пискав (прид.) - глас (имн.)

— Како бре мариовец, кој е, кај оди? — се слушна пискав глас од вратата на кафето и се истрча еден шишко кон пајтотнот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Чичко Мудроглавец, Чичко Мудроглавец! - го сепнува детето нов, пискав глас.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Шефицата беше една "голема топка" со избу­лени очи и пискав глас.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Си пискав глас го чита од пергамент обвинението.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Со пискав глас го чита од пергамент обвинението. Веќе и не го гледам зад масата.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тропам на вратата. Ме пречекува бесно лаење и жив, пискав глас: - Мирен... Марш... Потоа без љубопитност: - Кој е?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Дури тие пиеја кафе и си разговараа јас ја средив масата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Клоцнав со ногата рефлексно и во исто време се слушна еден висок, пискав глас, скоро како глас на бебе или крик од повредено суштество, а по пискањето некакво ситно трчање на многу нозе по теписонот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Или само пуштив пискав глас, оти овде, во грлово, сетив како ме стегаат прстите на болката?) Се сетив!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)