Реон два, станица три, блок тринаесетти, кој би можел, и покрај сите прецизни бројки (плус последната – баксузна), да се снајде меѓу овие огромни живеалишта без жители, со празни ходници тесни како црево и лифтови како картонски шупи, освен некој покиснат питач и неговиот потенцијален убиец.
               
             
           
            
            
              „Човекот со четири часовници“
               од Александар Прокопиев 
              (2003)