Ги одбираше Тој зборовите, ги лачеше  еден од друг, ги довикуваше од просторот  од тишината и од вековите,  од облеката и од празниците, од сите  пештери и од сите жетви ги собираше,  им се умилкуваше, ги галеше, им шептеше,  ги средуваше во мали врзопчиња,  ги подучуваше и им се подналутуваше,  им зборуваше и им појаснуваше  дека за сите нив има голем порив  да ги разигра, да им открие поинакви  и поинакви значења за да не  талкаат расфрлани и неразбрани  низ сечија свест и низ сечии копнежи.
               
             
           
            
            
              „Две тишини“
               од Анте Поповски 
              (2003)