Во Наташа се разбуди искра надеж: дојде до некаков контакт, некое разбирање; но сето    тоа се беше случило само во човечкиот дел од свеста на старецот, оној што исчезнуваше; само    оттаму допре тој кревок знак: „не сум јас“; а внатре... внатре... во длабочината на неговата    сегашна душа, тој знаеше што е со неговото „јас“; тоа стана трепет од непостоење и цицање    крв. 74                                                                                            okno.mk                Поради тоа неговите зборови не го променија неговото однесување; изговорувајќи ги, тој           неумоливо се приближуваше до ќерка си... и се впи во неа: Наташа ја загуби свеста.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 37“
              
              (1997)