Бидејќи, во усмената литература не само што    авторот е анонимен, туку рапсодите и народните пејачи по своја волја    ги организираат и поврзуваат фрагментите во некаква континуирано    подвижна целина нефиксирана од запишувањето, почетоците и краевите    секогаш се поместуваат, па всушност веќе и не постојат на класичен начин,    се извршуваат непрекинати вметнувања и промени: целината е флуидна,    недетерминирана, плурална, токму како и хипертекстот.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 1“
              
              (1994)