ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

НОЌ Салонот на Краста.

Грета (Мавта со гаќичките пред нејзините очи): Признај, отсекогаш си ме сакала!

Стариот и натаму држи говор.

Стоеше на тој раб помеѓу свесното и несвесното, таа припаѓаше во исто време и на длабокиот спокоен сон и на околниот надворешен свет во момент кога спиеше, одеше по работ, на тенкиот хоризонт на нејзините очи и чуваше стража на самата себе!

Очите ја оддава целосно. Секогаш будна, дури и кога спие, таа спие со лесен сон и нејзините очи следеа се.

Таа нешто како да претчувствуваше, ние децата тоа го читавме од нејзините очи. Чанга со сите ведро се поздравуваше.

Чанга беше загрижен за нејзината судбина, макар што волкот сѐ уште не се појавуваше пред нејзините очи.

Тој се сети само на крчмарката и нејзините очи полни решително сакање му светнаа како свитци и веднаш изгаснаа.

Тоа што наизглед е нејзин хендикеп - самоурушување на сите замисливи авторитети, коешто систематски се одвива пред нејзините очи, наедно е и нејзина голема предност.

Нејзините очи се костенливи, солзни, го сакаат.

И постелата наша се зеленее”.

Во нејзините очи тој имаше авторитет поголем и од оној на градскиот рабин.

Со другата, пак, ја фаќа неговата рака и Јехуда Давидовиќ чувствува како на Алегра ѝ се тресе раката.

Чита од нејзините очи: „Јас припаѓам на љубениот мој и тој копнее по мене”20.

Таа наеднаш застана. Тој изненадено ја погледна и виде солзи во нејзините очи.

И натаму бегав од нејзините очи.

Ставаш маслинки во нејзините очи.

Престана да оди и ги осетив нејзините очи како ме гледаат зад тие две огледала.

Нејзините очи беа влажни... премиера Завршена беше и последната точка кога се појави тој на широкото скалило пред влезот од полуосветлената сала.

Ништо: како неумитни судии, како прекор, како каење - нежната добрина и благост во нејзините очи, појасни и помили од секој друг пат - се испречија пред него, му ја заматија свеста, му го зголемија неспокојството.

Две солзи застанаа во нејзините очи, светнаа, брзо се слизнаа и се изгубија во кршовите на избразденото лице.

Во нејзините очи прекор: по гласот, по разбрануваниот извик на детето, таа го наслутува неговиот немир, бегање - скршнување од установеното, определеното, измереното, познатото.

Срцето ѝ се насладуваше од зачудувачката виталност на лубеничето, зашто тоа растеше толку брзо така што речиси можеше да види како лубеничето дрочи пред нејзините очи, исто како и лебот, што мајка ѝ имаше обичај да го стави на полицата над шпоретот за да нарасне пред да го стави да се пече.

Колку нежен и исцелувачки ветер, што ја избриша пајажината од нејзините очи, ја растера замаглената нејаснотија, која беше ѝ го замаглила убавиот летен свет, и беше ги направила бавчите да пулсираат со интензитет на живост, што тоа не можеше да го слушне.

Вознемирените очи на Рози бараа во лицето на Кети да најдат знак дека она што Милан го зборуваше се само фантазии на еден старец, но во благородното лице на Кети, во нејзините очи, прочита потврдување на сето она што го кажуваше Милан.

Но нејзините очи сѐ уште бараа да најдат некој мал знак на расположение во изразот на неговото лице, кој беше јасен, а сепак ништо не изразуваше.

Таа би се потпирала на своите слабини, нејзините очи, без капаци, би се истакнале како предни светла на ниска тркачка кола, а нејзините широки гради, како на полски шериф, ритмично би пувкале како некој мев.

Нејзиниот поглед беше рамнодушен и сосема наивен, но Даниел во нејзините очи виде знаење и сожалување и сиот ентериер одеднаш стана жртва на неверство.

Нејзините очи, со вчудовиденост и неверување, ја видоа ненадејната трансформација на мачорот, од пријателски и нежен љубимец во неприпитомен ѕвер.

Без да сакаат, тие се најдоа в очи загледани еден во друг по што, додека така се гледаа, срцата им зачукаа во склад со чукањето на срцето на светецот и при што тој виде каква жена е таа, а таа виде каков маж е овој намерник, пред нејзините очи токму сега кога срцето ѝ чукаше во склад со срцето на светецот.

Неколку моменти ја задржа дланката врз нејзините очи за да ѝ ги задржи клепките затворени.

За жал не располагав со доволно умеење оваа благодарност поконкретно да ја изразам.

„Ох, зар треба да размислувам! Најпрвин тоа беше онаа радост, дека те носев под срцето. Тебе!

Всушност таа ми има речено дека сте дамнешни пријатели? – Го реков ова а притоа бев свесен дека овие зборови требаше да бидат еден вид благодарност поради неговото заземање околу нејзините очи.

Сега веќе нејзините очи се вратија во собата и имав впечаток дека се облеани со насмевка.

И потем Фисот ме фати за коса, ѝ рече на Луција „Избриши го“, и таа потем долго ме бришеше со шамичето; гледав солзи во нејзините очи; тоа не беше онаа Луција од разбојот, којзнае дали некогаш воопшто и постоела таква Луција, си мислев; гледав пред себе жена во солзи, сподобие страсно во писмо што го преточив, во песни; жена со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење, од кои секоја има по две јагниња и јалова нема ниедна; со усни – алова панделка, со уста слаткоречива, со јаготки на лицето како половинки од калинка; вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; еве ја, плаче пред мене и ми ги подава рацете, и вели: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; еве ја, стои пред мене и јас ѝ велам: О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!

Од тоа таа ќе се нажали и ќе се насолзи, а мене ме болат солзите во нејзините очи.

Јас ѕирнувам во нејзините очи.

Како може без причина да го поткрева својот крескав глас и да ги истура пред нејзините очи сите незадоволства што го мачат?

Во нејзините очи има умор и болка, нејзините трепки се влажни од солзите чие присуство се чувствува насекаде иако девојката се обидува да го прикрие тоа.

И тогаш, како deus ex machina, од публиката излегува една група луѓе, една чудно занесена група луѓе коишто сите паѓаат на колена пред девојката, се поклонуваат, ја бакнуваат земјата пред нејзините очи и низ целата просторија отпрвин тивко и срамежливо, а потоа сѐ погласно и посмело -------------- ...започнува да се рони музика, како да е девојката карпа а музиката бран којшто ја удира, ја руши и ја милува : “...кажи како ти е името, кажи кој ти ја даде таа снага со која - моето дно во небо го престоруваш?

Ја најде пурата на Ризо и ја запали; лицето ѝ трепереше на светлината од пламенот и имаше нешто во нејзините очи што можеби беше ужасувачко и задоцнето сознание дека она што го засега овој особен орач беше подлабоко од сезонските промени или сомнителната плодност, особено откако претходно сфати дека нејзината моќ на давање не вклучува ништо над или под следниов список на предмети: ножици, сатови, ножови, ленти, врвци; и затоа кон неа го имаше истото она сочувство како кон хероините на секси-романчињата, или кон исончаните но импотентни ранчери-позитивци од вестерните.

Се исправив пред големата икона на Богородица, запалив свеќа и откако трипати се прекрстив со вковани очи во нејзините очи и шепотам: - Богородице живите не си ги дочувала, барем сега чувај ги нивните души...

Кога ќе се разбудеше, во нејзините очи имаше нешто човечко. Девојчинско.

та ми вели се затвораш пред светот - нејзините очи остро ме гледаат - остри очи на долгнавестото лице што складно низ лебедевиот врат минува во стеблолико тело со тенки проѕирни раце-

Родителите се обидуваа да ја повикаат, но таа и натаму остануваше во онаа точка кон која гледаше и каде што исчезнуваше нејзиното Јас.

Од тие нејзини зборови се плашев како од смрт, заради тие зборови си ја посакував смртта: посакував да умрам, и мама да жали над моето мртво тело, со својата тага да биде казнета за тоа што на почетокот од мојот живот беше болката, тогаш, кога не знаев дека болката ќе ме следи целиот живот, како скриена рана од која капе крв, капка по капка.

Неколку дена потоа бледото февруарско сонце почна да го топи снегот.

Нешто во неа веруваше дека е така, го знаев тоа по некоја нишка среде испреплетената истоштеност на нејзиниот глас, по невидливиот зрак отаде болката во нејзините очи; но мене тие зборови, кои во своите мисли ги изговарав со нејзиниот глас, сепак ми се враќаа со некакво подмолно, потсмешливо ехо.

Погледот ѝ се заковуваше во една точка, како нешто невидливо, во правецот кон каде гледаа нејзините очи, да ѝ го голташе погледот, како да ја голташе и самата неа.

И понекогаш, кога мојот поглед ќе се впиеше во нејзиниот поглед, нејзините очи одеднаш се менуваа, таму каде што беше стрепетот се јавуваше омраза, а нејзините усни ги изустуваа зборовите од кои се плашев како од смрт: “Ќе беше подобро да не те родев.”

Сара и јас знаевме од каде доаѓа Клара според нејзините очи.

Нејзиниот поглед секогаш имаше нешто мајчинско кога доаѓаше од установата во чие основање учествуваше и самата, а во која беа згрижувани жените избркани од своите сопрузи.

Тргнувањето на чаршафот од нејзиното лице не ја помести, и затоа ѝ ја допрев раката.

Гледав во таа живост на нејзините очи, во очните јаболкца кои се беа исушиле и собрале, се беа стуткале длабоко во очните шуплини.

Ништо не можеше да се скрие од нејзиното око.

Пред триесет години нејзините очи не се наполнија со солзи кога тој потврди дека ја зема за жена по своја слободна волја и дека се обврзува пред Бога да ја љуби за навек.

Сега, на венчавката на девојката во бело застаната пред нив, ќерка им, по движењето на шамичето во нејзината рака тој знаеше дека, конечно, жена му плаче од среќа.

Прво погледна во зениците на нејзините очи, бидејќи како лекар знаеше дека тие се огледало на општата состојба на пациентот.

За првпат погледна одблизу во нејзините очи.

Матниот поглед во нејзините очи прв го забележа Виктор.

Титреа лицата што само бегло прошетаа пред нејзините очи.

Пред нејзините очи беше распослана огромен букет црвени рози.

На Рада рацете ѝ затреперија, па мораше сликата со ликот вперен во нејзините очи да ја остави на масата.

Рада не можеше веќе да се воздржи. Поројот солзи извираше од нејзините очи.

Паркот и клупата под зелениката оживееја пред нејзините очи.

Не беше свесна каде е точно, се додека нејзините очи не се вкопаа во двете издлабени букви на зелената клупа.

Се насмевнала со ноздри итречки и повеќе за себе, кришум. Сенките под нејзините очи се распливнале.

Наеднаш навистина како да ја поклопила магија на пролетта што не можела да биде далеку од нив.

Во нејзините очи набликнуваше влага и таму се ломеше малаксаниот сјај на месечината.

На нежно-миндаловото лице се шират во сјај јадрите маслини на нејзините очи.

Тие се нејзините очи, тргнати во мракот и оттаму блика мека светлина.

Но таа не се смееше. Тоа нејзините очи го говореа. По неколку дни Жаклин пак донесе пари.

Александар не забележа дека Бојана сега оганот од нејзините очи го има насочено кон него.

- И? Бојана воздивна. Во нејзините очи засветкаа солзи.

Се занимаваше со нејзините очи.

Сега влегуваме во станицата Сен-Силпис, некој покрај мене се исправа и заминува, Ана исто така останува сама пред мене, престана да гледа во чантата и на два-три пати нејзините очи расеано ме пометоа пред да се загубат во рекламата за бањското капалиште која се повторува во сите четири агли на вагонот.

Искрено: во чутуранга рокадата не е позната, но жена ми: вечен архитект со име и чест, директор на Заводот за урбанизам, пред годините на климаксот крк-трт време по турско есапење, ќесебашија, лока на влажната сенка што трепери низ омарнината и удира на рокада: Колку ми ја извалкале постелата?

Од нејзините очи изгрева мајчинска Деница, чеда мои, им вели на децата и трепери грижно и ја печали нивната почит секојпат застаната спроти мене, исправена спроти мене, мамо, велат децата, слушај жено, велам јас.

Во нејзините очи изгрева сјај, ја мести примката за орелот што врти некаде горе над нас и нишани.

Се враќам поразен: ме прашуваат очите на дечињата како ми е во душата, како ми е во срцето и воопшто ме прашуваат очите како ми е!

Тој поглед не беше во склад со нејзините очи, секогаш исполнети со љубезност и топлина упатени кон соговорникот, но ваквиот впечаток избиваше од втор план, од зад очите, и во тоа Ема насети во дамата друг човек.

Легнат на грб се обидував во отсјајот на мижуркавата светлина на канделабрите од улицата да откраднам искра од нејзините очи за да можам во играта, која не смеев и не сакав да ја одлагам, да бидам свој онолку колку што таа ме познаваше. Попусто трагав по таа искра.

Кога таа ме погледна после долго одбегнување да го направи тоа, почувствував дека има пркос во нејзините очи.

Ме опфати необјасниво чувство на самопрезир и вина, но и увереност дека сето тоа е безначајно: зошто беше важно што чувствува Ема, каде се движат нејзините размислувања, што е таа самата во сопствените очи, што сум јас во нејзините очи?

Одот ѝ оставаше впечаток на помиреност со ситуацијата во која се наоѓавме и тоа подоцна сакав да го проверам, да го прочитам во нејзините очи.

Ема беше сериозна и молчалива како никогаш порано.

Вие сега одново сте решени со двата прста да му брцнете некому в очи… и така натаму,” овдека одеднаш го повиши тонот и, веќе, викаше разбеснето началникот, втурнат во лицето на Ема Ендековска, напрегајќи се во тие мигови да препознае во нејзините очи било кој друг што ќе може да ја разбере неговата тежина.

Затоа косата и изгледаше уште позлатеникава. „Ајде“ , и пријде Отец Симеон барајќи и наоѓајќи во нејзините очи златни дамки. „Како би било сам да патуваш?“ праша Мирон и зачекори кон нив со закана одлепувајќи ги рацете од гради. „Не би било добро,“ рече Отец Симеон.

Одеше полеа осветлена до поткожа и тој виде многу ситни брчки околу нејзините очи и усни, ја виде крај човек по се сличен на неа и се сети на сите други што ги знаел, се сети и на втората Марија и претпостави дека не би имал топлина во својата крв ни за неа.

Во нејзините очи поигруваше старата светлина која ни го осветлуваше патот во животот.

Тоа беше светлината која можеа да ја имаат само нејзините очи. Светлината часкум блескаше и часкум се губеше.

Така робот Бошко, запленет негде над кумановско, во нејзините очи наеднаш ги изгуби сите маани ѝ стана дете што треба да се гали и да се израсне во љубов.

Но... пред нејзините очи се редеа неубавите настани...

Од нејзиниот подгрбавен изглед, од расплаканиот поглед во нејзините очи, сè разбраа...

Радост забележаа во нејзините очи.

Каква исплашеност во изразот на нејзините очи. Безнадежност. Очај.

Се сретна со погледот во нејзините очи.

И на нејзини очи ќе им ги пресече џелатот главите со секирата! – Пак тропна со ногата и зашета нервозно низ одајата.

Тоа беше напишано со големи букви во нејзините очи и тоа јасно го прочита иако не беше писмен за обично писмо.

Без да ја крева главата, без да фрла опул во нив, Пелагија знае дека тука е шефот на станицата, добриот човек со црвената капа и белата лопатка, учениците што треба да го завршуваат последниот клас, а според сенката што се мернува пред нејзините очи и здрвената снага на старецот, тука треба да е и Танаско!

Роса, низ солзи што блеснаа во нејзините очи, прошепоти Милата она... коуку уште ки трга! а бабата Петра со клетви ја дочека Знам мори Чано, то мојто магаре, господ да го изгоре, бел ден да не виде, знам... знаев дека така ки ми направи!...

Најголемото внуче Веселко ја охрабрува Бабо, тета Чана најде место и за нас и за нив, тука, оздола, да зачиститат и ќе дојдат по нас! и не само што ја охрабрува, туку ги затнува и изворчињата во нејзините очи.

Ова што се случува пред нејзините очи го говори токму тоа. Се свртува на кај сите.

Слабата светлина што пробиваше низ отворчето на ќумбенцето го бркаше сонот од нејзините очи.

Ја преточи во нејзините очи сета своја молбена добрина, топло ја прегрна, и тивко ѝ прошепоти: - Заминуваме!

У тој случај, ти си доброчинителот и херојот во нејзините очи.

„... Мајка, со својата питомина, срцето, со својата кроткост, со својата тивка моќ, со добрината која зрачеше од нејзините очи, умееше во себе да ги поврзе разликите од монотеистичките верувања, во некое свое заедничко верување.

Пред нејзините очи се ширел чудесниот медитерански пејзаж.

Внатрешната светлина, како светлина во длабочината на душата, како запалена свеќа која никогаш не догорува, како да си ја имаше прекриено, со тивката тага која прикриено зрачеше од нејзините очи.

Во тие мигови, Мајка зрачеше со срамежлива, притаена среќа, со сета светната добрина во нејзините очи, верувајќи дека и натаму е корисна со своето верување, особено кога беа во прашање нејзините чеда.

Мајка, со својата питомина на срцето, со својата кроткост, со својата тивка моќ, со добрината која зрачеше од нејзините очи, умееше во себе да ги поврзе разликите од монотеистичките верувања, во некое свое заедничко верување.

- - Роза најнапред ме погледна сериозно со мала сенка на зачуденост, а потоа сосема неочекувано, како да извира од нејзините очи, се појави насмевката.

И не само тоа. Сведоци беа и зелените заседи на нејзините очи.

Тогаш, кога го забележав сјајот во нејзините очи. И подоцна.

Бараше во нејзините очи причини за тоа предавство но очите беа далеку, во сенка, беа без сјај, без живот.

Чекаше. Во нејзините очи пливаа златни искри. И таа беше како и првата, како и многу Марии на светот.

Се наведна, не сакаше да ја испитува темнината под нејзините очи.

Не гледаше во неа, чувствуваше дека нејзините очи го прогонат.

Рашири нозе, се потпре на дебелиот стап и со гаврење во гласот, ја праша: - Од каде вака, жено?

Се омажила во дваесет и второто лето.

А со деновите што одминуваат, одвај забележливо се враќа во нејзините очи онака како што на каменот се појавува лишај и како што коренот се пробива низ кремени.

Брза зашто сонцето се навали над високата плаиина.

Дури и да го гледаше в очи, преку нејзините очи постоеше некоја мрена како кај животните кога тонат в сон.

Оти има денови чиешто сонце пред да помине над нас се распрснува како жито и како зрнесто благо над главите на сватовите И грдо е тогаш со поглед заводлив да гледаш во невестата Додека среќата во нејзините очи танцува.

Под ова небо што не ноќева во празни срца она што беше еднаш видено или наслушнато само се побрзо се оддалечува во чудесна преобразба од бегалец во прогонувач кој не верува дека некогаш пак ќе ни се придружи.

ТАТКО МИ ОДИСЕЈ

Штом го изговори „откри ми се“, момчето, насмеано и победоносно скокна од јаболкото, од големиот црвен плод што за сето време стоеше пред нејзините очи, а кој таа не можеше да го види.

Гледајќи ја сожаливоста во нејзиното око, помисли колку Таа не го познава.

Ме вџаши нејзиниот мир. Неискажливо тажно, без отпор, нејзините очи ме набљудуваа од друг свет , како да ме жали и теши во ист миг.

Станав сенка во нејзините очи, ако воопшто и толку сакаше да ме види.

Во нив се вткаени сите нејзини мисли и драги лица на блиските и нешто што остана зад неа и кои во секое време - било во марш, кратка починка, украден миг за сон, во ров или земјанка, во јуриш, на носилка и под земја – се никнува пред нејзините очи...

- Ташко, велиш - пак се одгласи момчето, неоткинувајќи поглед од нејзините очи.

Боже!!! А кога таа се моли, кога таа се крсти, кога таа подига очи кон небото – кога светлината сончева и светлината од малендавото маслениче и го осветлува лицето, ох, каков отсјај има сонцето во нејзините очи, а молитвата нејзина - простодушна и срдечна, нескриено вознеслива и занослива, се чини Господа ќе го симне од небо...

И сфатив дека во ова време на грозомора, нејзината душа е како мелем на отворена рана... И тие нејзини очи!!!

Еден ден, тамy над стрмнината, застанав пред неа и се загледав во нејзините очи.

- Што?! - вчудовидено подвикна инструкторот. Тој се загледа во нејзините очи полни со страв.

Одново и одново се загледувам во нејзините очи, во лицето и челото ишарани со брчки и покорно, наведнувајќи глава ѝ бакнувам раце и ... занемувам од восхит...

Пред нејзините очи се мати далнината и натежнуваат очните капаци.

Ја погледнав за последен пат. Забележав солзи во нејзините очи.

Дали ќе ги земе двата златника пришиени во платно што сака да му ги подаде роднината? („Таа ми ги подаваше златниците, но во нејзините очи читав: Не земај ги!”).

Само кога сосема се приближив до неа и кога двете радосно се гушнавме и се изнабацувавме по неколкупати во образ, како што тоа го прават французите, видов дека годините сепак работеле на нејзиното лице и мрежа од ситни бори ги урамуваше нејзините очи, а и челото беше изгравирано со неколку попречни бори.

Бреза ги овори широко нејзините очи за кои ние велиме дека се две најцрни и најубави маслинки на светот, а низ обравчињата уште ѝ се тркалаа солзички. Слушаше и ништо не разбираше.

Но, нејзините очи почнаа да ме гледаат слично како и очите на мачката: отсутно и лудо.

Со мајка ми веќе почнавме да се расправаме околу тоа колку време ќе останам на гости, кога се сетивме дека најдобро е да ја прашаме тетка Олга, па дури потоа да коваме планови.

Клекна и убаво го гушна, а додека тој одеше на кај својата куќичка од нејзините очи потекоа солзи.

Македонката со колак коса врз темето не можеше да замижи пред толкава болка па и од нејзините очи потекоа солзи, како и од очите на високиот маж, а заминаа без да ги поздрави толпата, со чувство дека сите ги мразат штом се дрзнуваат да испорачуваат Македончиња како Грчиња.

Пелагија се стаписа на местото, се стаписа од благиот глас на жената и полека, полека, со така да се рече надчовечки напори ја заврте главата и жената влезе во нејзините очи веднаш тука зад вратничката, а со неа и целата градина и куќичката со последното сонце плиснато по белината на ѕидовите, и вратничката се отвора на внатре, насмеаната жена ја влече натаму, ѝ прави пат за да влезат во градината Дојдете, златни, да си поседиме пред мојава врата, со денови, мори златна, да не речам со години, те гледам поминуваш од тука со момичево во рацете и со некоја голема болка во лицето, одамна сакав да те поканам да ми влезиш макар во градината ако не во куќата! и Пелагија нема сили да се спротивстави, таа дозволува мекиот допир на жената да ја води по патчето сѐ до поплочената ширинка пред вратата на куќарката каде што има малечка масичка и неколку столчиња без потпирачки наместени околу масичката и веќе седи на еден од нив, а на другиот до неа малечката Пела, и уште, уловува дека тетката седнува до неа без да престане да зборува Ако си калеша и со црно во срцето, ти си убава, и не знам дали има поубава од тебе, и по лицето ти се познава дека си и добра, твојата појава зрачи добрина! и во исто време претрчува внатре низ отворената врата и мислиш дека оди натаму а таа се враќа со подавалник на кои има чинивчиња со слатко и пресна вода во стаклени чаши Добро ми дојде, златна, во куќава, ајде, касни од слатково, јас самата го имам правено, онде од зад куќи, имам две дуњи, погледни, како сонцето што свети така и тоа свети, како твојата невидлива светлина, златна, како твојата невидлива добрина, златна, а тоа што свети во исто време и боли, мила, твојата невидлива болка, касни, заблажи се, ти ја знам болката, со денови, со недели, со месеци сноваш по уличкиве и бараш брлог оти онаа коруба сега е зграда, ене ја, ги надвишува сите куќи и вие морате да се иставите од таму, е, златна на тетка, не знам зошто, ама моето срце те одбра тебе, така да знаеш, те одбра тебе и оваа топка радост и оваа жолта заштита, вие да ми бидете радост на старост!

Малечката Пелагија сериозно чекори меѓу нив двете, ама дека срценцето ѝ е полно со радост кажуваат нејзините очи исти како сината срча на небото кои ту се лепат на одвај видливата насмевка на мајка Перса, ту на сериозното лице на мајка ѝ која како да води некој безгласен разговор во себе.

Кога се протуркуваат низ жените, кога немо стојат скраја слушајќи ја богослужбата посветена на мајката над мајките, Перса, забележувајќи ја силната светлина во нејзините очи, ќе прошепоти Мислам дека е време да излеземе во дворот!

А таму, на крајот од улицата пред да се рашири во неголемо плоштадче тоа и се случува, Пелагија сосема малку ја свртува главата, нејзините очи ги уловуваат оние на Мурџо и Мурџо така да се рече вместо запира и чучнува на крајот од улицата, крај самиот ѕид на последната куќа.

Зградите заблескотеа со жолтозлатестиот блесок на нејзините очи.

Додека го немаше Стомачето, другата, Елентина почна да ми раскажува како една од неговите другарки се пуштала на нејзиниот бивш дечко пред нејзините очи.

Јас ѕирнувам во нејзините очи.