Причината за ова се ригидните           дистинкции што во критиката на ликовните уметности се воведени под закрила на           модернизмот: разликувањето на високото и ниското, културниот песимизам и оптимизам,           „апокалиптичарите“ и „интегрираните“ (како што тоа го нарекува Еко) итн.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 37“
              
              (1997)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Не е ни чудно што поновата теорија многу повеќе се занимавала со поп-културната           продукција од стриктно уметничката: Барт се бавеше со реклами, Еко со Казабланка и           со популарните стрипови, Жижек се бави со Хичкок, Џејмсон со Дејвид Линч, мнозина           теоретичари се бават со популарната музика итн.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 37“
              
              (1997)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Во медиското устројство, така, светот е огромен екран врз кој со     ваквиот „богат поглед“ се проектираат (и од којшто се примаат) колективните фантазии,     желби и стравови.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 37“
              
              (1997)