Каде ни се заборавените зборови
   пред кои запиравме како пред можност
   да се најде изгубеното
 
   каде се зборовите дрочни со смрчки
   зборовите што нѐ попрскуваа
   со нектар и семе по крилцата и ципите
   срамежливи и бесрамни
 
   зборовите заради коишто
   капаците би си ги склопиле
   и би се префрлиле слободно
   во другото тело како во свое
   во своето како во туѓо
   по архимедовиот закон
   со озрачени души
   да не останеме полуживи и сами вечно
 
   и од јазикот да се откажеме
   доброволно, како од љубовта
 
   при сѐ што сакавме
   да бидеме заедно
   уште, огин-и-ништо
   залудно!
               
             
           
            
            
              „Ерато“
               од Катица Ќулавкова 
              (2008)