Беше прво едно невистинито прострелкување, кога не си сигурен да не е тоа можеби само една одронета трепка во твојот поглед, но уште следниот миг можеше и да ги гледа.
               
             
           
            
            
              „Белата долина“
               од Симон Дракул 
              (1962)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Те погледнав свету  И мрачен ти беше (божем погрешен)  Црно на бело крстозбор решен  Кон светлина божем почна да идеш  Но рабови тенки, кршлива рамка  И овде-онде-пак црна дамка  Те допрев потоа за сигурна да бидам  Дали по патекава мека и тенка  Можам воопшто на кај тебе да идам  Или мене само така ми се виде  А по текот твој и други видов нешта  Девојка невешта по истиот пат  Со мисли во облаци чекори кон Ад  Со допир стаклен и смирен поглед  Ко кукавица птица в незнаен лет  А зад неа: надзирам јас со двоглед:  – гледам кристално јасно низ овој проѕирен свет!  2001
               
             
           
            
            
              „Сите притоки се слеваат во моето корито“
               од Марта Маркоска 
              (2009)