слеп (прид.) - ѕид (имн.)

Од исток во широчината безизразно гледаат со матни, напукнати или со весник излепени прозорци, низа збиени и од земја никнати куќарки; на запад - гнил, накривен плот зад кој се наѕира темно- црвен оџак; од југ - слеп ѕид на него чуден цртеж со креда; голем круг со две дебели бели точки, под нив водорамна црта.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Неотпорот понекогаш и мене ме зафаќаше, ме тркалаше по кривата нерамна калдрма кон широчината, чиниш ќе ме искрши од слепиот ѕид ишаран од раката на инспекторовиот син со зборови што не требаше да ги знае во своите години.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Слепиот ѕид ја затвораше тесната улица - гол како крајбрежна студена карпа на која налетуваат слаби лотки, управувани од бури и виори.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Нишајќи ги широките колкови коњичкиот капетан и понатака ја посетуваше улицата, одеше до слепиот ѕид и се враќаше полека со ситни чекори вљубено загледан во тантелите на моминските прозорци.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Не можеше да ми избега, слепиот ѕид ги затвораше патиштата што водеа в свет а јас бев испречен пред него, со стиснати тупаници и намуртено лице.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Шашливите очи се крстосуваа и гледаа - и во слепиот ѕид, и во улицата.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)