сончев (прид.) - зрак (имн.)

Без било какви отстапки, знаеле точно да го утврдат, со прецизно мерење, паѓањето на тој прв сончев зрак на две места.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Гледајќи го ликот на Петар кој задоволно спиеше предаден на милувањето на сончевите зраци, Трајанка за прв пат виде две светлини споени во една.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Острите високи карпи издадени кон небото чиниш го допираат, а низ нив е сончевиот зрак, наутро, за прв пат, прецизно паѓа точно во полето.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Првите два сончеви зраци паѓале точно над македонските полиња, каде што според сите природни погодности и прилики морало да се добијат највисоките приноси.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Козлето, среде нас, бело, на челото со прошарани жолти влакненца што блескаа како сончеви зраци, весело замека. – Козлето е златно! – извикав. – Златно е, златно! – подзедоа сите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Таа влезе во собата. Макар што сончевите зраци шетаа по татковите книги, ламбата не беше изгасната.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Нашиот строг татко тогаш се претвораше во комичар!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Светлината од светилките на терасата се слеваше со првите сончеви зраци.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Во секој сончев зрак е збрана сета иднина на светлината: на секое ќоше паѓа облога дали бакнежот има сила уште еднаш да ја превстаса иднината?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Им се сретнаа погледите крај бледата светлина од жолтата ламба, победена од првите сончеви зраци.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Малите, тукушто раскрилени облачиња, проникнати од првите сончеви зраци, пламнаа и се разгорија на исток.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Езерото затрепери, порумене и им ја раскри својата длабока град на сончевите зраци.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Езерското огледало поруменето и смирено од последните сончеви зраци, волшебно ја одразуваше, во блискиот брег, нејзината занесна игра.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Наметнат со долга и сина, како водите на езерото антерија застануваше на најдолното стапало и вѕираше уморен поглед во водената површина - сѐ додека по неа играа сончевите зраци...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Кога - во тој миг, сончевите зраци потрчаа по Галичица, се раширија по целото езеро и го вжарија: открај накрај зацари златнорумен сјај...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Речиси со трчање, заедно со првите сончеви зраци стаса пред колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Иако утринските сончеви зраци продираа низ прозорчето, иако тој беше буден и знаеше дека треба да стане и да ги врши сите свои задачи, не наоѓаше сили да се извлече од леглото.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Инаку, во сопчето дневната светлина вистински можеше да се почувствува само во јасните сончеви денови и тоа претпладне, кога сончевите зраци удираа право во прозорчето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Можеше само да лее крокодилски солзи и да се храни со воздух, ветар и сончеви зраци.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
И додека едните го милуваа крокодилот, другите викаа: - Оварб, оварб!...
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Тогаш од неговоте очи избиваше топлина. Ти се чини - сончев зрак те милува.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Кога мајка му го шеташе по паркот, ќе се запреа на клупата под неговата моќна сенка, која ги засолнуваше од жешките сончеви зраци.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Низ отворениот прозорец влегуваа првите сончеви зраци и паѓаа врз златните кадрици на убавата Лила што седеше сосема неподвижна и со стаклени очи рамнодушно гледаше во Благица којашто уште сонлива се протегаше...
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Во тие мигови сите желби како врзоп сончеви зраци ги упати на неговата Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Низ сивата мугра се пробиваше сноп на страмежливи сончеви зраци, правејќи место за топлите кои доаѓаа по нив.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сончевите зраци кои како рој влегуваа во собата ги почувствува како огнени стрели кои се зариваат во нејзиното тело и вивнуваат во пламен.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога лицето е чисто и притоа, се освежува со миење, кожата станува толку блескава што се стекнува со способност да ги рефлектира сончевите зраци.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Едниот можел да му биде одраз на другиот, два глечера од кои, по топењето, земјата меѓу нив се закитува со рубинени боболки, капки на бол и мачење достојни и за најкрвава царска круна од времето на Римјаните и подоцна на Словените до последниот султан во чие царство луѓето биле бесени на железни куки или гаснеле забуцувани на кол.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Едниот сакал да го надживее противникот, другиот исто така мислел дека ќе се исправи над својата жртва и ќе појде на некој поток да си ја лекува раната со сончеви зраци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Карпата само меко се тргнува во темнината (а во собата сега навираат од цепнатините на закнижените прозорци сончеви зраци) како да го избегнува болезнениот допир на чеканот, се бранува, час истакнато грозна, час магличесто мека и рамна.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Преку нејзините одвај забележливи бранови се протегаше треперлив мост од сончеви зраци.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Околу него заиграа искри и секавичаво му се вратија на сонцето.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
На темето му се распрсна сончев зрак.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Едниот имаше црвени очи, другиот зелени заби.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Сончевиот зрак на неговото лице и мазното тело на девојката што го допираше неговото, му создадоа силно чувство на сонливост и доверба.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Некои од нив се занимаваат едноставно со планирање на логистиката за идните војни; други изумуваат сѐ поголеми и поголеми ракетни бомби, сѐ помоќни и помоќни експлозиви и сѐ понепробојна оплата за блиндираните возила; други бараат нови, сѐ посмртоносни гасови или порастворливи отрови, што ќе можат да се произведат во доволно големи количества за да се уништи вегетацијата на цели континенти, или сорти на вируси што ќе предизвикуваат болести, а ќе бидат имуни на сите можни антитела; трети се трудат да произведат возило што ќе си го пробива патот под земјата, како подморницата под водата, или авион што ќе биде исто толку независен од својата база, колку што е бродот на едра; четврти ги истражуваат дури и подалечните можности, како што е фокусирањето на сончевите зраци преку леќи што ќе бидат поставени илјадници километри далеку во вселената, или предизвикувањето на земјотреси и бришечки бранови преку заробување на топлината од земјаното јадро.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сонцето се беше поместило и безбројните прозорци на Министерството на вистината, без светлината на сончевите зраци врз нив, изгледаа мрачни, како пушкарници на тврдина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Еден сончев зрак продираше косо низ еден од прозорците и паѓаше жолто врз прашливите површини на масите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Пред нашата куќа се разделија. Преостануваше уште последната договорена средба со сопругите за одбележување на битните ориентални заемки (турско-арапско-персиските) од областа на гастрономијата со заедничка вечера во нашата куќа крај реката...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Последните сончеви зраци на денот проигруваа над извишената тврдина Кале од другата страна на реката, под Еврејското Маало.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Првите сончеви зраци одамна ја беа замениле светлината на жолтата ламба и тие проигруваа низ зборовите на отворените речници.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Зад Тврдината преку реката се пробиваа првите сончеви зраци.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Светлината од уличните канделабри, која продираше низ завесата во вид на сончеви зраци низ разиграните лисја на густа шума, играше со сенките на нашите тела на ѕидот што ги формираше светлината од столната ламба.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сенките беа во движење, се претопуваа една во друга, се разминуваа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Светлината од уличните канделабри, која продираше низ завесата во вид на сончеви зраци низ растреперените лисја на густа шума, играше со сенките на нашите тела на ѕидот што ги формираше светлината од столната ламба.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сончевите зраци продираа раскошно во салонот и ги осветлуваа, ги оживуваа монументалните пејзажи на ѕидовите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Жолтите одрази на сончевите зраци од последното лисје пред да падне на земјата ги придружуваат тажните Палестинци кон својот Јасер Арафат, човекот веќе претворен во симбол, одземен од животот...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Само модрозеленикавата Сена тече рамнодушна кон историјата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но тој си беше во својот картагински рај, опкружен со светот на Бројгел и убавата Паола, користејќи ги раскошните сончеви зраци во својата градина, во сенката на палмите и расцветаните портокали Како да се најдов во хамлетовска дилема: да се однесувам како висок чиновник, од профилот на амбасадорот Тунчер или како амбасадорот Пико некогаш, храбар дипломатски донкихотовец.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сенката на гавазот навистина веќе паѓаше на прагот од вратата, а сончевиот зрак однадвор поминуваше околу него и осветлуваше жолта патечка во студената темнина на црквата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
По долгата и неизвесна ноќ, во која најголем соучесник ни беше стравот, блеснаа првите сончеви зраци.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Среброто околу огледалото блеснуваше со првите сончеви зраци, кога Мајка ќе се најдеше крај него.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сините сончеви зраци ги позлатувале рабовите на лисјата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сончевите зраци се пробиваа низ високите дрвја правејќи светли завеси од утринските испарувања на влажната земја, ширејќи мирис на печурки и папрат; разнобојните лисја на дрвјата се преливаа на светлината добивајќи прекрасна патина, претсмртна боја; клукајдрвците удираа по дрвјата и огласуваа немир; немир владееше и во кучињата: напињаа на ремениците со кои ги водеа манастирските слуги, душкаа по земјата и бараа да се ослободат, да оптрчуваат; повремено ќе заквичеа но слугите ги смируваа жулкајќи ги по главите, или удирајќи ги по муцките.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И такви какви што бевме, умеевме со радост да гледаме како изгрева сонцето и да ги разликуваме сите мени на утринските бои; умеевме со восхит и страст да му се радуваме на сончевиот зрак што преку цепнатинките на бараките се разигруваше на ѕидот; знаевме во него да гледаме се додека го снемаше, да гледаме во молк и исполнети со надежни мисли; знаевме во свежите зори да го слушаме ведриот пој на птиците; знаевме до зачудување да се загледуваме во чашките на расцутените цвеќиња, во кои проигруваше пчела, во килимот на зелената трева и до бесконечност да го следиме облачето заскитано на синото небо...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Таа се тргна, ги стави рацете на лицето, а потоа ги погледна рацете и сончевите зраци на прозорецот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Шум на водата на жешките сончеви зраци. Лебдеам како прав, како цимет на благото ветре.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Стевчо и Иван си ги допреа грбовите до ѕидот од плевната и си ги свртеа лицата кон првите сончеви зраци.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Руменилото на здравите момински образи за миг минуваше во проѕирност на бела хартија наспроти сончев зрак.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Кога последните сончеви зраци замреа зад западните планини, таа, уморна и бесна поради немоќта, но, како секоја жена во дното на душата задоволена поради поразот, го поттикна момчето: Се предавам!
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Саде добродушно ме турка како старо, раскантано фиќо низ четките во автопералницата за потем светнат да го свртам почесниот круг околу новиот сончев зрак.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Колку што настојуваше генерално да го согледа текот на настаните во светлината на ангажманот на Европската унија и САД, заплашена тие да не се претворат во војна како претходно во Босна, Хрватска и Косово, таа беше силно внесена и вникната во мојата судбина како човек и писател на една балканска семејна хроника во текот на XX век.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се случуваше мајка ми рано наутро да влезе во татковата библиотека заедно со првите сончеви зраци, да ја угасне ламбата крај нејзиниот сопруг, заспан врз книга на која ѝ ги доверуваше соништата, односно ги примаше нејзините соништа... Така би некогаш.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Сетете се на искрите, моментите, сликите, спомените што ве обземаа со радост, сетете се на некои топли очи полни надеж, на некои меки усни полни разбирање, сетете се на едни прегратки кои ве чуваа цврсто до себе, на едно срце кое ве сака до небо и чека да се вратите за да ви ја покаже љубовта, таа бескрајна вселена.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сите некогаш чувствуваме тага и најлесно е да се откажеме од самите себе, но само ако за момент помислиме на магијата што се крие во секој нов сончев зрак, нема никогаш да ја посакаме смрта.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Над Сињачка побелува небото и само миг потоа врвца од сончев зрак се шири од горе надолу и нежно јa допира земјата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Татко со последните атоми на силата на духот сакаше да го изнесеме на раце да ги почувствува последните сончеви зраци.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Марширањето со војнички цокули не престана до првите сончеви зраци. Сигурно се марширало на смени.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Сончевите зраци боцкаа безмилосно.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Да си помогнеме во овие наши размислувања и со песничката: ЗА СИТЕ НАС За птица да лета, цвет убав да цвета, дрво да се виши, човекот да диши, чист ветрец да вее, јагненце да блее, чист снежец да вее, сончев зрак да грее, славејче да пее, дете да се смее - треба да умуваме, треба да ги чуваме: зеленилата, шаренилата, свежините и убавините - и ти, и тој, и јас, и ние, и вие, и тие, за мене, за тебе за сите нас!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Како булка в мајско поле, како сончев зрак што грее, така милно, така вишно родно знаме шуми, вее.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Мене ми е подобро во кафезот што сончевите зраци го плетат.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ти се чини - сончев зрак те милува.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Понекогаш, кога сончевите зраци ќе се измешаат со есенските бои на лисјата, Билјана е весела.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)