свој (прид.) - мајка (имн.)

- Стани мамо. Не имаш нас... тивко и зборуваше Кире на својата мајка.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Како грдото пајче, отфрлено од својата мајка, на десетата година од својот живот ќе дознаеш дека детството не ти било безгрижно.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
К-о-ој е-е-е На Кочо Фидановски Ноќва некаде од далеку надоаѓа нечиј глас, од некои испоснички предели како да доаѓа, од некоја тврдина на детството како да излегува и постапно во тоа издолжено к-о-ој е-е-е ти го препознаваш гласот на својата мајка.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
(Три примери од ликовните уметности: “класичниот” лавиринт од доцната ренесанса; дрвениот свод во Palazzo Ducale во Мантова; деформираниот крстовиден лавиринт на Лелио Орси, и /современиот/ на Фабрицио Клерици, “Минотаур јавно ја обвинува својата мајка”.)
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Потоа замина е се вработи кај својата мајка, како продавачка, во улицата Прованс. А Вашиот татко? Беше кореспондент.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ја сакавте својата мајка? Па, не размислував за тоа.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Но како да дојде до вистинскиот сиџил, до прагот на куќата на предците на својата мајка?
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Дали Фетхи-беј Окијар сакаше да ја реализира својата голема носталгија кон своите предци токму низ Татковото жртвување, со неговото враќање на Балканот, иако Татко, во исто време, со тоа, го жртвуваше сонот на својата мајка за враќање кон своите во Цариград?
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко, веројатно, стигна до оваа точка на животот носен од крилјата на својата мајка која најголемиот дел од животот го мина на брегот од Езерото, во лет во место, сакајќи да го втаса семејното јато, одамна одлетано кон бреговите на Босфор, кон Измир и кон Анадолија.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Помислувајќи на својата мајка, па на Ататурк и на средбата со него, тој чувствуваше дека, со откривањето на битолските сиџили, им се оддолжил на обајцата, со своето враќање од Цариград, откако не го прифати предлогот на создавачот на нова Турција да ја продолжи својата судиска кариера во Цариград и откако на мајка си никогаш не ѝ ја откри причината зошто го напуштил градот на Босфор засекогаш, во времето кога таа веруваше дека ќе ѝ се оствари сонот за неговото заминување...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но кога, конечно, јоргованите расцутеа и кога опојната миризба се рашири околу бисерните води на реката, тој се пренесуваше во рајската градина на своето детство, кај својата мајка која не престануваше да го повикува во својот скршен лет кон изгубената рода...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ја довикувал својата мајка, нејзините.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко, обземен од опојната магија на миризбата од прецветаните јорговани и од првите цутови на липите, слушајќи ги во далечината придушените гласови на својата мајка, во себе повторно го чувствуваше поривот на заминувањето.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Низ неа, Татко си го замислуваше единственото, последното, патување на својата мајка во Цариград, во 1937 година, по педесет години од заминувањето на нејзините во Турција.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Дали би ја заклал својата мајка на парчиња за 50 000 евра???
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Веле се наведна, ја бакна земјата, ги крена парите и откако се прости молчеливо со својата мајка, тргна надолу по селското патче.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Им се насолзија очите и на другите ученици и сите, низ оние три-четири реченици што Иле ги прочита за својата мајка, ја почувствуваа неа како своја.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Можеби мислеа и на своите мајки и братчиња, за кои, кога ќе ја завршат бербата, ќе можат да однесат парче леб.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
И знаеја: оние три-четири реченици што ги напишал Иле за својата мајка кажуваа повеќе од сето она што тие заеднички го имаат напишано во своите тетратки.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Малото маче - шареноглавче живеело во една селска куќа заедно со својата мајка, умната Шареноглавка.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Врвеа папсаните партизани и партизанки, носејќи ги на рамо, на ќебиња и носилки ранетите и заедно со нив врвеа старци и старички, мажи и жени во стасани години, дечиња кои со улав во очите цврсто се држеа за фустаните на своите мајки.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ме држеше за рака некое време, а потоа зениците ѝ се превртеа, закркоре, устата ѝ фати пена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На сестрите им било потешко, но и за нив се појавил некаков спас – Хермине и Јохана отишле да живеат кај родителите на својата мајка сѐ до нивната смрт, а Клара - кај сестрата на татко си.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога слушнав како некој за прв и последен пат во мојот живот ми вели “мамо”, времињата се преклопија – некогаш нејзината мајка во неа ја гледала својата мајка а за мене мислела дека сум ќерка ѝ Амалија, сега мојата мајка мислеше дека сум ѝ мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш пак го потсетив на неговата желба повторно да се сретне со својата мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш дури и ја сонував таа рака, и во сонот ја подавав својата рака кон неа, и мојата рака удираше во ѕидот па се будев.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И бидејќи нема да можам да му дадам живот каков што заслужува, живот каков што јас сум должна да дадам затоа што таков ми бил даден мене, најдобро е да не му дадам никаков живот, а својот да си го одземам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
За нивниот однос дознавме подоцна, од брат ѝ Густав, а Клара тоа го премолчуваше, Клара низ смеа раскажуваше како луѓето фрлаат по неа со камења кога ќе ја виделе како вози велосипед или кога е облечена во пантолони, затоа што во тоа време беше срамно жена да носи пантолони или да вози велосипед, Клара со мачнина раскажуваше за децата кои останале на улица по смртта на родителите и кои умираат премрзнати и гладни, Клара со гнев раскажуваше за неправдите кои ги трпат жените во браковите, и повторуваше: „Ние девојките самите треба да го земеме она што светот и ова време не сакаат да ни го дадат.“ …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не зборуваше ниту за суровоста на својата мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не би можела да го одгледам онака како што ти нѐ одгледа Херман и мене,“ ѝ пишуваше на својата мајка, „не би можела да го сакам онака како што ти нѐ сакаше нас, ниту да се жртвувам за него, како што ти се жртвуваше за нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Години пред тоа, кога бев девојче исплашено и очаено од омразата на својата мајка, верував дека еден ден ќе се појави рака која ќе ме одведе кон едно поинакво постоење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој побегна од моето потсетување во сеќавањето на еден страв од детството, кога се плашел дека ќе ги изгуби родителите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Така зборуваше брат ми Зигмунд.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога Клара се преселила кај својата тетка, таа тукушто станала вдовица и се вратила од Лондон каде живеела со својот сопруг.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Целиот свој живот преку своите дела брат ми се обидуваше да докаже дека есенцијата на човековиот род е вината: секој беше виновник, затоа што секој некогаш бил дете, а секое дете во натпреварот за љубовта на својата мајка ја посакало смртта на својот противник - таткото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Никому не му ја доверила до крај вистината, што ја натерало така да постапи, дури ни на својата мајка.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Другите деца веќе се беа придружиле кон своите мајки и татковци и во весел разговор и честитање ја напуштаа искитената сала.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
И покрај критиките што ги трпеше тој, сепак, беше „врзан“ за скутот на својата мајка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сликата на закована домаќинка што ја имаше во ликот на својата мајка катаден ѝ беше пред очите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сега беше дојден само заради погребот на својата мајка, Велика Мегленоска. 9
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Уште еден ден си отиде, рече Роден Мегленоски и уште еднаш погледна во гробот на својата мајка, Велика Мегленоска.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како напуштено дете во лулка од својата мајка... што може? - да измокри и да ги извалка гаќичките... ете ,тоа сте вие, вие што плукате по нашиот чист образ по нашето достоинство, по нашата историја по нашето минато, сегашност и иднина...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Уште од основно училиште, Лена знаела за тајниот живот на својата мајка.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Лена, сѐ уште плачејќи, со одвратност зборува за својата мајка која се премажила за нејзиниот очув.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се мушнав и пробивав низ соби натрпани со изветвен мебел, грнци и лонци распослани по масите, засушени четки и празни платна на еден стар уметник кој заради својата мајка, воглавно, останал сам.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Али Фети Окјар се надеваше дека внукот ќе го прифати предлогот на Ататурк и дека набргу со својата мајка од родот на Фетиевци и со својот татко, припадник на Старовите албански бегови од Поградец, со братот и сестрите ќе се најдат во Цариград со нова среќна, бериќетна и ветена судбина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој го исполнуваше заветот на својата Мајка кога беше жива, еднаш засекогаш, да се пресели во Цариград и да биде прифатен од другиот дел на семејството.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но Татко ја вгнезди нашата судбина во Скопје.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Таа му рече, доста беше, а тој не сакаше да се откачи од својата мајка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Право да кажам, не ме заболе, ама страшно се навредив, се засрамив, не можев да си дојдам на себеси и сите убави чувства ми пропаднаа, па почнав да се мразам себеси затоа што погрешно сум се насочила, и си мислев, ете, кога немаш своја мајка – така ти е.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тој не донесе никаква карактеристика, не си спомнувам некогаш ниту збор да рече за својата мајка, татко, браќа, сестри, - не проклет да бидам, тој никогаш не спомна за својог кејтенски род.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Можеби тоа дете пошло да ја бара мајката, проклет да бидам, можеби пошло по својата мајка. Потоа го нашле во полето, во една нива кога сосема се истопил снегот, некој орач во орањето, лежело наземи како некоја малечка птица со склопени крилја, падната, сигурно убиена од северниот ветар.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Му беше блиска Шпанија поради приврзаноста кон својата мајка која беше од шпанско потекло.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Откако завршив Махмуд Дарвиш загледан кон другиот брег на Езерото, тивко се огласи: Луѓето се убедени дека кога пеам за својата мајка, јас пеам за Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Губењето на митската верба во моќта на родното место, семејството, мајката, таткото, браќата, сестрите, блиските и предавањето на фугата на егзилот, предизвикуваат поетот најсилно упориште да најде во татковината на јазикот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За светите книги со кои ја минавме границата. За молитвата која ја шепотевме во тишината на ноќта.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога Махмуд Дарвиш ќе пее од затворот со голема носталгија за топлото лепче и кафето од рацете на својата мајка, тој го изразува големиот трагизам на својот егзил.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Можеше ли такво нешто Хелвиг да очекува од својата мајка?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Неа... својата мајка, што го родила...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Истовремено ја порази што во тужбата пишуваше дека тој смета оти синот треба да остане покрај својата мајка.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кокошките ќе се раскокодакаат, ќе претаат со нозете, ќе ги шират крилата, ама не ќе можат ништо да сторат, ќе дозволат да бидат однесени во просторијата под плочата каде што Чана веќе приготвила легало за неа и за нејзините пилиња веднаш до другата просторија во која ја смести својата мајка , нејзините бовчи и себе си.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Додека сите сноваа на сите страни, Чана се прибра кај својата мајка, кај бабата Петра и кај Добра.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Им се исповедуваше на водите. Зборуваше со нив, загледан кон другиот брег на Езерото, од овој брег на егзилот. Говореше со својата Мајка.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се позатаи малку да види дали уште ќе ја штрека половината и крстот и бидејќи сети леснина, се обрна кон Митра со наивен детински поглед и полна доверба како кон своја мајка или сестра: — Да е видел господ, слепела, сестрице Митро, ошче за влакно ќеше да скрша глава. Boa ти било проклетија од господ на жените, сестричко.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се случуваше, братот, педијатар, најчесто доаѓајќи за да си ја види својата мајка, да прегледа или да упати на натамошно лекување и неколку маалски деца од најсиромашните семејства кои се наоѓаа на списокот на добрината на Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но Татко како да го беше наследил генот на својата мајка, само некаде да се замине, да се спасат!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не можеше подоцна да оди на закопот на својот татко, на својата мајка, на многу други блиски, блиски роднини.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Можеби најголемата моќ Мајка ја покажуваше во справувањето во самотијата, во сите фази од својот живот, уште како сираче, кога останала без својата мајка, па во долговечниот егзил, кога Татко заминувал во потрага по спасот, па кога ѝ заминуваа синовите и ќерките, формирајќи свои семејства, па кога исчезна Татко, таа, до крајот од животот, се справуваше со сите облици на самотијата, до нејзиниот дефинитивен облик – смртта.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Најмачно му беше да ѝ го оправда неочекува­ното заминување на својата мајка која беше во поодминати години.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но Татко знаеше за настанот од својата мајка. – Мила моја, со години ми тежеше на совеста тој настан.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Многумина, без оглед на која вера и на кој народ им припаѓаат, можеби ќе ја препознаат и својата мајка, таа света присутност од детството до крајот на животот, со сите добрини кои може да ги дари човекот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сега, во овие околности, небаре против својата во­лја, прв пат ни ја спомнуваше својата мајка, закопана дла­бо­ко во нејзиниот лавиринт на тишината чии тајни тешко ги узнаваше дури и Татко.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа, во Ервехе, го откри своето чедо, а таа, во Клементина, својата мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ама, за разлика од други­те ќерки кои го добиваа огледалото од рацете на своите мајки, Мајка огледалото го доби мошне рано, од својот татко кој ѝ ја пренесе својата тајна.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Само кога ја заштитуваше со средства против молци, си ја облекуваше, се гледаше на сребреното огледало, што го наследи од својата мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Помисли на својата мајка. Таа ќе го следи со погледот на мислата, сѐ додека не исчезне кон хоризонтот, зад границата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се разбира, првин си ја зела врската со клучеви од напуштените куќи, потем посребреното огледало од својата мајка која никогаш не ја запознала, но на која често ѝ зборуваше на својот јазик на молкот, преку огледалото, потем малиот ковчег од чеизот, кој никој не знаеше што чува.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ние, децата, и постарите и помладите, знаевме дека Мајка, при раѓањето, ја загубила својата мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа му кажала дека нејзиното име е Ивона и дека во согласност со желбите на својата мајка, станала сликарка.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
На забавата приредена при отворањето на една изложба во галеријата Луј Каре во Париз, на 23 јуни 1963 година Дишан се сретнал со Жана Саре, жена со која бил во интимна врска пред 55 години и која позирала за една од фигурите во неговата слика „Грмушка“ од 1911; Дишан ја прашувал за минатото, а особено се интересирал за нејзината ќерка родена 1911.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Желката Сара го успокои: - Не грижи се, јас ќе ти помогнам да си ја најдеш својата мајка.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Мувичката Цеца прв ден леткаше сама, без придружба на својата мајка или некои од постарите сестрички.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Си ги триеја очињата со валканите тупанички, барајќи ги своите мајки.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во истиот момент, сосем случајно Торнхил му се обраќа на истиот службеник, за да ѝ прати телеграма на својата мајка; руските шпиони кои внимателно ја следат целата ситуација заклучуваат дека Торнхил е прикриениот Каплан.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Гласно извикав без да ме разберат: ,Зар не е самото траење на животот долго губење на својата мајка!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Го негуваше во душата како најдрагоцена билка, како последна врска со својата мајка, од кого никогаш не се откажа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Зар не е Мајка пред сите зборови? Зар зборот Мајка нема ист корен на сите јазици?
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тој од својата мајка го научи турскиот, односно, османскиот турски или турската османица, за да орстане во Истанбул.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Чувствуваат дека се загреваат и секој во себе на свој начин го прераскажува и тажновито и болежливо го доживува тоа чудно писмо, зашто низ секој збор гледаат по нешто од својот дом, а најмногу болка ги спржува кога се обидуваат пред очи да го доближат образот на старичката, зашто им се чини дека при секое мигливо затворање на очите -ја гледаат својата мајка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Мајка се роди сираче. Не го запамети ликот на својата мајка. Живееше добро со маќеата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Откако положи цвеќе и се помоли во незадржан плач пред гробовите на својата мајка и сестра, ќе положи, на чудење на сите, китка цвеќе и на гробот на диктаторот Енвер Хоџа, кој не ѝ дозволи на светицата Мајка Тереза да си ги види своите додека беа живи, а ниту да присуствува на нивниот закоп во Тирана.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Таа му шепти на исконски јазик а тој нејасно се присетува на животот во морето на својата мајка.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Предавања во Европа: Мадрид, Париз, женева, Лондон, Оксфорд, КембриЏ, Единбург.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
1965. Заминува за Перу, потоа во Колумбија и чиле на повик на тамошните универзитети.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Со Марија Естера Васкес го објавува проширеното издание на книгата Германски средновековни литератури и Уводот во англиската литература.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во САД во придружба на својата мајка држи многубројни предавања. 1963.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мнозина од вас преку цела година, со парите што ги добивате за да си купите нешто или пак да се почестите, чувате по некое париче за да можете пред 8 Март да ѝ купите нешто на својата мајка.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Други деца скришум долго време работат некој цртеж, со желба на празникот со него да ја изненадат својата мајка.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
А јас, добри мои, би ве потсетил на најубавиот подарок што сте должни да ѝ го подарите на својата мајка, подарок што најмногу ќе ја весели и ќе ја радува.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Трети се обидуваат да напишат некој убав стих, да извадат од своето срце убави зборови со што ќе ја зарадуваат својата мајка.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Знаат дека веќе доаѓа времето кога мора да заминат кај својата мајка и својот татко чии кадра одвај и да шавнуваа пред нив.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Неспокојството во Дончо се должеше на сѐ пореткото доаѓање на тетка Пелагија и Пела за која го убедуваа дека му е половина сестра, оти додека тој којзнае по колку пати го превртуваше стопанството, брегот на големата река, грмушките на каналот, од устата на својата мајка слушаше дека Пела и бабата Перса (а зошчо ја вика Стара Мајка?) ги посетувале црквите по градот, а во празниците со нив одела и тетка Пелагија.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Таа живееше со својата мајка која одамна беше разведена од мажот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Уште мал останал сирак и рано требало да се грижи за својата и за егзистенцијата на својата мајка.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ами ако жали за својата мајка и умре од жал?!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Можеби мислеа и на своите мајки и братчиња, за кои, кога ќе ја завршат бербата, ќе можат да однесат парче леб.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Па нека се и најдобри на светот, сеедно, пред мајките многу нешта се премолчуваат и тоа е природно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Заборавиле кога биле деца како се однесувале кон своите мајки.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)