи и клисури.
               
             
           
            
            
              „На пат со времето“
               од Петре Наковски 
              (2010)