Првото, што можеше да го види онака поникнат и наполно отпуштен, ослободен од секаква желба дури и за најситното движење, без никаков грч, онака апсолутно отпуштен и увиснат, беше еден бескраен син простор, што се отвораше пред едно такво негово споро никнење.
               
             
           
            
            
              „Белата долина“
               од Симон Дракул 
              (1962)