Единственствен, едноставен, незаборавен,  незаменлив, формален, кога и каде и да посака,  нејасен за никого и ништо,  посакуван само кога ни треба,  не му се знае крајот,  а и не ни треба кога имаме сè кога и да посакаме.
               
             
           
            
            
              „Записки“
               од Милчо Мисоски 
              (2013)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Мирисот за земјата од која никна го довлече од туѓина со куп безвредни признаници на своите должници, се врати сиромав како што отиде, стар, болен и преплашен од животот, до крај нејасен за луѓето со кои се сретнуваше.
               
             
           
            
            
              „Месечар“
               од Славко Јаневски 
              (1959)