мој (прид.) - кошула (имн.)

(Собата. Минут подоцна. Влегува Матеј, Американецот и Русинот.) МАТЕЈ: Ќе стане човек од тебе. Почна да носиш мои кошули. БОРИС: Сѐ мора да се проба.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Помеѓу реката и шумата на четирите годишни времиња удри граната.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
По неколку часа - нејзините хулахопки и мојата кошула стуткано префрлени преку столица, намокрената четкичка за заби, во купатилото испарува топлината од туширањето.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Мајка ми ја пеглаше мојата кошула за пиење која не беше докрај исушена. (Ќе се исуши ли некогаш воопшто?) Баба ми сè уште не беше умрена.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Додека лежев и гледав како крвта истекува низ мојата кошула, чув неколку истрели и викање. (Подоцна - многу подоцна - ми рекоа дека два куршуми поминале низ мојот желудник, црниот дроб, слезината, белите дробови).
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Синиот пајак со златна глава безгласно се кикотеше под мојата кошула.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Моето кревко тело нема смисла за убав подвиг и лесно од мојата кошула ќе протолкуваш како проникнувала мојата душа низ зборот и низ писмото.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)