Бидејќи, во усмената литература не само што    авторот е анонимен, туку рапсодите и народните пејачи по своја волја    ги организираат и поврзуваат фрагментите во некаква континуирано    подвижна целина нефиксирана од запишувањето, почетоците и краевите    секогаш се поместуваат, па всушност веќе и не постојат на класичен начин,    се извршуваат непрекинати вметнувања и промени: целината е флуидна,    недетерминирана, плурална, токму како и хипертекстот.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 1“
              
              (1994)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Тоа за кулата и за Далиборка е народна приказна која секој прашки граѓанин со специјален пиетет ја прераскажува, како и за народниот пејач што ја испејал „Старата песна“ која пее за љубовта...
               
             
           
            
            
              „Патувања“
               од Никола Кирков 
              (1982)