Општо зборувајќи, ризикот е теориски, како некаков вид нус-производ и мазохизам инхерентен за           секој креативен чин, па навистина требаше да се причекаат шеесеттите и почетокот на седумдесеттите           за да се види како уметниците ги загрозуваат своите тела и им нанесуваат жестока физичка болка со цел да произведат мисла. (Pluchart 1978; 39)
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 37“
              
              (1997)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Уметниците се изложуваат на своевидно растројување на сетилата - на пример, Рембо, Ван           Гог, Арто.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 37“
              
              (1997)