Ангажманот за јавните интереси, за повредените права и потиснати вистини;           критички рефлексивната дистанца во однос на сопствениот идентитет, културното           наследство и општествените институции; емфатичната вера во јавноста сензибилизирана           за рационална аргументација; перформативното произведување на таа јавност низ актот           на јавна употреба на сопствениот ум; принципиелното поттикнување на културата           на разлики; отвореноста кон феномените на масовната култура, како и постојаното           доведување во прашање на сопствената елитна позиција; одговорноста за демократскиот           развој на општеството во целина ... тие и ним блиските особини не се наследуваат по           никаква законитост од она што се нарекува хрватска културна и политичка традиција.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 35“
              
              (1997)