ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Кажете, браќа, кажете, кажете - па поминете - мене ме ништо не дига, мојата смрт е - карасмрт!“

Ме закрепуваш за да не паднам, не дека ме сакаш, туку дека се плашиш од мојата смрт.

Оче Симеоне, Марија ја бара мојата смрт под една палма. Да се обидеме како пустинските номади?

Пред тој да дојде - ме уби веста за мојата смрт?“ Не знаеја дека е буден и се збунија, покајнички и смерно, како пред семожен исповедник, намалувајќи се, обајцата до тој миг занесени само со една слатка и којзнае од кога недоживеана љубовна игра.

Ме уби веста за мојата смрт, Јано, завиткај се в бело и дојди да се смееш над мојот весел труп, и пишуваше в полусон, колнејќи се кога ќе се разбудеше дека утре навистина ќе и прати писмо.

А на месечината гласно ѝ рече: „Сите ме заборавија, а мене ме уби веста за мојата смрт.“ Чудна птица беше тој Отец Симеон, се раѓаше како феникс: од пепелта на својата смрт.

Затоа, во својата ни најмалку декларативна поетика, авторот е толку самосвесен за творештвото како свест за оние предели за кои веруваме дека се вечни: „Со моето сведочење во вид на писание дека некогаш сум бил, всушност, јас и посведочувам дека сѐ уште сум жив, но дали на овој или на некој друг свет, не знам“ (Писание за ѕвероглавите и мојата смрт).

За чудо уште верувам во тоа дека јас и Бојана ќе го турнеме Стојан од својот престол... или да си бидам искрен пред себе си – сеедно ми е како сето ова ќе заврши... господе само немој да им наштетат на мајка ми и на татко ми... ако работите тргнат наопаку белким ќе бидат задоволни со мене и мојата смрт... * * * - Бојана мора малку да го потсредиме нашиот гардист.

Сакам и со мојата смрт да бидам во полза за делото, за кое живеев, работев и ќе умрам - делото за ослободувањето на нашата скапа и сакана Македонија.

- Со мојата смрт ќе им го фрлам на моите непријатели, на поробувачите на мојата татковина, мојот безграничен презир.

Пред неколку месеци отидов во Осигурителното друштво “Њујорк“ и се осигурав на 10.000 златни франци, која сума по мојата смрт ќе ти биде исплатена.

Но, во ситуацијава, кога пред мојата смрт ми останува да живеам уште еден час или два, додека ја фрлам и последната бомба, и да го тргнам чкрапецот на мојот нагант, мислам на тебе, писмото нека ти докаже колку многу те сакам.

А мојата смрт почнува од моето рамо.

Марија е Марија, и првата и втората, мојата смрт ќе е занив здодевна реприза - докторот Мрак за нив умре.

Добра ноќ и вам кои не сте на број, вам благи, бели жени, бели болки, срни, вам - преселни птици со меки топли крилја, бели жени, вам - две таги со зелени очи, некогаш полни со цвет на маслинка, со илјада сонца, добра ноќ - проклета пијаницо со мртви раце нејаки за нови летови, глуви за акорди, слепи за други Марии, студени за својот бол, добра ноќ, невесел палјачо со истргната нога, удирај со двата месингани таса и исполни ја празнината што остана зад нивната смеа, добра ноќ, добра пакосна ноќ, со која некој во мене ќе сонува нож, некој роден во алкохол по мојата смрт, некој на кого му е името за смеа Добра Ноќ.

- Не сакам по мојата смрт да речат, беше трчилаж.

Јас одлично знам, дека ако се случи со мене нешто, ти, се разбира, многу би се налутил, но истовремено со тоа бргу, бргу би ги премерил своите чувства, за да видиш нема ли да испадне за тебе некој џокер, некоја добивка - о, макар и сосем малечка! - од фактот на мојата смрт.

Ако не добијам дотогаш пари, барем ќе знам, дека ја посакуваат мојата смрт.

Добро би било и Скрче по мојата смрт да не попушта.

На обвивката на едната пишуваше да се прочита по мојата смрт! Занемев!

Тогаш се случи. Зад некакви изглодани карпи со дамки се појавија двајца на чии лица претчувствував клунови и птичји очи.

Се обидов да ја совладам слабоста што ме враќаше кон мојата смрт.

На почетокот од мојот живот беше болката.

Смртта ми се приближуваше, смртта беше пред мене, и јас ги затворив очите пред мојата смрт. 2.

Ама, зар ова е мојата смрт? Смртта треба да ми ја донесе господ, а не некои долни арамии. Не е така? Да не исчекам, ако не е!